Read Alemannische Bibel NT Lukas 20 Bible Online

Lukas 20 - Alemannische Bibel NT bible

Lukas 20

¹Un s isch bassiert amä Dag, als er des Volk lehrt im Tempel un predigt s Evangelium, do kumme zue nem d Hohenpriester un Schriftglehrti mit d Älteschte

²un sage zue nem: Sag uns (us), üs welcha Vollmacht doesch dü des? odr wer het dir de Vollmacht ge?

³Er aba git zantwort un sait zue nene: Ich will äich au ä Sach froge; sage ma (mir):

⁴De Daufi vum Johannes - war sie vum Himmel odr vu Mensche?

⁵Sie aba luege bi sich selbscht un sage: Sage ma (mir), vum Himmel, so wird er sage: Wurum hän ihr nem nit glaubt?

⁶Sagen ma (mir) aba, vu Mensche, so wird uns (us) alles Volk schteinige; denn sie sin ibaziigt, daß Johannes ä Prophet war.

⁷Un sie antwortete, sie wüßte nit, wo sie her wär.

⁸Un Jesus sait zue nene: So sag i (ich) äich au nit, üs welcha Vollmacht i (ich) des doe.

⁹Er fangt aba a, däm Volk des Glichnis zue sage: Ä Mensch legt ä Wiberg a un vudlehnten an Wigärtna un goht üßa Landes fir ä lang Ziit.

¹⁰Un als de Ziit kummt, schickt da (er) ä Knecht zue d Wigärtna, dmit sie nem si Adeil gen vu d Frucht vum Wiberg. Aba de Wigärtna schlen nen un schickte nen mit leere Händ (Pfode) fort.

¹¹Un na (er) schickt noh ä zweite Knecht; sie aba schlen den au un schellte nen un schickte nen mit leere Händ (Pfode) fort.

¹²Un na (er) schickt noh ä dritte; sie aba schlen nen au bloetig un schtoße nen üsä.

¹³Do sait dr Herr vum Wiberg: Was soll i (ich) doe? Ich will mi liebe Bue schicke; vor däm wäre sie sich doch scheue.

¹⁴Als aba de Wigärtna d Bue sähn, denke sie bi sich selbscht un sage: Des isch dr Erbe; len uns (us) nen umbringe, dmit s Erbe unsa isch!

¹⁵Un sie schtoße nen üsä vor d Wiberg un bringe nen um. Was wird etze dr Herr vum Wiberg mit tene doe?

¹⁶Er wird kumme un de Wigärtna umbringen un si Wiberg andere ge.

¹⁷Er aba luegt sie a un sait: Was beditet dann (dnoh) des, was gschriebe schtoht (Psalm 118,22): "Dr Schtei (Wackes), den d Bäulit rüssgworfe hän, der isch zum Eckschtei gworden"?

¹⁸Wer uf däne Schtei (Wackes) flegt, der wird zerschelle; uf wen er aba flegt, den wird da zermalme.

¹⁹Un de Schriftglehrti un Hohenpriester vulange dnohch, Hand a nen zue lege noh in dselbe Schtund, un firchte sich doch vor rem Volk; denn sie hän vuschtande, daß er uf sie hi des Glichnis gsait het.

²⁰Un sie gän acht un schickte Lit üs, de sich schtelle solle, als wäre sie fromm; de solle nen fange in sinene Worte, dmit ma nen ibaantworte kennt dr Obrigkeit un Gwalt vum Schtatthalta.

²¹Un sie froge nen un sage: Meischta, ma (mir) wisse, daß dü ufrichtig schwätzesch un lehrsch un achtesch nit des Asähe dr Lit, sundern dü lehrsch d Wäg Gottes recht.

²²Isch's recht, daß ma (mir) däm Kaisa Schtiire (Zinsgrosche) zahle odr nit?

²³Er aba merkt ihri Lischt un sait zue nene:

²⁴Zeigt ma ä Silbagrosche! Wem si Bild un Ufschrift het da? Sie sage: Des Kaisa`s.

²⁵Er aba sait zue nene: So gen däm Kaisa, was vum Kaisa isch, un Gott, was Gottes isch!

²⁶Un sie kenne nen in sinene Worte nit fange vor rem Volk un wundre sich iba sini Antwort un schwiege schtill.

²⁷Do kumme zue nem ä baar Sadduzäer, de lehre, s git keini Uferschtehig, un froge nen un sage:

²⁸Meischta, Moses het uns (us) vorgschriebe (5. Moses 25,5.6): "Wenn jemads schtirbt, der ä Wieb het, aba keini Kinda, so soll si Brueda sie zum Wieb nähmä un sinem Brueda Nochkumme mache."

²⁹Do ware siebä Breda. Der erschte nimmt ä Wieb un schtirbt kinderlos.

³⁰Un dr zweite nimmt sie,

³¹un dr dritte; gnau so alli siebä, sie hindalen keini Kinda un schterbe.

³²Zletscht schtirbt au des Wieb.

³³Aba in dr Uferschtehig: wäm si Wieb wird sie si unda däne? Denn alli siebä hän sie als Wieb ka.

³⁴Un Jesus sait zue nene: De Kinda vu d Welt hirote un losse sich hirote;

³⁵wer aba gwirdigt wäre, säli Welt z gregä in de Uferschtehig vu d Dote, de wäre nit hirote noh sich hirote losse.

³⁶Denn sie kenne etze au nit schterbe; denn sie sin d Engel glich un Gottes Kinda, wel sie Kinda vu d Uferschtehig sin.

³⁷Daß aba de Dote ufschtoh den, druf het au Moses hiditet bim Dornbusch, wo er d Herrn nennt Gott Abrahams un Gott Isaaks un Gott Jakobs (2. Moses 3,6).

³⁸Gott aba isch nit ä Gott vu d Dote, sundern dr Lebändige; denn in nem läbä sie alli.

³⁹Do antworte ä baar Schriftglehrti un sage: Meischta, dü hesch`s recht gsait.

⁴⁰Un sie dräut (wagt) nimi, nen ebis zue froge.

⁴¹Er sait aba zue nene: Wieso sag sie, dr Chrischtus isch David Bue?

⁴²Denn David selbscht sait im Psalmbuech (Psalm 110,1): "Dr Herr sait zue minem Herrn: Hock di zue minere Rechte,

⁴³bis i (ich) dini Gegna (Feinde) zum Schemel dina Feß mach."

⁴⁴David nennt nen also ä Herrn; we isch er dann (dnoh) si Bue?

⁴⁵Als aba alli Lit zuehere, sait da (er) zue sinene Jinger:

⁴⁶Hete äich vor d Schriftglehrti, denn de liebe, in lange Gwända rumzlaufe, un len sich gern greße uf fem Markt un hocke gern obena in d Synagoge (Gotteshus) (Gotteshiisa) un bi Disch;

⁴⁷sie frässä de Hiisa vu d Witwe un vurichte zum Schien langi Gebete. De wäre ä um so härteres Urdeil gregä.