Read Alemannische Bibel NT Lukas 7 Bible Online

Lukas 7 - Alemannische Bibel NT bible

Lukas 7

¹Nohchdem Jesus alles Gsait het vor rem Volk, goht er nohch Kapernaum.

²Ä Hauptma aba het ä Knecht, der nem leb (lieb) un wert war; der liet dodkrank do.

³Als sa aba vu Jesus ghärt het, schickt er d Älteschte vu d Jude zue nem un bittet nen, z kumme un si Knecht gsund z machen.

⁴Als sie aba zue Jesus kumme, bitt sie nen arg un sage: Er isch s wert, daß dü nem de Bitte erfillsch;

⁵denn er het unsa Volk leb (lieb), un d Synagoge (Gotteshus) het da (er) uns (us) bäut.

⁶Do goht Jesus mit tene. Als er aba ni mi wiet vum Hus war, schickt dr Hauptma Freunde zue nem un loßt tem sage: Ach Herr, bmeh di nit; i (ich) bi nit wert, daß dü unda mi Dach gohsch;

⁷drum ha au i mi nit selba fir würdig gachtet, zue dir z kumme; sundern sag ä Wort, so wird mi Knecht gsund

⁸Denn au i (ich) bi ä Mensch, dr Obrigkeit folgsam, un ha Soldate unda ma (mir); un wenn i (ich) zue nem sag: Gang hi!, so goht er hi; un zue nem anderä: Kumm her!, so kummt er; un zue minem Knecht: Doe des!, so doet er's.

⁹Als aba Jesus des ghärt het, vuwundret er sich iba nen un drillt sich um un sait zum Volk, des sem nohch gfolgt isch: Ich sag äich: So ä Glaube ha i (ich) in Israel nit gfunde.

¹⁰Un als de Bote wieda Heim kumme, find sie d Knecht gsund

¹¹Un s isch bassiert dnohch, daß er in ä Schtadt mit Name Nain goht; un sini Jinger gehn mit nem un ä großi Schar Lit.

¹²Als er aba nooch an`s Stadttor kummt, lueg, do trait ma ä Dote üsä, der dr einzige Bue vu sinere Muetter war, un sie war ä Witwe; un ä großi Schar Lit üs dr Schtadt goht mit ihrä.

¹³Un als sie dr Herr aluegt, het sen gjammat wägä ihrä, un er sait zue narä: Hiel nit!

¹⁴Un kunnt dzue un brihrt d Sarg, un de Träga bliebe schtoh. Un na (er) sait: Bebli, i (ich) sag dir, schtand uf!

¹⁵Un dr Dote richte sich uf un fangt a zue schwätze, un Jesus git nen sinere Muetter.

¹⁶Un Angscht gregä sie alli, un sie priese Gott un sage: S isch ä große Prophet unda uns (us) ufgschtande, un: Gott het si Volk bsuecht.

¹⁷Un d Kunde vu nem hallt in ganz Judäa un im ganze umliegende Land.

¹⁸Un d Jinger vum Johannes vuzehle des alles. Un Johannes reft zwei vu sinene Jinger zue sich

¹⁹un schickt sie zum Herrn un froge nen: Bisch dü, der do kumme soll, odr sollä ma (mir) uf ä anderä warte?

²⁰Als aba de Männa zue nem kumme, sage sie: Johannes dr Däufa het uns (us) zue dir gschickt un losst di froge: Bisch dü, der do kumme soll, odr soll ma (mir) uf ä andere warte?

²¹Zue däre Schtund macht Jesus vieli gsund vu Krankheite un Plage un bese Geischta, un vielene Blindä schenkt da s Augelecht.

²²Un Jesus git zantwort un sait zue nene: Gehn un vuzehle Johannes, was ihr gsähne un ghärt hän: Blindi luege, Lahmi gehn, Üssätzige wäre sufa, Daubi häre, Doti schtehn wieda uf, Arme wird s Evangelium predigt;

²³un selig isch, wer sich nit ärgert an ma (mir).

²⁴Als aba de Bote vum Johannes fortgange sin, fangt Jesus a, zum Volk iba Johannes z schwätze: Was sin ihr nüsgange in de Wüschte z luege? Wellet da ä Rohr säh, des vum Wind bwegt wird?

²⁵Odr was sin ihr nüsgange z luege? Wellet da ä Mensch säh in weiche Kleida? Luege, de de herrlichi Kleida hän un fett läbä, de sin bi d kenigliche Hef.

²⁶Odr was sin ihr nüsgange z luege? Wellet da ä Prophet säh? Nur, i (ich) sag äich: Er isch me als ä Prophet.

²⁷S isch's, vu nem gschriebe un schtoht (Maleachi 3,1): "Lueg, i (ich) schick mi Bote vor da her, der di Wäg vor da mache soll."

²⁸Ich sag äich, daß unda däne, de vu einem Wieb uf d Welt kumme sin, keina greßa isch als Johannes; der aba dr Klinschte isch im Rich Gottes, der isch greßa als er.

²⁹Un allem Volk, des nen ghärt het, un d Zöllna gän Gott recht un len sich daufe mit dr Daufi vum Johannes.

³⁰Aba d Pharisäer un Schriftglehrti hän nen vuachtet, was Gott däne ge het, un len sich nit vu nem daufe.

³¹Mit wäm soll i (ich) de Mensche vu däm Gschlecht vuglichä, un wäm sin sie glich?

³²Sie sin d Kinda glich, de uf fem Markt hocke un röfä änanda zue: Mir hän äich ufgschpielt, un ihr hän nit danzt; ma (mir) hän drürigi Leda gsunge, un ihr hän nit ghilt.

³³Denn Johannes dr Däufa isch kumme un ißt kei Brot un trinkt kei Wi; so sage ihr: Er isch bsesse.

³⁴Dr Menschebue isch kumme, ißt un trinkt; so sage ihr: Lueg, der Mensch isch ä Fressa un Wisüfa, ä Fründ (Freund) vu dä Zöllna un Sinda!

³⁵Un doch isch d Wisheit grecht bfunde worde vu alle ihre Kinda.

³⁶S bittet nen aba eina vu dr Pharisäer, bi nem z ässä. Un na (er) goht inä in des Hus vum Pharisäer un het sich anekockt an d Disch.

³⁷Un lueg, ä Wieb war in dr Schtadt, de war ä Sindarin. Als de ghärt het, daß er am Disch sitzt im Hus vum Pharisäer, holt sie ä Glas mit Salbel

³⁸un kunnt vu hinte zue sinene Feß, hiilt un fangt a, sini Feß mit Träne z benetzä un mit d Hoor vu ihrem Kopf z trockne, un küßt sini Feß un salbt sie mit Salbel.

³⁹Als aba des dr Pharisäer sieht, der nen iglade het, sait da (er) bi sich selba un het gsait: Wenn der ä Prophet wär, so wüßt er, wer un was fir ä Wieb des isch, de nen arihrt; denn sie isch ä Sindarin.

⁴⁰Jesus git zantwort un sait zue nem: Simon, i (ich) ha dir ebis z sag. Er aba sait: Meischta, sag`s!

⁴¹Ä Gläubiga het zwei Schuldna. Eina war fünfhundat Silbagrosche schuldig, dr andere fuchzig.

⁴²Wel sie aba nit zahle hän kenne, schenkt er's beidene. Wer vu nene wird nen am meischte liebe?

⁴³Simon git zantwort un sait: Ich denke, der, däm ma am meischte gschenkt het. Er aba sait zue nem: Dü hesch recht gurdeilt.

⁴⁴Un na (er) drillt sich zue dem Wieb un sait zum Simon: Siehsch dü des Wieb? Ich bi in di Hus kumme; dü hesch ma (mir) kei Wassa fir mini Feß ge; de aba het mini Feß mit Träne bnetzt un mit ihrem Hoor trocknet.

⁴⁵Dü hesch ma (mir) kei Kuß ge; de aba het, sit i (ich) inekumme bi, nit ufkert, mini Feß z küsse.

⁴⁶Dü hesch mi Kopf nit mit El gsalbt; sie aba het mini Feß mit Salbel gsalbt.

⁴⁷Wägä däm sag i (ich) dir: Ihri vieli Sinde sin vuge, denn sie het viel Liebe (Lebi) zeigt; wäm aba äweng vuge wird, der liebt (lebt) nur äweng.

⁴⁸Un na (er) sait zue ihrä: Dir sin dini Sinde vuge.

⁴⁹Do fange de a, de mit am Disch hocke, un sage bi sich selba: Wer isch der, der au Sinde vugit?

⁵⁰Er aba sait zue dem Wieb: Di Glaube het dir ghulfe; gang hi im Friede!