Read Alemannische Bibel NT Johannes 12 Bible Online

Johannes 12 - Alemannische Bibel NT bible

Johannes 12

¹Sechs Däg vor rem Passafescht kummt Jesus nohch Betanien, wo Lazarus war, den wo Jesus uferweckt het vu d Dote.

²Dert mache sie nem ä Ässä, un Marta dient nem; Lazarus aba war eina vu däne, de mit nem am Disch hocke.

³Do nimmt Maria ä Pfund Salbel vu unvufälschta, koschtbara Narde un salbt d Feß vu Jesus un trocknet mit ihre Hoor sini Feß; des Hus aba wird voll vum Duft vum El.

⁴Do sait eina vu sinne Jinger, Judas Iskariot, der nen dnoh vurote het:

⁵Wurum isch des El nit fir draihundat Silbagrosche vukauft worde un di Arme ge?

⁶Des het da (er) aba nit gsait, wel la nohch d Arme gfrogt hät, sundern na (er) war ä Deb, denn er het d Geldbiidel un nimmt a sich, was ge war.

⁷Do sait Jesus: Loß sie in Friede! S soll gelte fir d Dag vu minem Begräbniss.

⁸Di Arme hän ihr alliziit bi äich; mich aba hän ihr nit alliziit.

⁹Do gregt ä großi Schar Lit vu d Jude mit, daß sa (er) dert war, un sie kumme nit ällei wägä Jesus, sundern um au Lazarus z säh, den na vu d Dote ufgweckt het.

¹⁰Aba d Hohenpriester bschlosse, au Lazarus umzbringe;

¹¹denn sinetwägä gehn vieli Jude hi un glaube an Jesus.

¹²Als am nägschte Dag de großi Schar Lit, de ufs Fescht kumme ware, ghärt het, daß Jesus nohch Jerusalem käm,

¹³nähmä sie Palmzwiegle un gehn üsä nem entgegä un refe: Hosianna! Globt isch, der do kummt im Name vum Herr, dr Kenig vu Israel!

¹⁴Jesus aba findet ä junge Esel un ritt druf, we gschriebe schtoht (Sacharja 9,9): "

¹⁵Fircht di nit, dü Dochta Zion! Lueg, di Kenig kummt un rietet uf nem Esele."

¹⁶Des vuschten sini Jinger zerscht nit; doch als Jesus vuherrlicht war, do hän sie dra denkt, daß des vu nem gschriebe schtoht un ma so mit nem doe het.

¹⁷D Lit aba, de bi nem ware, als sa Lazarus üs sem Grabe reft un vu d Dote ufgweckt het, vuzehlte de Tat.

¹⁸Drum gehn nem au d Lit entgegä, wel sie ghärt hän, er he des Zeiche doe.

¹⁹D Pharisäer aba sage undaänanda: Ihr sähn, daß sa nigs üsrichte; lueg, alli Welt lauft däm nohch.

²⁰S ware aba ä baar Grieche unda däne, de rufkumme ware, um azbäte uf fem Fescht.

²¹De kumme zue Philippus, der vu Betsaida üs Galiläa war, un bitte nen un sage: Herr, ma (mir) wen Jesus gerne säh.

²²Philippus kummt un sait s Andreas, un Philippus un Andreas sages Jesus witer.

²³Jesus aba git zantwort un sait ne: De Ziit isch kumme, daß dr Menschebue vuherrlicht wird.

²⁴Gwiß, gwiß, i (ich) sag äich: Wenn des Weizekorn nit in d Erde flegt un schtirbt, blibts ällei; wenn`s aba schtirbt, bringts viel Frucht.

²⁵Wer si Läbä leb (lieb) het, der wird's vuliere; un wer si Läbä uf der Welt haßt, der wird's gregä zum ewige Läbä.

²⁶Wer ma (mir) diene will, der folgt ma (mir) nohch; un wo i (ich) bi, do soll mi Diena au si. Un wer ma (mir) diene wird, den wird mi Vada (Babbe) ehre.

²⁷Etze isch mi Seele trurig. Un was soll i (ich) sage? Vada (Babbe), hilf ma (mir) üs der Schtund? Doch drum bi i (ich) in de Schtund kumme.

²⁸Vada (Babbe), vuherrlich di Name! Do kummt ä Schtimm vum Himmel: Ich ha nen vuherrlicht un will nen abamols vuherrliche.

²⁹Do sait des Volk, des däbischtoht un zuehert: S het dunnderet. Di andere sage: Ä Engel het mit nem gschwätzt.

³⁰Jesus git zantwort un sait: De Schtimm isch nit wägä ma (mir) gschähe, sundern wägä äich.

³¹Etze goht des Gricht iba d Welt; etze wird dr Firscht vu d Welt usgschtoße wäre.

³²Un i (ich), wenn i (ich) hoch gmacht bi vum Bode, so will i (ich) alli zue ma ze.

³³Des het er aba gsait, um azdiite, was fir ä Dod er schterbe wird.

³⁴Do git nem des Volk zantwort: Mir hän üs sem Gsetz ghärt , daß dr Chrischtus in Ewigkeit bliebe dät; wieso saisch dü dann (dnoh): Dr Menschebue mueß hoch gmacht wäre? Wer isch dr Menschebue?

³⁵Do sait Jesus zue nene: S isch des Lecht noh ä kleini Ziit bi äich. Gehn (Schafe), solang ihr des Lecht hän, dmit äich d Nacht nit ibafalle doet. Wer in dr Nacht goht, der weiß nit, wo na higoht.

³⁶Glaubt ans Lecht, solang ihr's hän, dmit ihr Kinda vum Licht sin. Des sait Jesus un goht wäg un vuschteckt sich vor ne.

³⁷Un obwohl la (er) solchi Zeiche vor ihre Auge doe het, glaube sie doch nit a nen,

³⁸dmit erfillt wär dr Spruch vum Prophete Jesaja, der do gsait het (Jesaja 53,1): "Herr, wer glaubt unsam Predigen? Un wäm isch dr Arm vum Herrn zeigt worde (offenbart)?"

³⁹Drum kenne sie nit glaube, denn Jesaja het nomol gsait (Jesaja 6,9.10): "

⁴⁰Er het ihri Auge vublendet un ihr Herz vuschtockt, dmit sie nit etwa mit d Auge sähn un mit däm Herz vuschtehn un sich umkähre, un i (ich) ne hilf."

⁴¹Des het Jesaja gsait, wel la (er) sini Herrlichkeit gsäh het un schwätzt vu nem.

⁴²Doch au vu d Obere glaube vieli a nen; aba wägä d Pharisäer sage sie`s nit, um nit üs dr Synagoge (Gotteshus) usgschtoße z wäre.

⁴³Denn sie hän lieba d Ehri bi d Mensche als Ehri bi Gott.

⁴⁴Jesus aba reft: Wer an mi glaubt, der glaubt nit an mich, sundern an den, der mi gschickt het.

⁴⁵Un wer mi sieht, der sieht den, der mi gschickt het.

⁴⁶Ich bi in d Welt kumme als ä Lecht, dmit, wer aa mich glaubt, nit im Dunkle blieb.

⁴⁷Un wer mi Wort härt un bwahrt sie nit, den wär i (ich) nit richte; denn i (ich) bi nit kumme, daß i (ich) d Welt richt, sundern daß i (ich) d Welt rett.

⁴⁸Wer mich vuachtet un nimmt mi Wort nit a, der het scho si Richta: Des Wort, des i (ich) gsait ha, des wird nen richte am Jingschte Dag.

⁴⁹Denn i (ich) ha nit üs ma (mir) selbscht gschwätzt, sundern d Vada (Babbe), der mi gschickt het, der het ma (mir) ä Gebot ge, was i (ich) doe un schwätze soll.

⁵⁰Un i (ich) weiß: si Gebot isch des ewige Läbä. Drum: was i (ich) sag, des sag i (ich) so, we`s ma (mir) dr Vada (Babbe) gsait het.