Read Alemannische Bibel NT Apostelgeschichte 10 Bible Online

Apostelgeschichte 10 - Alemannische Bibel NT bible

Apostelgeschichte 10

¹S war aba ä Ma in Cäsarea mit Name Kornelius, ä Hauptma vu d Abteilig, de di Italischi gnennt wird.

²Der war fromm un gottesfirchtig mit sinem ganze Hus un git däm Volk vieli Almose un bätet imma zue Gott.

³Der het ä Erschinig um di ninti Schtund am Dag un sieht diitlich ä Engel Gottes bi sich iträte; der sait zue nem: Kornelius!

⁴Er aba luegt nen a, vuschrekt un het gfrogt: Herr, was isch? Der sait zue nem: dini Gebete un dini Almose sin vor Gott kumme, un er het an sie denkt.

⁵Un etze schick Männa nohch Joppe un loß Simon hole mit däm Bainame Petrus.

⁶Der isch zue Gascht bi nem Gerber Simon, däm si Hus am Meer liet.

⁷Un als dr Engel, der mit nem schwätzt, wäggange war, reft Kornelius zwei vu sinene Knecht un ei fromme Soldat vu däne, de nem diene,

⁸un vuzehlt ne alles un schickt sie nohch Joppe.

⁹Am nägschte Dag, als de uf däm Wäg ware un in de Nechi dr Schtadt kumme, schtiegt Petrus uf des Dach, z bäte um di sexti Schtund.

¹⁰Un als er hungrig wird, wot da (er) ässä. Während sie nem aba ebis mache (richte), grotet er in Vuzickig (Wahn)

¹¹un sieht d Himmel ufdoe un ebis we ä großes lienernes Duech rabkumme, an vier Zipfel rabglo uf d Bode.

¹²Dodrin ware allaläi vierfeßigi un kriechendi Tiere dr Erde un Vegel vum Himmel.

¹³Un s isch bassiert ä Schtimm zue nem: Schtand uf, Petrus, schlacht un iß!

¹⁴Petrus aba sait: Oh nei, Herr; denn i (ich) ha noh ne ebis Vubotenes un Dreckiges gässä.

¹⁵Un de Schtimm sait zum zweite Mol zue nem: Was Gott sufa gmacht het, des nenn dü nit vubote.

¹⁶Un des isch draimol bassiert; un drno wird des Duech wieda nufgnumme gen Himmel.

¹⁷Als aba Petrus noh rotlos war, was de Erschinig beditet, de na (er) gsähne het, lueg, do froge de Männa, vu Kornelius gschickt, nohch däm Hus Simons un sin an dr Dire gschtande,

¹⁸refe un froge, ob Simon mit däm Bainame Petrus do zue Gascht wär.

¹⁹Während aba Petrus nohchsinnt iba de Erschinig, sait dr Geischt zue nem: Lueg, dräi Männa sueche di;

²⁰so schtand uf, schtieg nab un gang mit ne (tene) un zwiefle nit, denn i (ich) ha sie gschickt.

²¹Do schtiegt Petrus nab zue d Männa un sait: Lueg, i (ich) bi's, den ihr sueche; wurum sin ihr do?

²²Sie aba sage: Dr Hauptma Kornelius, ä fromme un gottesfirchtige Ma mit guetem Ruef bi däm ganze Volk dr Jude, het d Bfehl gregt vu nem heilige Engel, daß sa (er) di hole losse soll in si Hus un härä, was dü z sage hesch.

²³Do reft er sie ri un beherbergt sie. Am nägschte Dag macht da (er) sich uf un zeht mit ne, un ä baar Breda üs Joppe gehn mit nem.

²⁴Un am nägschte Dag kummt er nohch Cäsarea. Kornelius aba het uf sie gwartet un het sini Vuwandte un nägschte Freunde zsämmegruefe.

²⁵Un als Petrus rikummt, goht nem Kornelius entgegä un flegt nem um d Feß un bätet nen a.

²⁶Petrus aba richte nen uf un sait: Schtand uf, i (ich) bi au nur ä Mensch.

²⁷Un während er mit nem schwätzt, goht da (er) inä un findet vieli, de zsämmekumme ware.

²⁸Un na (er) sait zue nene: Ihr wißt, daß ses nem jüdische Ma nit recht isch, mit nem Fremde umzgoh odr zue nem z kumme; aba Gott het ma (mir) zeigt, daß i (ich) kei Mensch meide odr dreckig nenne soll.

²⁹Drum ha i (ich) mi nit gweigat zkumme, als i (ich) gholt wir. So frog i (ich) äich etze, wurum hän ihr mich hole losse.

³⁰Kornelius sait: Vor vier Däg um de Ziit bät i (ich) um di ninti Schtund in minem Hus. Un lueg, do schtoht ä Ma vor ma (mir) in nem laichtende Gwand (Häß)

³¹un sait: Kornelius, di Gebet isch ghärt worde, un dine Almose isch vor Gott denkt worde.

³²So schick etze nohch Joppe un loß herruefe Simon mit däm Bainame Petrus, der zue Gascht isch im Hus vum Gerber Simon am Meer.

³³Do schickt i (ich) sofort zue dir; un dü hesch recht doe, daß dü kumme bisch. Etze sin ma (mir) alli do vor Gott zgege, um alles z härä, was dir vum Herrn bfohle isch.

³⁴Petrus aba doet si Mul (Gosch) uf un sait: Etze erfahr i (ich) in Echt (Wohret), daß Gott d Mensche (Lit) nit asieht;

³⁵sundern in jedem Volk, wer nen firchtet un recht doet, der isch nem agnehm.

³⁶Er het des Wort däm Volk Israel gschickt un Friede vukindigt durch Jesus Chrischtus, wela isch Herr iba alli.

³⁷Ihr wißt, was in ganz Judäa gschähe isch, agfange vu Galiläa nohch dr Daufi, de Johannes predigt,

³⁸we Gott Jesus vu Nazareth gsalbt het mit heiligem Geischt un Kraft; der isch rumzoge un het Guetes doe un alli gsund gmacht, de in dr Gwalt vum Deufel ware, denn Gott war mit nem.

³⁹Un ma (mir) sin Ziige fir alles, was sa (er) doe het im jüdische Land un in Jerusalem. Den hän sie an des Holz ghängt un umbrocht.

⁴⁰Den het Gott uferweckt am dritte Dag un het nen erschiene losse,

⁴¹nit däm ganze Volk, sundern uns (us), de vu Gott dvor erwählte (üsgwählte) Ziige, de ma (mir) mit nem gässä un trunke hän, nohchdäm er ufgschtande war vu d Dote.

⁴²Un na (er) het uns (us) bpfohle, däm Volk z predige un z beziige, daß sa (er) vu Gott bschtimmt isch zum Richta dr Lebändige un dr Dote.

⁴³Vu däm beziige alli Prophete, daß durch si Name alli, de a nen glaube, Vugebig dr Sinde gregt solle.

⁴⁴Während Petrus noh de Wort schwätzt, flegt dr heilige Geischt uf alli, de däm Wort zueghert hä.

⁴⁵Un de gläubig gwordene Jude, de mit Petrus kumme ware, vuschrecke sich, wel au uf di Heide de Gabe vum heilige Geischt üsgosse wird;

⁴⁶denn sie hän ghärt, daß sie in Zunge schwätze un Gott hoch priese. Do git Petrus zantwort:

⁴⁷Kann au jemads däne des Wassa zue d Daufi vuwähre, de d heilige Geischt gregt hän ebeso we ma (mir)?

⁴⁸Un na (er) bpfiehlt, sie z daufe in däm Name Jesus Chrischti. Do bitte sie nen, noh ä baar Däg dozbliebe.