Read Alemannische Bibel NT Apostelgeschichte 12 Bible Online

Apostelgeschichte 12 - Alemannische Bibel NT bible

Apostelgeschichte 12

¹Um de Ziit legt dr Kenig Herodes Hand a a nä baar vu dr Gmeinde, um sie z mißhandle.

²Er bringt aba Jakobus um, d Brueda vum Johannes, mit däm Schwert.

³Un als er sieht, daß ses d Jude gfallt, macht da (er) wita un nimmt au Petrus gfange. S ware aba ebe de Däg vu d Ungsäuerte Brot.

⁴Als sa (er) nen etze packt het, wirft er nen ins Gfängnis (Loch) un ibaantwortet nen vier Wache vu je vier Soldate, nen z bewache. Denn er denkt, nen nohch rem Fescht vor des Volk z schtelle.

⁵So wird etze Petrus im Gfängnis (Loch) vuwahrt; aba d Gmeinde bätet ohni Päuns (us) fir nen zue Gott.

⁶Un in sella Nacht, als nen Herodes vorfihre losse wot, schloft Petrus zwische zwei Soldate, mit zwei Kette gfesselt, un vor dr Dire hän de Wache des Gfängnis (Loch) bwacht.

⁷Un lueg, dr Engel vum Herrn kummt ri, un Lecht laichtet uf in däm Platz; un er schlat Petrus in d Site un weckt nen un sait: Schtand schnell uf! Un d Kette flege nem vu sinene Händ (Pfode).

⁸Un dr Engel sait zue nem: Gürt di un ze dini Schoeh a! Un na (er) doet`s. Un na (er) sait zue nem: Wirf di Mandel um un folg ma (mir)!

⁹Un na (er) goht üsä un goht un wußt nit, daß des wohr gschiht durch d Engel, sundern meint, ä Erschinig z säh.

¹⁰Sie gehn aba durch di erschti un zweiti Wache un kumme zum iserne Dor, des zue d Schtadt fihrt; des doet sich ne vu selba uf. Un sie kumme üsä un gehn ä Schtroß wit, un drno vuloßt nen dr Engel.

¹¹Un als Petrus zue sich kumme war, sait da (er): Etze weiß i (ich) wohr, daß dr Herr si Engel gschickt un mich üs dr Hand vum Herodes errettet het un vu allem, was des jüdische Volk erwartet.

¹²Un als er sich bsunne het, goht da (er) zum Hus Marias, dr Muetter vum Johannes mit däm Bainame Markus, wo vieli binanda ware un bäte.

¹³Als sa (er) aba an des Hofdor klopft, kummt ä Magd mit Name Rhode, um z härä, wer do wär.

¹⁴Un als sie de Schtimm vum Petrus erkennt, doet sie vor Fräid (Freud) des Dor nit uf, lauft inä un vukindet, Petrus schtänd vor rem Dor.

¹⁵Sie aba sage zue nare (ihr): Dü bisch vu Vuruckt (Sinne). Doch sie bschtodt druf, s isch (wär) so. Do sage sie: S isch si Engel.

¹⁶Petrus aba klopft witer a. Als sie etze ufmache, sähn sie nen un vuschrecke.

¹⁷Er aba winkt ne mit dr Hand, daß sie schwiege solle, un vuzehlt ne, we nen dr Herr üs däm Gfängnis (Loch) gfihrt het, un sait: Vukinde des däm Jakobus un d Breda. Dann (Dnoh) goht da (er) üsä un zeht an ä andere Platz.

¹⁸Als ses aba Dag wird, git`s ä nit gringi Vuwirrig unda d Soldate, was wohl mit Petrus gschähe isch.

¹⁹Als aba Herodes nen hole losse wot un nen nit findet, vuhert er de Wache un het sie abfihre lo. Dann (Dnoh) zeht er vu Judäa nab nohch Cäsarea un bliebt dert ä Ziitlang.

²⁰Er war aba wetig (zornig) uf de Inwohna vu Tyrus un Sidon. Sie aba kumme imetig zue nem un ibaräde Blastus, d Kämmerer vum Kenig, un bitt um Friede, wel ihr Land s Ässä üs däm Land vum Kenig gregt.

²¹Un a nem feschtgsetzte Dag legt Herodes des kenigliche Gwand (Häß) a, het sich anekockt uf d Thron un hebt (haltet) ä Wort an sie.

²²Des Volk aba reft nem zue: Des isch Gottes Schtimm un nit de vumä Mensch!

²³Glidruf schlat nen dr Engel vum Herrn, wel la (er) Gott nit d Ehri git. Un vu Wirma vufrässä, git da (er) d Geischt uf.

²⁴Un des Wort Gottes isch gwachse un breitet sich üs.

²⁵Barnabas un Saulus aba kähre zruck, nohchdem sie in Jerusalem de Gabe ibabrocht hän, un nähmä mit sich Johannes, der d Bainame Markus het.