Read Alemannische Bibel NT Apostelgeschichte 13 Bible Online

Apostelgeschichte 13 - Alemannische Bibel NT bible

Apostelgeschichte 13

¹S ware aba in Antiochia in dr Gmeinde Prophete un Lehrer, nämlich Barnabas un Simeon, gnennt Niger, un Luzius vu Kyrene un Manaën, der mit däm Landesfirscht Herodes ufzoge worde war, un Saulus.

²Als sie aba däm Herrn diene un fastete, sait dr heilige Geischt: Sundert ma (mir) üs Barnabas un Saulus zum Denscht, zue dem i (ich) sie bruefe ha.

³Do fastete sie un bäte un lege d Händ (Pfode) uf sie un len sie ze.

⁴Nohchdem sie etze üsgsandt ware vum heilige Geischt, kumme sie nohch Seleuzia un vu do mit dem Schiff nohch Zypern.

⁵Un als sie in de Schtadt Salamis kumme, vukindige sie des Wort Gottes in d Synagoge (Gotteshus) (Gotteshiisa) dr Jude; sie hän aba au Johannes als Helfa bi sich.

⁶Als sie di ganze Insel bis nohch Paphos durchzoge hän, träfe sie ä Zaubera un falsche Prophete, ä Jude, der hießt Barjesus;

⁷der war bi däm Schtadthaltr Sergius Paulus, nem schlaue Ma. Der reft Barnabas un Saulus zue sich un wot, des Wort Gottes härä.

⁸Do widerschtod ne dr Zaubera Elymas - denn so wird si Name ibasetzt - un vusuecht, d Schtadthaltr vum Glaube abzhalte.

⁹Saulus aba, der au Paulus heißt, voll heiligem Geischt, luegt nen a

¹⁰un sait: Dü Bue vum Deufel, voll alla Lischt un alla Bosheit, dü Fäind alla Grechtigkeit, hersch dü nit uf, krumm zue mache d grade Wäg vum Herrn?

¹¹Un etze lueg, d Hand vum Herrn kummt iba di, un dü sollsch blind si un d Sunne ä Ziitlang nit säh! Uf dr Schtell flegt ä Dunkelheit un Nacht uf nen, un er goht umä un suecht jemand, der nen an d Hand fihrt.

¹²Als dr Schtadthaltr sieht, was gschähe war, wird da (er) gläubig un vuwundrete sich iba de Lehr vum Herrn.

¹³Paulus aba un de um nen ware, fahre vu Paphos ab un kumme nohch Perge in Pamphylien. Johannes aba trennt sich vu nene un kehrt zruck nohch Jerusalem.

¹⁴Sie aba zen vu Perge witer un kumme nohch Antiochia in Pisidien un gehn am Sabbat in d Synagoge (Gotteshus) un hocke sich na.

¹⁵Nohch dr Lesig vum Gsetz un dr Prophete aba schicke de Vorschteha vu d Synagoge (Gotteshus) zue nene un len nene sage: Lebi (Liebe) Breda, wen ihr ebis schwätze un des Volk vumahne, so sages.

¹⁶Do schtoht Paulus uf un winke mit dr Hand un sait: Ihr Männa vu Israel un ihr Gottesfirchtigi, häret zue!

¹⁷Dr Gott vum Volk Israel het unsri Vädare üsgwählt un des Volk groß gmacht, als sie Fremdlinge ware im Land Ägypte, un mit schtarkem Arm fihrt er sie vu dert üsä.

¹⁸Un vierzig Johr lang dulde da sie in dr Wüschtea

¹⁹un het siebä Velka in däm Land Kanaan vunichtet un git ne dere Land zum Erbe;

²⁰des isch bassiert in etwa vierhundatfuchzig Johr. Dnohch git da (er) ne Richta bis zue d Ziit vum Prophete Samuel.

²¹Un vu do a bitte sie um ä Kenig; un Gott git tene Saul, d Bue vum Kisch, ä Ma üs däm Schtamm Benjamin, fir vierzig Johr.

²²Un als er dän vuschtoße het, erhebt er David zue ihrem Kenig, vu däm ma (er) beziigt (1. Samuel 13,14): "Ich ha David gfunde, d Bue Isais, ä Ma nohch minem Herz, der soll mi ganze Wille doe."

²³Aus däm sinem Gschlecht het Gott, we na (er) vuheiße het, Jesus kumme losse als Heiland fir des Volk Israel,

²⁴nohchdem Johannes, bvor Jesus agfange het, däm ganze Volk Israel de Daufi vu d Buße predigt het.

²⁵Als aba im Johannes si Lauf umä (vollendete) war, sait da (er): Ich bi nit der, fir den ihr mi hebet (haltet); aba lueg, er kummt nohch ma (mir), däm si Schuehreme z lese i (ich) nit wert bi.

²⁶Ihr Männa, liebe Breda, ihr Buebä üs däm Gschlecht Abrahams un ihr Gottesfirchtigi, uns (us) isch des Wort vum Heil gschickt.

²⁷Denn de Inwohna vu Jerusalem un ihri Obere hän, wel sie Jesus nit erkennt hän, de Wort vu d Prophete, de an jedem Sabbat vorgläse wäre, mit ihrem Urteilschpruch erfillt.

²⁸Un obwohl sie nigs a nem finde, des d Dod vudent het, bitte sie doch Pilatus, nen umzbringe.

²⁹Un als sie alles gmacht hän, was vu nem gschriebe schtoht, nähmä sie nen vum Holz un lege nen in ä Grab.

³⁰Aba Gott het nen uferweckt vu d Dote;

³¹un er isch an viele Däg däne erschiene, de mit nem vu Galiläa nuf nohch Jerusalem gange ware; de sin etzed sini Ziige vor rem Volk.

³²Un ma (mir) vukündige äich de Vuheißig, de an de Vädare ergange isch,

³³daß Gott sie uns (us), ihre Kinda, erfillt het, indäm er Jesus uferweckt het; we denn im zweite Psalm gschriebe schtoht (Psalm 2,7): "Dü bisch mi Bue, hiit ha i (ich) di ziigt (zeugt)."

³⁴Daß er nen aba vu d Dote uferweckt het un nen nit dr Verwesig ibalosse wot, het da (er) so gsait (Jesaja 55,3): "Ich will äich de Gnade, de David vuheiße isch, treu bwahre."

³⁵Drum sait da (er) au a eina andere Schtell (Psalm 16,10): "Dü wirsch nit zuelo, daß di Heilige de Verwesig sieht."

³⁶Denn nohchdem David zue sinere Ziit däm Wille Gottes dient het, isch scha (er) igschlofe (gschtorbe) un zue sinene Vädere vusammelt worde un het de Verwesig gsähne.

³⁷Der aba, den Gott uferweckt het, der het de Verwesig nit gsähne.

³⁸So isch äich etze kundgmacht, liebe Breda, daß äich durch nen Vugebig vu d Sinde vukindigt wird; un in all däm, worin ihr durch des Gsetz vum Moses nit Grecht wäre konnte,

³⁹isch der Grecht gmacht, der a nen glaubt.

⁴⁰Luege etze zue, daß nit iba äich kummt, was in d Prophete gsait isch (Habakuk 1,5): "

⁴¹Luege, ihr Vuächta, un wundert äich un gehn zuenichte! Denn i (ich) doet ä Sach zue äire Ziit, des ihr nit glaube den, wenn`s äich jemads vuzehlt."

⁴²Als sie aba üs dr Synagoge (Gotteshus) rüsgehn, bitte de Lit, daß sie am nägschte Sabbat noh eimol vu däne Dinga schwätze.

⁴³Un als de Gmeinde üsänandagoht, folge vieli Jude un gottesfirchtigi Judengnosse däm Paulus un Barnabas. De sage zue ne un ermahne sie, daß sie bliebe solle in dr Gnade Gottes.

⁴⁴Am nägschte Sabbat aba kummt schier di ganze Schtadt zsämme, des Wort Gottes z härä.

⁴⁵Als aba de Jude de Lit sähn, wäre sie näjdisch un widerschpräche däm, was Paulus sait, un läschtere.

⁴⁶Paulus un Barnabas aba sage fräi rüs (uff): Äi (ich) moeß des Wort Gottes zerscht gsait wäre; do ihr`s aba vu äich stoßt un hebet (haltet) äich selbscht nit fir wert am ewige Läbä, lueg, so wende ma (mir) uns (us) zue d Heide.

⁴⁷Denn so het uns (us) dr Herr bpfohle (Jesaja 49,6): "Ich ha di zum Lecht vu d Heide gmacht, dmit dü des Heil bisch bis an de Ende dr Erde."

⁴⁸Als des de Heide ghärt hän, wäre sie froh un priese des Wort vum Herrn, un alli wäre gläubig, de zum ewige Läbä bschtimmt ware.

⁴⁹Un des Wort vum Herrn breitet sich üs in dr ganze Gegend.

⁵⁰Aba de Jude hetzte de gottesfirchtige vornehme Wieba un di agsähenschte Männa vu d Schtadt uf un schtifte ä Vufolgig a gege Paulus un Barnabas un vutriebe sie üs ihrem Gebiet.

⁵¹Sie aba schittle d Schtaub vu ihre Feß zum Ziignis gege sie un kumme nohch Ikonion.

⁵²De Jinger aba wäre erfillt vu Fräid (Freud) un heiligem Geischt.