Read Alemannische Bibel NT Apostelgeschichte 16 Bible Online

Apostelgeschichte 16 - Alemannische Bibel NT bible

Apostelgeschichte 16

¹Er kummt au nohch Derbe un Lystra; un lueg, dert war ä Jinger mit Name Timotheus, dr Bue vu na jüdische Mueter, de gläubig war, un vumä griechische Vada (Babbe).

²Der het ä guete Ruef bi d Breda in Lystra un Ikonion.

³Den wot Paulus mit sich ze losse, un er nimmt nen un bschnitt nen wägä d Jude, de in sella Gegend ware; denn sie wiße alli, daß si Vada (Babbe) ä Grieche war.

⁴Als sie aba durch de Schtädt zen, ibagen sie ne d Bschlüss, de vu d Aposchteln un Älteschte in Jerusalem gefaßt worde ware, dmit sie sich dra halte.

⁵Do wäre de Gmeinde im Glaube gfeschtigt un nähmä jede Dag zue an Zahl.

⁶Sie zen aba durch Phrygien un des Land Galatien, wel ne vum heilige Geischt vuwehrt wird, des Wort z predige in dr Provinz Asie.

⁷Als sie aba bis nohch Mysien kumme ware, vusueche sie, nohch Bithynien z reise; doch dr Geischt Jesus het`s ne nit zue glo.

⁸Do zen sie durch Mysien un kumme nab nohch Troas.

⁹Un Paulus sieht ä Erschinig bi Nacht: ä Ma üs Mazedonien schtoht do un bittet nen: Kumm riba nohch Mazedonien un hilf uns (us)!

¹⁰Als sa (er) aba de Erschinig gsähne het, do sueche ma (mir) gli druf nohch Mazedonien z reise, gwiß, daß uns (us) Gott dohi bruefe het, ne des Evangelium z predige.

¹¹Do fahre ma (mir) vu Troas ab un kumme gradwägs nohch Samothrake, am nägschte Dag nohch Neapolis

¹²un vu do nohch Philippi, des isch ä Schtadt vum erschte Bezirks vu Mazedonien, ä römischi Kolonie. Mir bliebe aba ä baar Däg in d Schtadt.

¹³Am Sabbatdag gehn ma (mir) üsä vor d Schtadt an d Fluß, wo ma (mir) denkt hän, daß ma dert bäte doet, un ma (mir) hocke uns (us) na un schwätze mit d Wieba, de dert zsämmekumme.

¹⁴Un ä gottesfirchtiges Wieb mit Name Lydia, ä Purpurhändlerin üs dr Schtadt Thyatira, het zue ghärt; der doet dr Herr des Herz uf, so daß sie druf achthet, was vu Paulus gsait wird.

¹⁵Als sie aba mit ihrem Hus dauft war, bittet sie uns (us) un sait: Wenn ihr meint, daß i (ich) an d Herrn glaub, so kumme in mi Hus un bliebe do. Un sie netigt uns (us).

¹⁶S isch bassiert aba, als ma (mir) zum Gebet gehn, do trifft uns (us) ä Magd, de het ä Wahrsagegeischt un bingt ihrem Herr viel Gwinn i mit ihrem Wahrsage.

¹⁷De goht Paulus un uns (us) iba all nohch un brellt: De Mensche sin Knecht vum allahechschte Gott, de äich d Wäg zum Heil vukündige.

¹⁸Des doet sie vieli Däg lang. Paulus war doriba so ufbrocht, daß sa (er) sich umedrillt het un zum Geischt sait: Ich bpfiehl dir im Name Jesus Chrischti, daß dü vu ihr üsfahrsch. Un na (er) fahrt üs zue dselbe Schtund.

¹⁹Als aba ihri Herre sähn, daß dmit ihri Hoffnig uf Gwinn üsgfahre war, packe sie Paulus un Silas, schleppe sie uf d Markt vor di Obere

²⁰un fihre sie d Stadtrichter vor un sage: De Mensche bringe unsri Schtadt in Ufruhr; sie sin Jude

²¹un vuzehle Ordnige, de ma (mir) nit aneh noh ihalte derfe, wel ma (mir) Röma sin.

²²Un des Volk drillt sich gege sie; un de Stadtrichter len nene d Kleida rundarieße un bfehle, sie mit Bengel (Röde) z schla.

²³Nohchdem ma sie hert gschla het, wirft ma sie ins Gfängnis (Loch) un bpfiehlt däm Ufbassa, sie guet z bwache.

²⁴Als sa den Bfehl gregt het, wirft er sie in des innerschte Gfängnis (Loch) un legt ihri Feß in d Block.

²⁵Um midde in d Nacht aba bäte Paulus un Silas un lobe Gott. Un di Gfangene hän sie ghärt.

²⁶Uf eimol aba isch ä großes Erdbebe ku, so daß de Grundmüre vum Gefängniss wackle. Un gli druf hän sich alli Direne ufgmacht, un vu alle flege d Fessle ab.

²⁷Als aba dr Ufbassa üs säm Schlof ufgfahre isch un sieht de Direne vum Gefängnisses uffschtoh, zeht er des Schwert un wot sich selba umbringe; denn na (er) meint, de Gfangene wäre abkaue (entflohe).

²⁸Paulus aba reft lut: Doe dir nigs a; denn ma (mir) sin alli do!

²⁹Do forderet d Ufbassa ä Lecht un flegt inä un flegt zitternd Paulus un Silas vor d Feß.

³⁰Un na (er) fihrt sie üsä un sait: Lebi (Liebe) Herre, was mueß i (ich) doe, daß i (ich) grettet wär?

³¹Sie sage: Glaub an d Herrn Jesus, so wirsch dü un di Hus selig!

³²Un sie sage nem des Wort vum Herrn un allene, de in sinem Hus ware.

³³Un na (er) nimmt sie zue sich in dselbe Schtund vu däre Nacht un wäscht ne de Schtrieme üs. Un na (er) het sich un alli sini Lit gli druf daufe lo

³⁴un fihrt sie in si Hus un deckt ne d Disch un freut sich mit sinem ganze Hus, daß sa (er) zum Glaube an Gott kumme war.

³⁵Als ses aba Dag wore war, schicke de Stadtrichter d Amtsdiener un len sage: Loß de Männa fräi!

³⁶Un dr Ufbassa ibabringt Paulus de Botschaft: D Stadtrichter hän hergschickt, daß ihr fräi si solle. Etze kumme üsä un gehn in Friede!

³⁷Paulus aba sait zue nene: Sie hän uns (us) ohni Recht un Urdeil uf d Schtroß gschla, de ma (mir) doch römische Birga sin, un in`s Gfängnis (Loch) gworfe, un wenn uns (us) etze heimlich fortschicke? Nei! Sie soll selba kumme un uns (us) nüsfihre!

³⁸D Amtsdiener vuzehle de Wort d Stadtrichter. Do firchte sie sich, als sie ghärt hän, daß sie römische Birga sin,

³⁹un kumme un schwätze ne zue, fihre sie üsä un bitt sie, de Schtadt z vulo.

⁴⁰Do gehn sie üs däm Gfängnis (Loch) un gehn zue d Lydia. Un als sie d Breda gsähne un sie treschtet hän, zen sie fort.