Read Alemannische Bibel NT Apostelgeschichte 17 Bible Online

Apostelgeschichte 17 - Alemannische Bibel NT bible

Apostelgeschichte 17

¹Nohchdem sie aba durch Amphipolis un Apollonia gange (greist) ware, kumme sie nohch Thessalonich; do war ä Synagoge (Gotteshus) vu d Jude.

²We etze Paulus gwohnt war, goht da (er) zue nene inä un schwätzt mit ne an dräi Sabbat vu dr Schrift,

³doet sie ne uf un legt ne vor, daß Chrischtus liede moeß un vu d Dote ufschtoht un daß der Jesus, vu dem i (ich) - so sait da - äich vuzehl, dr Chrischtus isch.

⁴Ä baar vu nene len sich ibaziige un schlesse sich Paulus un Silas a, au ä großi Schar Lit vu gottesfirchtige Grieche, dzue nit wenigi vu d agsähenschde Wieba.

⁵Aba d Jude ärgere sich un hole sich ä baar schlechti Männa üs däm Pöbel, rotte sich zsämme un richte ä Ufruhr in dr Schtadt a un zen vor des Hus Jasons un sueche sie, um sie vor des Volk zue fihre.

⁶Sie finde sie aba nit. Do schleife sie Jason un ä baar Breda vor de Obere dr Schtadt un brellä: De, de d ganze Weltkreis ufwiegle, sin etzed au dona kumme;

⁷de sin bim Jason. Un de alli handle gege dem Kaisa sini Gebote un sage, ä andere isch Kenig, nämlich Jesus.

⁸So bringe sie des Volk uf un de Obere vu d Schtadt, de des ghärt hän.

⁹Un erscht nohchdem ne vu Jason un d andere Birgschaft gleischtet war, len sie sie fräi.

¹⁰D Breda aba schicke noh in dselbe Nacht Paulus un Silas nohch Beröa. Als sie dohi kumme, gehn sie in d Synagoge (Gotteshus) vu d Jude.

¹¹De aba ware freundlicha als de in Thessalonich; sie nähmä des Wort fräiwillig uf un forschte jede Dag in dr Schrift, ob sich's so vuhaltet.

¹²So glaube etze vieli vu nene, drunda nit wenig vu d vornehme griechische Wieba un Männa.

¹³Als aba d Jude vu Thessalonich erfahre hän, daß au in Beröa des Wort Gottes vu Paulus vukindigt wird, kumme sie un mache Unroeh un vuwirre au dert des Volk.

¹⁴Do schicke de Breda Paulus gli druf witer bis an`s Meer; Silas un Timotheus aba bliebe zruck.

¹⁵De aba Paulus fihre, bringe nen bis nohch Athen. Un nohchdem sie d Uftrag gregt hän, daß Silas un Timotheus so schnell we meglich zue nem kumme solle, kähre sie zruck.

¹⁶Als aba Paulus in Athen uf sie gwartet het, ärgert sich si Geischt in nem, als sa de Schtadt volla Götzebilda sieht.

¹⁷Un na (er) schwätzt zue d Jude un d Gottesfirchtige in dr Synagoge (Gotteshus) un jede Dag uf fäm Markt zue däne, de sich igfunde hän.

¹⁸Ä baar Philosophen aba, Epikureer un Stoiker, schtritte mit nem. Un ä baar vu nene sage: Was will der Schwätza sage? Anderi aba: S sieht so üs, als wott da fremdi Götta vukündige. Er het ne nämlich des Evangelium vu Jesus un vu dr Uferschtehig vukindigt.

¹⁹Sie nähmä nen aba mit un fihre nen uf d Areopag un sage: Kenne ma (mir) härä, was des fir ä näji Lehr isch, de dü lehrsch?

²⁰Denn dü bringsch ebis Näjes (Naies) vor unseri Ohre; etze wen ma (mir) gern wisse, was des isch.

²¹Alli Athena nämlich, au di Fremde, de bi nene husste, hän nigs anderes im Sinn (Gmeht), als ebis Näjes (Naies) zue sage odr zue härä.

²²Paulus aba schtoht midde uf däm Areopag un sait: Ihr Männa vu Athen, i (ich) sieh, daß ihr de Götta in alle Schtickli arg vuehre.

²³Ich bi umhergange un ha äiri Heiligtüma agsähne un find ä Altar, uf däm schtoht gschriebe: Dem unbekannte Gott. Etze vuzehl i (ich) äich, was ihr unwissend vuehrt.

²⁴Gott, der de Welt gmacht het un alles, was drin isch, er, dr Herr vum Himmel un dr Erde, wohnt nit in Tempel, de mit Händ (Pfode) gmacht sin.

²⁵Au losst er sich nit vu Menschehänd diene, we eina, der ebis nedig het, do er doch selba jedem Läbä un Odem un alles git.

²⁶Un na (er) het üs nem Mensche des ganze Menschegschlecht gmacht, dmit sie uf däm ganze Erdboden huse, un er het festgsetzt, we lang sie bschtoh un in was fir ä Grenze sie huse solle,

²⁷dmit sie Gott sueche solle, ob sie nen wohl fehle un finde kennte; un firwohr, er isch nit wiet vu jedem unda uns (us).

²⁸Denn in nem läbä, webe un sin ma (mir); we au ä baar Dichta bi äich gsait hän: Mir sin vu sinem Gschlecht.

²⁹Do ma (mir) etze göttlichen Gschlecht sin, solle ma (mir) nit meine, d Gottheit isch glich d goldene, silberne un schteinerne Bilda, durch menschlichi Kunst un denke gmacht.

³⁰Zwar het Gott iba de Ziit dr Unwissenheit wäggsähne; etze aba bfiehlt er d Mensche, daß alli an alle Ende Buße den.

³¹Denn na (er) het ä Dag feschtgsetzt, an däm ma (er) d Erdkreis richte will mit Grechtigkeit durch ei Ma, den na dzue bschtimmt het, un het jedem d Glaube abote, indäm er nen vu d Dote uferweckt het.

³²Als sie vu dr Uferschtehig vu d Dote ghärt hän, fange sie a z scheltte; di andere aba sage: Mir wen di doriba ä andermol witer härä.

³³So goht Paulus vu nene.

³⁴Ä baar Männa schlesse sich nem a un wäre gläubig; unda däne war au Dionysius, eina üs däm Rot, un ä Wieb mit Name Damaris un anderi mit ne.