Read Alemannische Bibel NT Apostelgeschichte 27 Bible Online

Apostelgeschichte 27 - Alemannische Bibel NT bible

Apostelgeschichte 27

¹Als ses aba bschlosse war, daß ma (mir) nohch Italie fahre solle, ibagen sie Paulus un ä baar andari Gfangeni nem Hauptma mit Name Julius vu eina kaiserliche Abteilig.

²Mir gehn aba uf ä Schiff üs Adramyttion, des de Küschteschtädt vu d Provinz Asie alaufe soll, un fahre ab; mit uns (us) war au Aristarch, ä Mazedonier üs Thessalonich.

³Un am nägschte Dag kumme ma (mir) in Sidon a; un Julius vuhaltet sich fründlig gege Paulus un gschtatet nem, zue sinene Freunde z go un sich pflege z losse.

⁴Un vu do schtoße ma (mir) ab un fahre im Schutz vu Zypern hi, wel uns (us) de Wind entgegä ware,

⁵un fahre iba des Meer längs dr Küschte vu Zilizien un Pamphylien un kumme nohch Myra in Lyzien.

⁶Un dert findet dr Hauptma ä Schiff üs Alexandria, des nohch Italie goht, un het uns (us) druf ischtiege lo.

⁷Mir kumme aba viel Däg nur langsam vorwärts un glangte mit Meh bis uf de Hechi vu Knidos, denn dr Wind hindert uns (us); un ma (mir) fahre im Schutz vu Kreta hi, bis uf de Hechi vu Salmone,

⁸un glangte kum dra vorbi un kumme a nä Platz, der «Guethafe» heißt; nooch däbi liet de Schtadt Lasäa.

⁹Do etze viel Ziit vugange war un de Schiffahrt au scho gfährlich wird, wel au d Faschteziit scho vorbi war, vumahnt sie Paulus

¹⁰un sait zue nene: Lebi (Liebe) Männa, i (ich) sieh, daß de Fahrt nur mit Leid un großem Schadä vor sich go wird, nit ällei fir d Ladung un s Schiff, sundern au fir unsa Läbä.

¹¹Aba dr Hauptma glaubt däm Schteuermann un däm Schiffsherr me als däm, was Paulus gsait het.

¹²Un do dr Hafe zum Ibawintere schlecht war, bschtehn di meischte vu nene uf däm Plan, vu dert wiedazfahre un z vusueche, ob sie zum Ibawintere bis nohch Phönix kumme kennte, nem Hafe uf Kreta, der gege Südwescht un Nordwest uff isch.

¹³Als aba dr Südwind gweht het, meine sie, ihr Vorha fertig mache z kenne, lichte d Anka un fahre nooch an Kreta entlang.

¹⁴Nit lang dnohch aba bricht vu dr Insel her ä Schturmwind los, der ma Nordoscht nennt.

¹⁵Un do des Schiff packt wird un nimi gege d Wind grichtet wäre ka, gän ma (mir) uf un len uns (us) tribä.

¹⁶Mir fahre aba vorbi an einare Insel, de Kauda heißt, do kenne ma (mir) mit Meh des Bäiboot in unsreri Gwalt gregä.

¹⁷Sie zen`s ruff un schpanne zum Schutz um`s Schiff Seil. Do sie aba firchte, in de Syrte z grote, len sie d Triebanka rab un triebe so dohi.

¹⁸Un do ma (mir) ä großes Unwätta hän, werfe sie am nägschte Dag d Ladung ins Meer.

¹⁹Un am dritte Dag werfe sie mit eigene Händ (Pfode) s Schiffsgerät üsä.

²⁰Do aba vieli Däg weda Sunne noh Schterne schiene un ä arges Unwätta uns (us) drängt, war all unsri Hoffnig uf Rettig dhi.

²¹Un als ma lang nigs gässä het, kunnt Paulus midde unda sie un sait: Lebi (Liebe) Männa, ma het uf mi härä solle un nit vu Kreta ufbreche, dann (dnoh) wär uns (us) Leid un Schadä erschpart bliebe.

²²Doch etze vumahn i (ich) äich: sin unvuzagt; denn keina vu äich wird umkumme, nur des Schiff.

²³Denn de Nacht isch zue ma (mir) dr Engel kumme vu dem Gott, däm i (ich) gher un däm i (ich) dien,

²⁴un sait: Fircht di nit, Paulus, dü mueß vor d Kaisa gschtellt wäre; un lueg, Gott het dir alli gschenkt, de mit dir fahre.

²⁵Drum, lebi Männa, sin unvuzagt; denn i (ich) glaub Gott, s wird so gschähe, we ma (mir) gsait wore isch.

²⁶Mir wäre aba uf ä Insel uflaufe.

²⁷Als aba di vierzehnti Nacht kummt, sit ma (mir) in dr Adria triebä, meine d Schiffslit midde in d Nacht, sie käme an ä Land.

²⁸Un sie werfe des Senkbläi üs un findes zwanzig Fade def; un ä weng witer lotete sie abamols un findes fuchzehn Fade def.

²⁹Do firchte sie, ma (mir) däte uf Klippe grote, un werfe hinte vum Schiff vier Anka üs un winschte, daß ses Dag wird.

³⁰Als aba d Schiffslit vum Schiff abhaue wenn un des Bäiboot ins Meer rablen un vorgen, sie wen au vorne de Anka rundalosse,

³¹sait Paulus zum Hauptma un zue d Soldate: Wenn de nit uf däm Schiff bliebe, kenne ihr nit grettet wäre.

³²Do haue de Soldate de Seil ab un len des Bäiboot ins Meer flege.

³³Un als ses afangt hell z wäre, vumahnt Paulus sie alli, Ässä zue sich z neh, un sait: S isch hiit dr vierzehnte Dag, daß ma warte un ohni Ässä bliebe sin un nigs zue äich gnumme hän.

³⁴Drum vumahn i (ich) äich, ebis zue ässä; denn des dient zue äira Rettig; s wird keinem vu äich ä Hoor vum Schädel flege.

³⁵Un als sa des gsait het, nimmt da (er) Brot, dankt Gott vor ne alle un bricht's un fangt a z ässä.

³⁶Do gregö sie alli Möt un nähmä au Ässä zue sich.

³⁷Mir ware aba alli zsämme im Schiff zweihundatsechsesiebzig.

³⁸Un nohchdem sie satt wore ware, mache sie des Schiff liechta un werfe des Korn (Getreide) in`s Meer.

³⁹Als ses aba Dag wird, kenne sie des Land nit; ä Bucht aba wäre sie gwahr, de het ä flaches Ufa. Dohi wen sie des Schiff tribä losse, wenn`s meglich wär.

⁴⁰Un sie haue de Anka ab un len sie im Meer, binde de Schteuerruda los un richte s Segel nohch rem Wind un halte uf s Ufa zue.

⁴¹Un als sie uf ä Sandbank gerote, len sie des Schiff uflaufe, un des Vordaschiff bohrt sich a un hockt fescht, aba des Hindaschiff vubricht unda dr Gwalt vu d Wellä.

⁴²D Soldate aba hän vor, di Gfangene umzbringe, dmit nemads fortschwimmt un abhaue kennt.

⁴³Aba dr Hauptma wot Paulus am Läbä ha un wehrt ihr Vorha ab un het de, de schwimme kenne, als erschte ins Meer springe lo un sich ans Land rette,

⁴⁴di andere aba ä baar uf Brätter, ä baar uf däm, was noh vum Schiff do war. Un so isch`s bassiert, daß sie alli grettet ans Land kumme.