Read Alemannische Bibel NT Apostelgeschichte 4 Bible Online

Apostelgeschichte 4 - Alemannische Bibel NT bible

Apostelgeschichte 4

¹Während sie zum Volk schwätze, kumme zue nene de Prieschter un dr Hauptma vum Tempel un de Sadduzäer,

²de ärgat (vudroß), daß sie des Volk lehrte un vukindigte an Jesus de Uferschtehig vu d Dote.

³Un sie lege Hand an sie un len sie gfange bis zum Morge; denn s war scho Obend.

⁴Aba vieli vu däne, de des Wort ghärt hän, wäre gläubig; un de Zahl dr Männa schtiegt uf etwa fünfdusig.

⁵Als etze dr Morge kummt, vusammle sich ihri Obere un Älteschte un Schriftglehrti in Jerusalem,

⁶au Hannas, dr Hohepriester, un Kaiphas un Johannes un Alexander un alli, de vum Hohenpriestergschlecht ware;

⁷un sie schtelle sie vor sich un froge sie: Üs wela Kraft odr in welem Name hän ihr des doe?

⁸Petrus, voll vum heilige Geischt, sait zue nene: Ihr Obere vum Volk un ihr Älteschte!

⁹Wenn ma (mir) hiit vuhert wäre wägä der Wohltat an däm kranke Mensch, durch wen er gsund wore isch,

¹⁰so isch äich un däm ganze Volk Israel kundgmacht: Im Name Jesus Chrischti vu Nazareth, den ihr kriizigt hän, den Gott vu d Dote uferweckt het; durch nen schtoht der do gsund vor äich.

¹¹Des isch der Schtei (Wackes), vu äich Bäulit rüssgworfe, der zum Eckschtei wore isch.

¹²Un in keinem andere isch des Heil, au isch kei andre Name unda däm Himmel d Mensch ge, durch den ma (mir) solle selig wäre.

¹³Sie sähn aba d Fraimuet vum Petrus un Johannes un wundre sich; denn sie hän gmerkt, daß sie unglehrti un einfachi Lit ware, un wiße au vu nene, daß sie mit Jesus gsi ware.

¹⁴Sie sähn aba d Mensch, der gsund wore war, bi nene schtoh un wiße nigs dgege z sage.

¹⁵Do heiße sie sie nusgoh üs däm Hohe Rot un vuhandle mitänanda un sage:

¹⁶Was wen ma (mir) mit däne Lit doe? Denn daß ä ächtes Zeiche durch sie gschähe isch, isch alle bekannt, de in Jerusalem huse, un ma (mir) kenne's nit liigne.

¹⁷Aba dmit`s nit witer irießt unda däm Volk, wen ma (mir) ne drohe, daß sie etze zue keinem Mensch in däm Name schwätze.

¹⁸Un sie refe sie un bpfehle ne, nimmi (keinesfalls) z schwätze odr z lehre in däm Name Jesus.

¹⁹Petrus aba un Johannes antworte un sage zue nene: Urdeilt selbscht, ob`s vor Gott recht isch, daß ma (mir) äich me folge als Gott.

²⁰Mir kenne's jo nit losse, vum däm z schwätze, was ma (mir) gsähne un ghärt hän.

²¹Do drohe sie ne un len sie go wägä nem Volk, wel sie nigs finde, was ä Schtrof vudent het; denn alli lobe Gott fir des, was gschähe war.

²²Denn der Mensch war iba vierzig Johr alt, an däm des Zeiche dr Heilig gschähe war.

²³Un als ma sie go lo het, kumme sie zue d Ihre un vuzehle, was de Hohenpriester un Älteschte zue nene gsait hän.

²⁴Als sie des ghärt hän, erhebe sie ihri Schtimm imetig zue Gott un sage: Herr, dü hesch Himmel un Erde un des Meer un alles, was drin isch, gmacht,

²⁵dü hesch durch d heilige Geischt, durch des Mul (Gosch) unsares Vadas (Babbe) David, vu dinem Knecht, gsait (Psalm 2,1.2): "Wurum tobe de Heide, un de Velka nähmä sich vor, was umsunscht isch?

²⁶De Kenig dr Erde träte zsämme, un de Firschte vusammle sich gege d Herrn un si Chrischtus."

²⁷Gwiß, sie hän sich vusammelt in dr Schtadt gege di heilige Knecht Jesus, den dü gsalbt hesch, Herodes un Pontius Pilatus mit d Heide un d Schtämm Israels,

²⁸z doe, was di Hand un di Rotschluß zvor bschtimmt het, daß ses gschähe soll.

²⁹Un etze, Herr, lueg a ihr Drohe un gib dine Knecht, mit allem Fraimuet zue schwätze di Wort;

³⁰streck di Hand üs, daß Heilige un Zeiche un Wunda gschähe durch d Name vu dinem heilige Knecht Jesus.

³¹Un als sie bätet hän, wackelt (erbebt) d Platz, wo sie vusammelt ware; un sie wäre alli vum heilige Geischt erfillt un schwätze des Wort Gottes mit Fraimuet.

³²De Lit vu d Gläubige aba ware ei Herz un ei Seele; au nit eina het vu sinene Gabe gsait, daß ses si wär, sundern s war ne alles gmeinsam.

³³Un mit großa Kraft beziigte de Aposchtel de Uferschtehig vum Herrn Jesus, un großi Gnade war bi nene alle.

³⁴S war au keina unda ne, der Mangel het; denn wer vu nene Äcker odr Hiisa bsäße het, vukauft sie un bringt des Geld fir des Vukaufte

³⁵un legt`s d Aposchtel vor d Feß; un ma git jedem, was sa (er) nedig het.

³⁶Josef aba, der vu d Aposchtel Barnabas gnennt wird - des heißt ibasetzt: Bue vum Troscht -, ä Levit, üs Zypern gebürtig,

³⁷der het ä Acka un vukauft nen un bringt des Geld un legt`s d Aposchtel vor d Feß.