Read Alemannische Bibel NT Jakobus 1 Bible Online

Jakobus 1 - Alemannische Bibel NT bible

Jakobus 1

¹Jakobus, ä Knecht Gottes un vum Herrn Jesus Chrischtus, an de zwöelf Schtämm in dr Zrstreuig: Größ zvor!

²Mini liebe Breda, sähn s fir luta Fräid (Freud), wenn ihr in manchali Afechtig fallt,

³un wißt, daß aicha Glaube, wenn na (er) bwährt isch, Geduld bwirkt.

⁴D Geduld aba soll ihr Gschafftes doe bis ans End, dmit ihr ganz guet un unbschadet sin un kei Mangel an äich isch.

⁵Wenn s aba jemads unda äich an Wisheit mangelt, so bitt er Gott, der jedem gern git un nemads schilt; so wird sie nem ge wäre.

⁶Er bitt aba im Glaube un zwiefle nit; denn wer zwieflet, der glicht eina Meereswoge, de vum Winde triebe un bwegt wird.

⁷Ä solcha Mensch denke nit, daß sa (er) ebis vum Herrn gregt.

⁸Ä Zwiefla isch unbschtändig uf ällei sinene Wäg.

⁹Ä Brueda aba, der niedrig isch, rehmt sich vu sinere Hechi;

¹⁰wer aba rich isch, rehmt sich vu sinere Niedrigkeit, denn we ä Blueme im Gras wird da (er) vugoh.

¹¹D Sunne goht uf mit ihra Hitz, un des Gras vuwelkt, un de Blueme flegt ab, un ihri scheni Gschtalt vudirbt: so wird au der wo Lända het (Rich isch) vuwelke in däm, was sa (er) untanimmt.

¹²Selig isch dr Ma, der d Afechtig erduldet; denn nohchdem ma (er) bwährt isch, wird da (er) d Krone vum Läbä gregt, de Gott vuheiße het däne, de nen leb (lieb) hän.

¹³Nemad soll sage, wenn na (er) vusuecht wird, daß sa (er) vu Gott vusuecht wäre. Denn Gott ka nit vusuecht wäre zum Bese, un na (er) selbscht vusuecht nemads.

¹⁴Sundern jeda, der vusuecht wird, wird vu sinere eigene Luscht greizt un glockt.

¹⁵Dnohch, wenn d Luscht gregt het was sie will, gebiert sie d Sinde; d Sinde aba, wenn sie gmacht isch, gebiert d Dod.

¹⁶Irrt äich nit, mi liebe Breda.

¹⁷Alli gueti Gabe un alli vollkummene Gabe kumme vu obe rab, vu däm Vada (Babbe) vum Lecht, bi däm keini Vuänderig isch noh Wechsel vum Lecht ins Dunkle.

¹⁸Er het uns (us) uf d Welt kumme losse nohch sinem Wille durch des Wort dr Wohret, dmit ma (mir) Erschtlinge vu sinene Gschöpfe sin.

¹⁹Ihr sollt wisse, mi liebe Breda: jeda Mensch isch schnell zum Häre, langsam zum Schwätze, langsam zum Zorn (Wuet).

²⁰Denn Mensche Zorn (Wuet) doet nit, was vor Gott recht isch.

²¹Drum legt ab alle Dreck un alli Bosheit un riße des Wort a mit Sanftmuet, des in äich abäut (gsait,gesät) isch un Kraft het, äiri Seele selig z mache.

²²Sin aba Täta vum Wort un nit Höra ällei; sunscht bschießt ihr äich selbscht.

²³Denn wenn jemads ä Höra vum Wort isch un nit ä Täta, der glicht nem Ma, der si Gsicht (Visasch) im Schpegel bschaut;

²⁴denn nohchdem ma (er) sich bschaut het, goht da (er) dvu un vugißt vu Stund a, we na (er) usgsäh het.

²⁵Wer aba durchluegt in des vollkummene Gsetz dr Fräiheit un däbi vuharrt un isch nit ä vugeßliche Höra, sundern ä Täta, dr wird selig si in sinere Tat.

²⁶Wenn jemads meinet, er diene Gott, un hebet (haltet) sini Zunge nit im Zaum, sundern bschießt (legt) si Herz, so isch si Gottesdenscht nichtig.

²⁷Ä sufare (reine) un unbfleckte Gottesdenscht vor Gott, däm Vada (Babbe), isch der: d Waise un Witwe in ihra Trebsal bsueche un sich selbscht vu dr Welt unbfleckt hebed (halte).