Read Ang Biblia, 1978 Mga Kawikaan 17 Bible Online

Mga Kawikaan 17 - Ang Biblia, 1978 bible

Mga Kawikaan 17

¹Maigi ang isang tuyong subo at may katahimikan, Kay sa bahay na may laging pistahan na may kaalitan.

²Ang lingkod na gumagawang may kapantasan ay nagpupuno sa anak na nakahihiya, At siya'y makakabahagi sa mana ng magkakapatid.

³ Ang dalisayan ay sa pilak, at ang hurno ay sa ginto: Nguni't sinusubok ng Panginoon ang mga puso.

⁴Ang manggagawa ng kasamaan ay nakikinig sa masasamang labi; At ang sinungaling ay nakikinig sa masamang dila.

⁵ Sinomang tumutuya sa dukha ay dumudusta sa May-lalang sa kaniya: At ang natutuwa sa kasakunaan ay walang pagsalang parurusahan.

⁶Ang mga anak ng mga anak ay putong ng mga matatandang tao; At ang kaluwalhatian ng mga anak ay ang kanilang mga magulang.

⁷Ang marilag na pananalita ay hindi nagiging mabuti sa mangmang: Lalo na ang magdarayang mga labi, sa isang pangulo.

⁸Ang suhol ay parang mahalagang bato sa mga mata ng nagtatamo: Saan man pumihit ay gumiginhawa.

⁹Ang nagtatakip ng pagsalangsang ay humahanap ng pagibig: Nguni't ang nagdadadaldal tungkol sa anoman ay naghihiwalay ng magkakaibigang matalik.

¹⁰Ang saway ay nanasok na taimtim sa isang naguunawa, Kay sa isang daang hampas sa mangmang.

¹¹Ang hinahanap lamang ng masamang tao ay panghihimagsik; Kaya't isang mabagsik na sugo ay susuguin laban sa kaniya.

¹²Masalubong ang tao ng oso na nanakawan ng kaniyang mga anak, Maigi kay sa mangmang sa kaniyang kamangmangan.

¹³ Sinomang gumaganti ng kasamaan sa mabuti, Kasamaan ay hindi hihiwalay sa kaniyang bahay.

¹⁴Ang pasimula ng pagkakaalit ay gaya ng pagbuga ng tubig: Kaya't iwan ninyo ang pagtatalo, bago maginit sa pagkakaalit.

¹⁵ Siya na umaaring ganap sa masama, at siya na nagpaparusa sa matuwid, Kapuwa sila kasuklamsuklam sa Panginoon.

¹⁶Bakit may halaga sa kamay ng mangmang upang ibili ng karunungan, Gayong wala siyang pagkaunawa?

¹⁷Ang kaibigan ay umiibig sa lahat ng panahon, At ang kapatid ay ipinanganak na ukol sa kasakunaan.

¹⁸ Ang taong walang unawa ay nakikikamay, At nagiging mananagot sa harapan ng kaniyang kapuwa.

¹⁹Ang umiibig sa pagsalangsang ay umiibig sa pagkakaalit: Ang nagtataas ng kaniyang pintuan ay humahanap ng kapahamakan.

²⁰Siyang may magdarayang puso ay hindi nakakasumpong ng mabuti: At siyang may suwail na dila ay nahuhulog sa karalitaan.

²¹ Ang nanganganak ng mangmang ay sa kaniyang kapanglawan: At ang ama ng mangmang ay walang kagalakan.

²² Ang masayang puso ay mabuting kagamutan: Nguni't ang bagbag na diwa ay tumutuyo ng mga buto.

²³Ang masama ay tumatanggap ng suhol mula sa sinapupunan, Upang ipahamak ang daan ng kahatulan.

²⁴Karunungan ay nasa harap ng mukha ng naguunawa: Nguni't ang mga mata ng mangmang ay nasa mga wakas ng lupa.

²⁵ Ang mangmang na anak ay hirap sa kaniyang ama, At kapaitan sa nanganak sa kaniya.

²⁶Parusahan naman ang matuwid ay hindi mabuti, Ni saktan man ang mahal na tao dahil sa kanilang katuwiran.

²⁷ Siyang nagtitipid ng kaniyang mga salita ay may kaalaman: At siyang may diwang malamig ay taong naguunawa.

²⁸ Ang mangmang man, pagka siya'y tumatahimik, ay nabibilang na pantas: Pagka kaniyang tinitikom ang kaniyang mga labi, ay inaari siyang mabait.