Read Библија, Константинов Јов 31 Bible Online

Јов 31 - Библија, Константинов bible

Јов 31

¹Склучив завет со своите очи, дека нема да погледнат на ниедна девица.

²А што ми досуди Господ одозгора, какво ми е наследството од Сèдржителот?

³Па, не е ли несреќата за нечесниот, а неволјата за оние што прават зло?

⁴Не ги гледа ли Тој сите мои патишта, не ги брои ли Тој сите мои чекори?

⁵Зар одев, кога и да било, во друштво со лагата? Зар мојата нога брзаше кон измама?

⁶Нека ме измери Бог врз права мерка, па ќе ја види мојата непорочност!

⁷Ако мојот чекор се отстрани некогаш од патот, ако моето срце го следеше окото, и ако срамно дело ми ги извалка рацете,

⁸друг нека го јаде тоа што сум го посеал, нека ги искорени сите мои подници.

⁹Ако моето срце се завело по некоја жена, ако дебнев некогаш зад вратата на својот ближен,

¹⁰тогаш мојата жена нека меле на друг, нека ја подели својата постела со друг!

¹¹Со тоа би направил бесрамно дело, злостор на кој правдата треба да му пресуди.

¹²Би запалил оган што жеже до пропаст и што би ја изгорел сета моја едногодишна жетва.

¹³Ако некогаш го презрев правото на својот слуга или слугинка, кога спореа со мене,

¹⁴што ќе направам кога Бог ќе стане? Што ќе одговорам кога ќе побара сметка?

¹⁵Зар Тој не нè создаде двајцата во утробата и нè создаде еднакво во мајчиното крило?

¹⁶Дали се правев дека не ги слушам молбите на сиромашните или ги расплакав вдовичините очи?

¹⁷Дали го јадев некогаш сам својот залак, а да не го делев со сирачето?

¹⁸Па, од младоста му бев како татко, го водев од мајчиното крило!

¹⁹Зар го гледав безкуќникот без облека или некој беден без покривка,

²⁰а неговите бедра да не ме благословија мене, кога се стопли со руното на моите овци?

²¹Ако кренав рака против невин, знаејќи дека мојот бранител е при вратата,

²²моето рамо нека се откорне од плеќката и нека ми отпадне раката од лактот!

²³Зашто Божјите ужаси би паднале врз мене и не би можел да устојам пред Неговото величество.

²⁴Зар надежта ја ставив во златото или му реков на златото: „Сигурност моја!”

²⁵Зар се радував на големо богатство, на богатствата што ги спечалија моите раце?

²⁶Зар - гледајќи го сонцето како блеска и како месечината патува по сјајното небо,

²⁷моето срце се зазеде потајно да им испратам бакнеж со раката?

²⁸Тоа ќе беше грев што вика по суд, бидејќи би се одрекол од Сèвишниот Бог.

²⁹Зар се зарадував на неволјите на непријателите и ликував кога го снајде зло,

³⁰јас, кој не го остави јазикот да греши, проколнувајќи го и сакајќи да умре?

³¹Не зборуваа ли луѓето на мојот шатор: „Па кого тој не го засити со месо?”

³²Никогаш странец не ноќеваше надвор, ја отварав својата врата на патникот.

³³Не ги криев своите гревови како Адам, не ја криев вината во своите гради.

³⁴Зашто се плашев од озборувањата на мноштвото и стравував од племенското презрение, па молчев не преминувајќи преку својот праг.

³⁵О, да имаше некој да ме сослуша! Јас го кажав својот последен збор: Сèдржителот нека ми одговори сега! Противникот нека ми напише оптужница,

³⁶и јас ќе ја носам на своето рамо, ќе го украсам челото со неа како со круна.

³⁷Ќе Му дадам сметка за своите чекори и ќе стапам пред Него како кнез.”

³⁸Ако мојата земја викаше против мене, ако со неа, плачеа нејзините бразди;

³⁹ако јадев плодови, без да платам, и ако ги јадосав нејзините орачи,

⁴⁰нека расте троскот на неа, место жито, и место јачмен нека расте какол насекаде! - Крај на Јововите зборови.