Read Biblia Brzeska, 1563 Księga Rodzaju 41 Bible Online

Księga Rodzaju 41 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Księga Rodzaju 41

¹Potym we dwu lat śniło się faraonowi jakoby stać miał nad rzeką.

²A siedm krów pięknych i tłustych wychodziły z rzeki, a pasły się na łąkach.

³A za niemi ine siedm krów szpetne i chude wychodziły z rzeki i stanęły podle onych drugich nad brzegiem rzeki.

⁴A tak ony krowy szpetne i chude pożarły one siedm pięknych i tłustych, a zatym ocucił się farao.

⁵A po drugie zasnąwszy widział iny sen. A ono siedm kłosów wyrastało z jednego źdźbła cudnych i pełnych.

⁶A potym widział inych siedm cienkich i zeschłych od wiatru zewschodnego, które za nimi wyrastały.

⁷Ony tedy siedm cienkich kłosów pożarły siedm kłosów pełnych. A zatym się farao ocucił. A toć był sen takowy.

⁸Nazajutrz rano będąc zatrwożony rozkazał zwołać wszytki wieszczki i mędrce egiptskie, a opowiedział jem sen swój. Ale nie był żaden coby ji jemu był wyłożył.

⁹Tedy przedniejszy podczaszy mówił tak do faraona: Teraz ja grzech swój wyznać muszę.

¹⁰Na on czas, gdy się był farao rozgniewał na swe służebniki, a mnie z przedniejszem piekarzem dał do ciemnice w dom marszałka nadwornego.

¹¹Tedy ja i on jednej nocy widzielichmy sen, każdy z nas według wyrozumienia snu swego.

¹²Tam też z nami był młodzieniec Hebrejczyk, sługa marszałka nadwornego, przed któremechmy powiedali sny swoje, które on nam wykładał każdemu z nas wedle snu jego.

¹³I tak jako on nam wyłożył, wszytko się stało. Abowiem król przywrócił mię ku pierwszemu stanu, a drugiego obiesić rozkazał.

¹⁴Tedy farao zarazem posłał po Józefa, a rozkazał go wywieść z ciemnice, którego włosy ostrzygszy, a w ine szaty oblókszy, stawili przed faraonem.

¹⁵Rzekł tedy farao do Józefa: Śnił mi się sen, którego mnie żaden wyłożyć nie może. Alem ja o tobie słyszał, żeś jest wykładacz snów.

¹⁶I odpowiedział Józef faraonowi: Oprócz mnie, sam Bóg rzeczy fortunne opowie faraonowi.

¹⁷Zatym rzekł farao do Józefa: Śniło mi się jakobych stał nad brzegiem rzeki.

¹⁸A oto siedm krów tłustych i pięknych wychodziły z rzeki, a pasły się na łące.

¹⁹Za niemi drugie siedm krów wychodziły, tak chude i szpetne i znędzniałe, iż we wszej egiptskiej ziemi tak szpetnychem nie widział.

²⁰Potym ty krowy chude i szpetne pożarły ony pierwsze siedm krów tłustych.

²¹Które, gdy zżarły, tedy nie znać było na nich, aby były co zeżrzeć miały. Bo także były szpetne, jako i przedtym. A za tymem się ocucił.

²²Teżem widział przez sen siedm kłosów pełnych i cudnych z jednego źdźbła wyrastających.

²³A potym drugie siedm kłosów cienkich i próżnych, a zeschłych od wiatru zewschodnego, które za niemi wyrastały.

²⁴Tedy ony siedm cienkich kłosów pożarły siedm kłosów cudnych. Com ja opowiedział wieszczkom, lecz mi tego żaden nie oznajmił.

²⁵Na to Józef odpowiedział faraonowi: Sny twoje, o farao, jednęż rzecz znaczą. Bóg ciebie upomina z tego co potym ma uczynić.

²⁶Siedm pięknych krów są siedm lat, a siedm cudnych kłosów są siedm lat, a tak to jedenże sen jest.

²⁷Ty też siedm krów chudych i spetnych, co wychodziły za niemi, są siedm lat i siedm kłosów cienkich i zeschłych od wiatru zewschodnego, będą siedm lat głodnych.

²⁸Otóż Bóg, jakom ci to powiedział, okazuje tobie, co ma uczynić.

²⁹A tak w siedm lat przyszłych będzie wielki urodzaj we wszytkiej ziemi egiptskiej.

³⁰Potym przyjdą po nich siedm lat głodu, tak iż onego urodzaja nic znać nie będzie w ziemi egiptskiej, bo głód zniszczy ziemię.

³¹Taki będzie niedostatek pożywienia, że namniejszy znak nie zostanie tak pleniego urodzaju przed tak ciężkiem, który będzie głodem.

³²A iżci się śniło po dwakroć, tedyć to Bóg zapewne umyslił, a barzo wkrótce uczyni.

³³A przetoż teraz, o farao, znajdzi męża jakiego dowcipnego, a mądrego, cobyś go przełożył nad Egiptem.

³⁴Ty też sam, o farao, uczyń tak: Niech będą urzędnicy nad ziemią i oddziel sobie piątą część ziemie egipskiej na siedm lat urodzajnych.

³⁵A oni niechać zbierają spiże w tych urodzajnych leciech, a niech zbierają zboża twem imieniem do spichlerzów po mieściech i zachowywają.

³⁶Ty zboża potym przydadzą się k zachowaniu ziemie, gdy przydą siedm lat głodnych na ziemie egiptską, aby głodem nie zginęła.

³⁷Ta rzecz barzo się podobała faraonowi i wszem służebnikom jego.

³⁸Do których rzekł farao: Izali gdzie męża takowego znaleść możemy, w którymby był duch Boży.

³⁹Tedy rzekł farao do Józefa: Gdyż ci Bóg to wszytko oznajmił, a nie jest nikt tobie rozumem równem i mądrością,

⁴⁰Tobie samemu poruczam rząd na domem swem, a na rozkazanie twe stanie lud mój zbrojny, jedno tylko stolicą nad cię przedniejszem będę.

⁴¹Nadto rzekł farao do Józefa: Obacz iż ci poruczam w moc wszytek Egipt.

⁴²Tamże farao zjąwszy pierścień z palca swego, włożył ji na palec Józefowi, a w szaty jedwabne oblec go rozkazał i włożył łańcuch złoty na szyję jego.

⁴³I rozkazał go wsadzić na wóz dostojeństwa wtórego, aby przed niem wołano: Kłaniajcie się, dawając mu moc wszytkę nad ziemią egiptską.

⁴⁴Zatym rzekł farao do Józefa: Jakom jest farao, tedy żaden nad wolą twą nie ruszy, ani ręką, ani nogą we wszytkiej ziemi egiptskiej.

⁴⁵I wezwał imię Józefowi: Safenat Panea, a dał jemu za żonę Asenat, córkę Putyfara, książęcia miasta On. Tedy Józef jeździł po ziemi egiptskiej.

⁴⁶A na ten czas miał trzydzieści lat gdy był postawion przed faraonem królem egiptskiem i odszedszy od faraona Józef objechał wszytką egiptską ziemię.

⁴⁷A zrodziła ziemia w onych siedm leciech urodzajnych tak obficie, iż się gumna zbożem napełniły.

⁴⁸A tak przez ony siedm lat zebrał wszytki zboża w ziemi egiptskiej, a zwiózł je do miast ze wszytkich pól, które bliższe były do miasta którego.

⁴⁹Zebrał tedy Józef tak wielką obfitość zboża, jako piasku morskiego, tak iż przed wielkością liczby mu nie było.

⁵⁰A przed onemi laty niż głód był, urodzili się Józefowi dwa synowie, które jemu porodziła Asenat, córka Putyfara, książęcia miasta On.

⁵¹I wezwał Józef pierworodnego syna swego Manasse mówiąc: Sprawił to Bóg, abych zapomniał wszego trapienia mego i wszytkiego domu ojca swego.

⁵²A drugiemu dał imię Efraim, iż go Bóg rozmnożył w ziemi trapienia jego.

⁵³Tedy się dokończyły siedm lat urodzajnych w ziemi egiptskiej.

⁵⁴I przyszły siedm lat głodnych, tak jako był Józef opowiedział i był głód po wszytkich krainach. Ale we wszytkiej ziemi egiptskiej było dosyć chleba.

⁵⁵Potym też wszytka ziemia egiptska ściśniona jest głodem, a lud począł wołać do faraona o chleb. Tedy farao odpowiedział Egiptcjanom, aby szli do Józefa, a coby im on rozkazał, aby tak czynili.

⁵⁶A gdy głód moc brał po wszej ziemi, otworzył Józef wszędy gumna, a przedawał zboża Egiptcjanom, abowiem głód barzo się był zmocnił w ziemi egiptskiej.

⁵⁷Tedy ze wszytkich ziem jechano do Egiptu kupować żywności od Józefa, abowiem głód barzo się był zmocnił po wszytkiej ziemi.