Read Biblia Brzeska, 1563 II Księga Samuela 14 Bible Online

II Księga Samuela 14 - Biblia Brzeska, 1563 bible

II Księga Samuela 14

¹Porozumiawszy Joab syn Sarwie, iż król był lepszego serca ku Absalomowi,

²Posłał do Tekuj i wziął stamtąd niewiastę mądrą i mówił do niej: Proszę cię uczyń się, jako byś była w żałobie, a oblecz się w szaty żałobne, nie pomazuj się olejem, ale bądź jako niewiasta, która chodzi w żałobie przez długi czas po umarłym.

³A tak wnidziesz do króla, a będziesz tak mówiła ku niemu. A Joab nauczył ją, co miała mówić.

⁴Tedy ona niewiasta z Tekuj, upadszy na oblicze swe, a kłaniając się, mówiła ku królowi prosząc, aby ją ratował.

⁵Której rzekł król: Coć się dzieje? A ona odpowiedziała: Zaiste jestem wdową, abowiem umarł mi mąż mój.

⁶Miałam też ja, służebnica twoja, dwa syny, którzy gdy się na polu zwadzili, nie był kto by je rozwadzić miał i ranił jeden drugiego i zabił go.

⁷Otóż wszytek dom powstał przeciwko mnie, służebnicy twojej, mówiąc: Wydaj nam morderza, co zabił brata swego, abychmy go też zabili. A przeto, iż on zamordował brata swego, straciem go, aby nie dziedziczył i chcą zgasić tę iskrę, która pozostała, aby imię męża mego i potomstwo jego nie zostało na ziemi.

⁸Tedy rzekł król do niewiasty: Idź do domu twego, a ja skażę za tobą.

⁹Ale ona niewiasta z Tekuj odpowiedziała królowi: Królu mój panie, niechaj ta złość przyjdzie na mię i na dom ojca mego, a król i z stolicą swoją niechaj tego winien nie będzie.

¹⁰Nad to rzekł król: Przywiedź mi tego, kto by śmiał przeciwko tobie mówić, a nie tknie się ciebie więcej.

¹¹Tedy ona rzekła: Proszę królu, rozpomni na Pana, Boga twego, niechaj nie powstawa tak wiele tych bliskich, którzy by się mścili krwie chcąc zabić syna mego. A on jej odpowiedział: Jako żyw jest Pan Bóg, że nie upadnie na ziemię namniejszy włos syna twego.

¹²A tak rzekła niewiasta: Proszę służebnica twoja, abych mogła nieco przemówić ku królowi, panu mojemu. A on rzekł: Mów.

¹³Rzekła tedy niewiasta: Przeczżeś tak równie myślił przeciw ludowi Bożemu? Abowiem to król mówi, jakoby niemądry, nie chcąc do siebie wezwać wygnańca swego.

¹⁴Gdyż wszyscy mrzemy, a jestechmy jako wody, które giną w ziemię, a nie mogą być zebrane. A Bóg nie brakuje osobami, ale o tym pewnie myśli, aby tego od siebie nie odpędził, który odrzucon jest.

¹⁵Ale tak teraz przyszłam, abych tak mówiła ku królowi, panu mojemu, abowiem mię ludzie postraszyli, alem ja rzekła, służebnica twoja: Będę teraz mówiła ku królowi, a snadź co uczyni na słowa służebnicy swojej.

¹⁶Abowiem usłyszawszy to król, wybawi służebnicę swą z rąk tego, który mię stracić chce społem z synem mem, z dziedzictwa Bożego.

¹⁷A przetoż rzekła służebnica twoja: Proszę królu, mój panie, abyś mi powiedział co ku pociesze, abowiem król, pan mój, jest jako anioł Boży, rozeznawając złe i dobre, a Pan, Bóg twój, niechaj będzie z tobą.

¹⁸I odpowiedział król niewieście: Proszę nie taj przede mną tego, o co cię pytam. A ona rzekła: Proszę racz mówić królu, mój panie.

¹⁹Tedy on rzekł: Izali ty tego wszytkiego nie czynisz z naprawy Joabowej? Która mu odpowiedziała: Jakoś ty jest żyw królu, mój panie, iżeć się mnie nie godzi uchylać ani w prawo ani na lewo od tego, co ty do mnie mówisz, pan mój, abowiem Joab, sługa twój, tenci mi to rozkazał i wszytkiego mię nauczył, co bych miała z tobą mówić, służebnica twoja.

²⁰Sam-ci Joab, służebnik twój, sprawił to, abych tak pod tą pokrywką uczyniła rzecz do ciebie. Ale ty, pan mój, jesteś tak mądry, jako anioł Boży, wiedząc wszytko co się dzieje na ziemi.

²¹A tak rzekł król do Joaba: Otoć już dozwalam! Idźże, a przywiedź młodzieńca Absaloma.

²²Tedy Joab padł na oblicze swe na ziemię, kłaniając się i dziękując królowi, a mówiąc: Dziś królu, panie mój, znam to, iżem znalazł łaskę przed oczyma twemi, abowiem król uczynił dosyć prośbie służebnika swego.

²³A przetoż Joab wstawszy, szedł do Gessur, a przywiódł Absaloma do Jeruzalem.

²⁴Tedy król rzekł: Niechaj idzie do domu swego nie widząc oblicza mego. I także Absalom szedł do domu swego, nie widząc obliczności królewskiej.

²⁵A nie było żadnego człowieka we wszytkim Izraelu tak cudnego, jako Absalom, którego tak barzo chwalono, że od pięty nożnej aż do wierzchu głowy żadnej zmazy na nim nie było.

²⁶A gdy dał strzyc głowę swą, bo ją zwykł na każdy rok strzyc, iż mu z nią ciężko było, tedy ony włosy jego ważyły dwieście syklów wagi królewskiej.

²⁷Miał tedy Absalom trzech synów i córkę jednę imieniem Tamar, która niewiasta była piękna na wejzreniu.

²⁸I mieszkał Absalom w Jeruzalem dwie lecie nie widząc obliczności królewskiej.

²⁹A tak Absalom posłał do Joaba, chcąc go posłać do króla, ale on nie chciał przyjdź do niego. Posłał po tym powtóre, lecz on idź nie chciał.

³⁰I rzekł do służebników swoich: Oto rola Joabowa jest podle mojej i tamże ma swoje jęczmiony. Idźcie, a popalcie je. A tak słudzy Absalomowi popalili zboże ono.

³¹Zatym Joab przyszedł w dom do Absaloma mówiąc mu: Przecz służebnicy twoi popalili zboże moje?

³²Na to Absalom odpowiedział Joabowi: Otom po cię słał, abyś tu przyszedł chcąc się posłać ku królowi, abyś go spytał dlaczegom ja tu przyszedł z Gessur? Azaż mi tam nie lepiej było jeszcze mieszkać? A tak teraz niechaj oglądam obliczność królewską, wszak jeslim winien, niechaj mię każe zabić.

³³Tedy Joab szedł do króla a oznajmił mu to. A on przyzwał ku sobie Absaloma i przyszedł do króla kłaniając się mu, aż do samej ziemie. I pocałował król Absaloma.