Read Biblia Brzeska, 1563 Księga Wyjścia 32 Bible Online

Księga Wyjścia 32 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Księga Wyjścia 32

¹A gdy widział lud, iż Mojżesza z góry długo nie było, przyszli hurmem do Aarona mówiąc k niemu: Teraz już spraw nam bogi, coby nas prowadzili, abowiem z Mojżeszem mężem onem, który nas z egiptskiej ziemie wywiódł, nie wiemy co się stało.

²Tedy im odpowiedział Aaron: Pozbierajcie nausznice od uszu żon, synów i córek waszych, a znieście je do mnie.

³I wnet wszytek lud pozbierali nausznice złote z uszu swych, a przynieśli je do Aarona.

⁴Które gdy odebrał z rąk ich, rozpuściwszy w ogniu sprawił cielca odlewanego, a oni rzekli: Cić są bogowie twoi o Izrael, którzy cię wywiedli z ziemie egiptskiej.

⁵To obaczywszy Aaron postawił ołtarz przed nim, a wołał mówiąc: Jutro będzie święto Pańskie.

⁶A tak nazajutrz wstali rano, a ofiarowali zapalone ofiary i nanieśli spokojnych ofiar, potym lud usiadł, aby jedli i pili, a zasię wstali ku igraniu.

⁷Tedy rzekł Pan k Mojżeszowi: Idźże a zstąp na dół, abowiem lud twój coś ji z ziemie egiptskiej wywiódł, pokaził się.

⁸Prędko się uchylili z tej drogi, któram jem rozkazał, a ulali sobie cielca, którego chwalili i ofiary jemu czynili i rzekli: Cić są bogowie twoi o Izrael, którzy ciebie wywiedli z ziemie egiptskiej.

⁹Po wtóre rzekł Pan do Mojżesza: Widzę, iż ten lud jest twardego karku.

¹⁰A tak dopuść mi, iże się gniew mój rozpali na nie, a wygładzę je, ale jednak ciebie rozmnożę w wielki naród.

¹¹Tedy Mojżesz prosząc Pana, Boga swego, mówił: Przeczże o Panie, tak się zapala popędliwość twa przeciw ludowi twemu, któryś ty tak wielką siłą, a możnością ręki twej wywiódł z ziemie egiptskiej.

¹²A przecz żeby Egiptcjanie mówić mieli, iż zdradnie są przez cię wywiedzeni, abyś je pomordował na górach, a abyś je tak z świata wygładził? Zawścięgnisz srogości tego gniewu twego, a rozlituj się nad karaniem, które chcesz dopuścić na lud twój.

¹³Wspomni na sługi twe, Abrahama, Izaaka i Izraela, któremeś przysiągł sam przez się, tak jem obiecując: Rozmnożę potomstwo wasze jako gwiazdy niebieskie i wszytkę tę ziemię, któram obiecał podam potomkom waszem w osiadłość wieczną.

¹⁴I rozlitował się Pan nad karaniem, które on groził dopuścić na lud swój.

¹⁵Potym się wrócił Mojżesz, a zszedł z góry, mając w ręku dwie tablice świadectwa, po obu stron pisane.

¹⁶Które tablice były sprawione od samego Boga i pismo na nich wyrażone, było Boże pismo.

¹⁷A usłyszawszy Jozue głos ludu wołającego, rzekł do Mojżesza: Słyszeć głos w namieciech ludu potykającego się.

¹⁸Któremu on rzekł: Ten głos nie jest zwyciężających, ani porażonych, ale ja słyszę głos śpiewających.

¹⁹Gdy tedy bliżej przychadzał ku namiotom, ujzrał cielca i tańce i rozgniewawszy się barzo, zarzucił z rąk ony tablice, a stłukł je przy końcu góry.

²⁰Potym cielca, którego oni uczynili wziął, a wrzuciwszy go do ognia spalił i w proch obrócił, a potym nań wody nalał i dał pić Izraelitom.

²¹Zatym rzekł Mojżesz Aaronowi: Coć wżdy ten lud uczynił, iżeś ji w tak wielki grzech wprawił?

²²Na co mu odpowiedział Aaron: Nie gniewaj się panie, wszak i sam znasz jako to jest lud złościwy.

²³Mówili ku mnie: Uczyń nam bogi, coby nas prowadzili, bo z Mojżeszem, mężem onem, który nas z ziemie egiptskiej wywiódł, nie wiemy co się stało.

²⁴Na co jam jem odpowiedział: Którzy mają złoto, niech je z siebie pozbierają, które gdy oni mnie oddali, wrzuciłem je do ognia, a także się ten cielec odlał.

²⁵Widząc tedy Mojżesz lud obnażony, bo ji był złupił Aaron, ku posromoceniu ich miedzy przeciwniki ich.

²⁶Stanął w branie namiotów mówiąc: Ten, który z Panem przestawa, niech idzie ku mnie. I zbieżeli się do niego wszyscy Lewitowie.

²⁷A on rzekł do niech: Tak rozkazuje Pan, Bóg izraelski: Przypasz każdy miecz do boku swego, a idźcie przez namioty od jednej brany do drugiej, mordując każdy brata swego, przyjaciela swego i bliźniego swego.

²⁸I uczynili Lewitowie wszytko to, co jem rozkazał Mojżesz, a onego dnia zamordowali około trzech tysięcy ludu.

²⁹Tedy rzekł Mojżesz: Dzisieście poświęcili Panu ręce swoje, każdy z was nad synem i nad bratem swojem, aby wam dziś było dane błogosławieństwo.

³⁰Potym nazajutrz mówił Mojżesz do ludu: Dopuściliście się grzechu wielkiego, aleć ja wstąpię do Pana, owa go snadź ubłagam za grzech wasz.

³¹Wrócił się tedy Mojżesz do Pana i mówił tak k niemu: Wielkiegoć się zaiste grzechu dopuścił ten lud, iż sobie poczynił złote bogi.

³²Ale ty, abo jem teraz racz odpuścić grzech ich, abo mnie wymaż z ksiąg twoich, któreś napisał.

³³Na to Pan odpowiedział Mojżeszowi: Ten, który przeciw mnie zgrzeszył, tegoć ja wymażę z ksiąg moich.

³⁴A tak odejdź teraz i wiedź tam lud, gdzie ja tobie każę, a anioł mój pójdzie przed tobą, a gdy przyjdzie dzień pomsty mojej, ja się grzechu ich pomszczę nad niemi.

³⁵Pokarał tedy Pan lud dla cielca, którego sobie uczynili przez Aarona.