Read Biblia Brzeska, 1563 Księga Psalmów 107 Bible Online

Księga Psalmów 107 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Księga Psalmów 107

¹Wysławiajcie Pana, abowiem-ci jest dobry, a na wieki trwa miłosierdzie jego.

²Niechajżeć powiedzą ci, co są odkupieni od Pana, a które wykupił z ręki okrutników.

³I które zgromadził z rozlicznych ziem; od wschodu, od zachodu, od północy i od południa.

⁴Gdy się tułali po puszczy i po pustyni bez drogi, a nie naleźli miasta ku mieszkaniu.

⁵Byli głodnemi i pragnącemi, tak iż w nich ustawała dusza ich.

⁶I wołali do Pana z utrapienia swego, a ratował je w ucisku ich.

⁷I prowadził je prostą drogą, iż przyszli do miasta, w którem mieszkali.

⁸Niechajżeć wysławiają miłosierdzie Pańskie, a cuda jego przed syny ludzkimi.

⁹Iż obficie nasycił duszę pragnącą, a duszę głodną napełnił wszem dobrem.

¹⁰Tych co mieszkali w ciemnościach i w cieniu śmierci, a byli więźniami w niedostatku i w żelezie.

¹¹Abowiem byli odporni wyrokom Bożem, a radą Nawyższego gardzili.

¹²I dlatego uniżył w nędzy serce ich, tak iż upadli; a nie był kto by ratował.

¹³Na ten czas wołali ku Panu w utrapieniu swoim, a on je wybawił z ucisków ich.

¹⁴Wywiódł je z ciemności i z cienia śmierci, a okowy ich połamał.

¹⁵Niechajżeć wysławiają miłosierdzie Pańskie, a cuda jego przed syny ludzkimi.

¹⁶Przeto, iż potarł brany miedziane, a zatwory żelazne połamał.

¹⁷Szaleni dla częstego przestępstwa swego i dla złości swoich bywają utrapieni.

¹⁸Tak iż się dusza ich brzydzi każdym pokarmem, a przyszli aż do bran śmierci.

¹⁹Tedy wołali do Pana w utrapieniu swoim, a wybawił je z ucisków ich.

²⁰Puścił słowo swe i uzdrowił je, a wyrwał je z dołu ich.

²¹Niechajżeć wysławiają miłosierdzie Pańskie, a cuda jego przed syny ludzkimi.

²²Niechajże sprawują ofiary chwały, a niechaj opowiadają sprawy jego z weselem.

²³Ci, którzy chodzą w okręciech po morzu i handlują po wodach wielkich.

²⁴Onić widzą sprawy Pańskie, a dziwy jego w głębokości.

²⁵Na jego rozkazanie wzrusza się wiatr gwałtowny, a podnosi nawałności jego.

²⁶Podnoszą się aż ku niebu, a opadają aż w przepaści, tak iż w nich i dusze nie stawa w onym niebezpieczeństwie.

²⁷Chwieją się i zataczają jako pijani, tak iż im i rozumu nie zstawa.

²⁸Na ten czas wołają do Pana w utrapieniu swoim, a z ucisków ich wybawia je.

²⁹Zastanawia wicher cichuczko, a uśmierza ony nawałności.

³⁰Tedy radzi, gdy się uciszą, a iż je przeprowadzi do portu, do którego przydź chcieli.

³¹Niechajże wysławiają miłosierdzie Pańskie, a cuda jego przed syny ludzkimi.

³²Niechajżeć go zacnie wywyższają w zgromadzeniu ludu, a niechać go chwalą w społecznem ześciu starszych.

³³Czyni z rzek pustynie, a potoki wód obraca w suszą.

³⁴Ziemię rodzajną obraca w niepłodną dla złości tych, którzy w niej mieszkają.

³⁵A zasię pustynią obraca w jeziora, a ziemię spustoszałą w potoki.

³⁶I dawa tam miejsce głodnem, iż budują sobie miasto ku mieszkaniu.

³⁷I sieją tam pola, a sadzą winnice, czyniąc sobie z owoców pożytki.

³⁸I błogosławi im, a bardzo się rozmnażają i nie umniejsza bydła ich.

³⁹Ale potym umniejsza się ich i bywają poddani pod okrucieństwo, pod ucisk i utrapienie.

⁴⁰Dopuszcza wzgardę na książęta, a dopuszcza na nie, iż błądzą po puszczy kędy nie masz drogi.

⁴¹A zasię podnosi ubogie z niedostatku, a rozmnaża je w wielki naród.

⁴²Co widząc sprawiedliwi weselą się, a wszelka nieprawość musi usta zamknąć.

⁴³Ktokolwiek jest mądry, zrozumie temu, a przypatrować się będzie dobrotliwościam Pańskim.