Read Biblia Brzeska, 1563 Księga Psalmów 78 Bible Online

Księga Psalmów 78 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Księga Psalmów 78

¹Maskil Asafowe. Słuchaj ludu mój zakonu mego, nakłońcież uszu waszych ku słowam ust moich.

²Otwórzże usta swe ku przypowieści, a będę wyprawował gadki czasów przeszłych.

³Którechmy słyszeli i doznali ich, a które nam opowiedali ojcowie naszy.

⁴Nie zataimy też tego przed syny ich, którzy potym przyszłemu potomstwu będą opowiedać chwały Pańskie, moc jego i cuda, które czynił.

⁵I wzbudził świadectwo w Jakubie, a postanowił zakon w Izraelu i co rozkazał ojcom naszym, aby to oznajmowali synom swoim.

⁶Aby to wiedzieli potomkowie ich, a ci synowie, którzy się narodzili, podróstszy, będą opowiedać synom swoim.

⁷Aby pokładali nadzieję swoję w Bogu, a nie zapamiętawali spraw Bożych, strzegąc rozkazania jego.

⁸Aby się też nie stali jako ojcowie ich narodem niewiernym i odpornym; narodem serca nieprawego, a którego duch nie był wiernym Bogu.

⁹Synowie Efraimowi zbrojni, strzelający z łuku, podali tył czasu walki.

¹⁰Nie strzegli przymierza Bożego, ani chcieli chodzić w zakonie jego.

¹¹Ale zapomnieli spraw jego i cudów jego, które im okazował.

¹²Czynił cuda przed ojcy ich w ziemi egipskiej na polu Zoan.

¹³Rozdzielił morze i przeprowadził je przez nie, a kazał stanąć wodam na kupie.

¹⁴I prowadził je w obłoku przez dzień, a przez wszytkę noc w jasnym ogniu.

¹⁵Rozczepił skałę na puszczy, a dał im picie z przepaści wielkich.

¹⁶I wywiódł strumienie z opoki, a puścił wody jako rzeki.

¹⁷A wszakoż oni zasię zgrzeszyli przeciwko jemu, wzruszając ku gniewu Nawyższego na puszczy.

¹⁸I kusili Boga w sercu swym prosząc o pokarm ku swej chciwości.

¹⁹A mówili przeciwko Bogu tymi słowy: Izali Bóg może nam zgotować stół na puszczy?

²⁰Oto roztrącił opoki i wypłynęły wody, a strumienie wzbierały. Izali też może dać chleb, a nagotować mięsa ludowi swemu?

²¹A przetoż Pan słysząc to rozgniewał się, a ogień jego zapalił się przeciw Jakubowi i wzruszyła się popędliwość jego przeciwko Izraelowi.

²²Iż nie wierzyli Bogu, a nie ufali w wybawieniu jego.

²³Abowiem rozkazał z wierzchu obłokom, a otworzył forty niebieskie.

²⁴I puścił im jako deszcz mannę ku pokarmowi, a pszenicę niebieską oddał im.

²⁵Chleb mocarzów jadł człowiek, a posłał im pokarm obfity.

²⁶Abowiem wzbudził wiatr zewschodni na niebie, a przywiódł w mocy swej wiatr z południa.

²⁷I puścił na nie jako proch mięso, a jako piasek morski ptastwo skrzydlate.

²⁸I dał im upaść w pośród namiotów ich i około obozu ich.

²⁹Tedy się najedli i nasyceni są barzo, a dosyć się stało chciwości ich.

³⁰A jeszcze nie mieli dosyć w chuci swej i jeszcze mieli pokarm w uściech swych.

³¹Gdy gniew Boży zstąpił na nie, a pomordował co natłusze z nich, a przedniejsze z Izraela złożył.

³²W tym wszytkim jeszcze zgrzeszyli i nie wierzyli cudam jego.

³³A przetoż czasy ich i lata ich prędko w niwecz obrócił.

³⁴Jesli je kiedy mordował, wzywali go i nawracali się, a raniuczko szukali Boga.

³⁵Przypominając sobie, iż Bóg jest skałą ich, a Bóg nawyższy odkupicielem ich.

³⁶I nadobnie mówili do niego usty swoimi, ale językiem swym kłamali.

³⁷Serce ich nie było prawe przed nim, a nie byli wiernymi w przymierzu jego.

³⁸A wszakoż on jako miłosierny odpuszczał im złości, a nie zatracił ich i częstokroć od nich odwracał gniew swój, a nie pobudzał wszytkiego rozgniewania swego.

³⁹Rozpominając na to, że są ciałem, a wiatr idący przed się, a nie wracający się.

⁴⁰Ile kroć wzruszali go ku gniewu na puszczy, a przykrzyli mu się ma miejscach pustych.

⁴¹A częstokroć się odwracając, kusili Boga, zamierzając kres świętemu izraelskiemu.

⁴²Nie pamiętali na możność jego i na on dzień, w który je wywiódł z uciśnienia.

⁴³Ani na onego, który okazował cuda swe w Egiptcie, a dziwy swe w krainie Zoan.

⁴⁴I obrócił w krew rzeki ich i strumienie ich, aby z nich nie pili.

⁴⁵Puścił na nie wielkość much, które je kąsały; a żaby, które je gubiły.

⁴⁶Oddał chrząszczom owoce ich; a pracą ich szarańczej.

⁴⁷Potłukł gradem winnice ich; a plone figi ich wielkim gradem

⁴⁸I potłukł gradem bydła ich; a majętności ich popalił węglem ognistem.

⁴⁹Puścił na nie zapalczywość popędliwości swojej i gniew swój; srogość i uciśnienie sprawą duchów złych.

⁵⁰Wyprostował ścieżkę gniewowi swemu i nie zawściągnął zdrowia ich od śmierci, ale żywot ich zaraził powietrzem.

⁵¹I pobił wszytki pierworodne w Egiptcie i pierworództwa mocy ich w przybytkoch Cham.

⁵²I wyprowadził lud swój jako owieczki, a wiódł je jako stado na puszczy.

⁵³Prowadził je w beśpieczeństwie, iż się nic nie lękali, a nieprzyjacioły ich okryło morze.

⁵⁴Wiódł je do granic miejsca swego świętego, a na oto tę górę, której dostała prawica jego.

⁵⁵Wyrzucił przed nimi pogany, a przypadły na nie sznury dziedzictwa i dał mieszkanie w przybytkoch ich narodowi izraelskiemu.

⁵⁶A wszakoż kusili go i przykrzyli się Bogu najwyższemu, a nie strzegli świadectwa jego.

⁵⁷Odwrócili się i przewrotnie się z nim obchodzili jako ojcowie ich; wywrócili się jako lud omylny.

⁵⁸I wzruszyli go ku gniewu na górach swoich, a bałwany swymi wyzwali go ku zapalczywości.

⁵⁹Co słysząc Bóg wzruszył się i barzo wzgardził ludem izraelskim.

⁶⁰I dlatego opuścił przybytek Sylo i namiot, w którym mieszkał miedzy ludźmi.

⁶¹I podał do więzienia moc swoję, a chwałę swoję w ręce nieprzyjacielowi.

⁶²Podał też pod miecz lud swój, a rozgniewał się na dziedzictwo swe.

⁶³Młodzieńce jego pożarł ogień, a panienki jego nie były w uczciwości.

⁶⁴Kapłani jego polegli od miecza, a wdowy jego nie chodziły w żałobie.

⁶⁵A wszakoż się Pan ocucił jako ze snu, a jako mocarz wykrzykając podpiwszy sobie.

⁶⁶I poraził nieprzyjacioły swoje, iż podali tył; a podał je w wieczne pohańbienie.

⁶⁷Wzgardził namiot Józefów, a pokolenia Efraimowego nie obrał.

⁶⁸Obrał sobie naród judzki i górę Syjon, w której się rozkochał.

⁶⁹I pobudował sobie jako pałace wysokie miejsce święte swoje; a jako ziemię, której grunty założył od wieku.

⁷⁰I obrał Dawida, służebnika swego, a wyjął go z obór owczych.

⁷¹A tego, który pasł owce dojne, przywiódł k temu, aby pasł Jakuba, lud jego i Izraela, dziedzictwo jego.

⁷²A przetoż on je chował w szczyrości serca swego i w roztropności rąk swych prowadził je.