Read Biblia Brzeska, 1563 Księga Jeremiasza 2 Bible Online

Księga Jeremiasza 2 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Księga Jeremiasza 2

¹I stało się słowo Pańskie do mnie w ten sposób:

²Idź, a wołaj w uszy jerozolimskie i mów: Tak mówi Pan: Wspomniałem na cię w dobrotliwości za młodości twojej i za miłości poślubienia twego, gdyś mię naśladował w puszczy i ziemi nie sianej.

³Izrael jest rzecz święta u Pana, to jest pierworodne urodzajów jego; wszytcy, którzy go pożyrają, złościwie czynią. A nieszczęście na nie przyjdzie, mówi Pan.

⁴O domie Jakubów, słuchajcie słowa Pańskiego i wy wszytki potomstwa domu izraelskiego.

⁵Pan tak mówi: I cóż za nieprawość ojcowie waszy znaleźli we mnie, iż odstąpili ode mnie, próżności naśladowali i próżnymi się stali?

⁶Ani rzekli: Gdzież jest Pan, który nas wywiódł z ziemie egiptskiej, który nas wiódł przez puszczą, przez ziemię płoną, a gdzie nie masz drogi przez ziemię suchą, a przez cień śmierci, przez ziemię, gdzie żaden nigdy nie postał, ani tam żaden mieszkał.

⁷I wywiodłem was do ziemie obfitej, abyście pożywali owoców jej i dóbr jej, a gdyście tam weszli, pomazaliście ziemię moję, a obróciliście dziedzictwo moje w oszkaradzenie.

⁸Kapłani nie rzekli: Gdzież jest Pan? Ani uczeni w zakonie poznali mię, pastyrze wykraczali przeciwko mnie, a prorocy prorokowali w Baalu i chodzili za rzeczami nieużytecznemi.

⁹A dlatego jeszcze się zwadzę z wami, mówi Pan, i zwadzę się z syny synów waszych.

¹⁰Abowiem przejdźcie przez wyspy Chitim, a obaczcie; poślicie do Kedar, a rozeznajcie pilnie i przypatrujcie się, jeśli się tam co takowego stało.

¹¹Jeśli jest naród, któryby odmienił bogi swoje, którzy iście nie są bogowie. Ale lud mój odmienił chwałę swoję do onego, który mu nic nie pomoże.

¹²O niebiosa zdumiejcie się nad tym, zedrgnicie się, a zatrwóżcie się srodze, mówi Pan.

¹³Abowiem lud mój dwojaką złość popełnił. Opuścili mię, którym jest studnicą wód żywych, a wykopali sobie studnie, a studnie dziurawe, co w sobie wód zadzierżeć nie mogą.

¹⁴Izrael jest li sługa, abo wychowaniec domowy? Dlaczegoż tedy poddan jest na łup?

¹⁵Lwi ryczeli nad nim, a podnieśli głos swój; odwrócili ziemię ich w spustoszenie; miasta ich popalone są, a są bez mieszkających.

¹⁶Synowie też Nof i Tafnes wierzch twój zetrą.

¹⁷Zażeś tego nie sam sobie sprawił? Iżeś opuścił Pana, Boga twego, gdy cię wiódł drogą.

¹⁸A teraz co za sprawę masz na drogach egiptskich, iż pijesz wodę z Nilu? Cóż masz za sprawę na drogach Assyrjanów, iż pijesz wodę z rzeki ich?

¹⁹Złość twoja ciebie skarze, a swowoleństwo twoje zgromi cię, abyś wiedział i widział, iż jest rzecz zła a gorzka opuścić Pana, Boga twojego, a nie bać się mnie, mówi Pan, Bóg zastępów.

²⁰Abowiem jużem dawno złamał jarzmo twoje i rozwiązałem związki twoje, abyś rzekł: Nie wykroczę; i owszem biegałeś jako wszetecznica po wszytkich górach wysokich i pod drzewy gałęzistemi.

²¹A jam był ciebie sam rozsądził, jako winnicę wyborną, której każde nasienie jest prawdziwe. Jakożeś się tedy obrócił w winnicę inszą i płoną?

²²Byś się też umywał i saletrą, a tarł się też nabarziej mydłem, a wszakoż jeszcze tym więcej zmazy nieprawości twojej zostaną przede mną, mówi Pan Bóg.

²³Jakoż tedy mówisz? Jestem niepomazan i nie naśladowałem Baala? Pojrzy na drogę twoję w dolinie, a poznaj uczynek twój, abowiemeś ty jest jako wielbłądzica prędka, która biega po drogach swoich.

²⁴A jako oślica dzika przyzwyczajona pustyniam, która mając wolny oddech biega wedle wolej swej, a kto ją zawściągnąć może? Wszytcy, którzy jej szukają, nie strudzą się, a miesiąca jej znajdą ją.

²⁵Zawściągni nogi twojej, aby bosa nie była i gardło twe od pragnienia; aleś mówił jako rozpaczający: Nic ci z tego, abowiem umiłowałem obce, a za nimi pójdę.

²⁶Jako złodziej sroma się na złodziejstwie ułapiony, tak się zasromają wszytcy, którzy są z domu izraelskiego; oni sami i królowie ich, książęta, kapłani i prorocy ich.

²⁷Którzy mówią drzewu: Tyś jest ociec mój, a kamieniowi: Tyś mię porodził. A obrócili się do mnie tyłem a nie obliczem i mówią czasu doległości swoich: Powstań ty a wybaw nas.

²⁸A gdzież są bogowie twoi, coś ich naczynił? Niech wstaną, jeśli cię mogą wybawić czasu uciśnienia twego. Abowiem, o Juda, miałeś bogi wedle liczby miast twoich.

²⁹Czemuż ze mną poswarek mieć chcecie, gdyż się wszyscy złościwie ze mną obchodzicie, mówi Pan.

³⁰I próżnom ja syny wasze bił, gdyż nie przyjęli karania. Miecz wasz pożarł proroki wasze, jako lew rozdzierający.

³¹O ludzie wieku tego obaczcie się na słowa Pańskie. Izalim był pustynią Izraelowi, abo jaką ziemią ciemną? Przeczże tedy mówi lud mój: Mamy państwo, nie pójdziem więcej do ciebie.

³²Panienka zapomni-li ubioru swego, abo oblubienica rąbeczka swego? Ale lud mój zapomniał mnie niezliczone dni.

³³Czemuż drogę twoję tak zdobisz ku dostaniu przyjaźni i drugich dróg twoich złościwych uczysz?

³⁴Też i pod pachami twoimi naleziona jest krew dusz ubogich i niewinnych, którycheś nie szukał pokątnie, ale wszędy jawnie.

³⁵A przedsię mówisz: Nie winienem zaiste, dlategoż się odwróci gniew jego ode mnie. Oto rozsądzę się z tobą o tym, co powiedasz: Nie zgrzeszyłem.

³⁶Czemuż tak biegasz a tracisz ślad swój? Będziesz pohańbionym od Egiptu, tak jakoś od Assyrjanów był pohańbion.

³⁷I wynidziesz stamtąd załomiwszy nad głową ręce swoje, abowiem Pan wzgardził ufania twoje, a nie będziesz miał żadnego szczęścia w nich.