Read Biblia Brzeska, 1563 Treny Jeremiaszowe 1 Bible Online

Treny Jeremiaszowe 1 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Treny Jeremiaszowe 1

¹W księgach greckich ty słowa znajdują się: I stało się, gdy do więzienia pojmane jest Izrael i Jeruzalem spustoszone jest. Siedział Jeremiasz prorok płacząc, a narzekał tym lamentem nad Jeruzalem, a gorzkiem sercem wzdychając a kwiląc mówił: Jakożci samo siedzi miasto tak ludne? Ono, które tak zacne było miedzy narody, stało się jako wdowa. Będąc panem krain, stało się hołdownem.

²Narzekało w nocy, łzy opływają na jagodach jego, abowiem nie masz żadnego z przyjaciół jego, co by je cieszył. Wszyscy jego powinowaci zdradnie się z niem obchodzili, a stali się nieprzyjacioły jego.

³Przeniesione jest Juda prze swoję nędzę, a prze wielkie zniewolenie. Mieszka teraz miedzy narody, a odpoczynienia znaleźć nie może. Wszyscy prześladowcy jego połapili je w uciskoch.

⁴Drogi syjońskie narzekają, abowiem żaden nie idzie jemi na uroczyste święto; wszytki brany jej spustoszone są; kapłani jej wzdychają, panienki jej strapione są, a sama w gorzkości zostawa.

⁵Nieprzyjaciele jej wzięli nad nią zwierzchność, a przeciwnicy jej mieli na nię szczęście, bo Pan utrapił ją dla wielkich złości jej. Maluczcy jej zawiedzeni są do więzienia od nieprzyjaciela.

⁶Wszytka zacność córki syjońskiej odeszła od niej. Książęta jej stali się podobnemi jeleniom, którzy sobie pastwisk znaleźć nie mogą, bo uciekli nie mając mocy przed prześladującym.

⁷Jeruzalem wspominało dni utrapienia swego i odporności swoje i wszytki kosztowne rzeczy swoje, które ono przed tym miało, gdy lud jego upadł przez ręce nieprzyjacielskie, a żaden go nie ratował. Sprzeciwnicy jego widzieli to, a naśmiewali się z sabatów jego.

⁸Jeruzalem ciężko zgrzeszyło i przetoż jest zagnane. Wszyscy, którzy je w uczciwości mieli, lekce je sobie ważą, abowiem oglądali sromotę jego, a ono też wzdycha i tyłem się obraca.

⁹Smrody jego są na podołkach jego, a nie pomniało dokończenia swego. Dziwnie jest zniszczone, a nie ma cieszyciela. Panie, wejzry na trapienie moje, bo nieprzyjaciel zhardział.

¹⁰Nieprzyjaciel rozciągnął rękę swoję na wszytki jego nakosztowniejsze rzeczy, abowiem ono oglądało pogany wchodzące do świętego domu swego, o którycheś ty uczynił zakazanie, aby wchodzić nie śmieli do zgromadzenia twego.

¹¹Wszytek lud jego wzdychając szukał chleba, dawał drogie swe klenoty za pokarmy, aby otrzeźwił duszę swą. Wejzrysz Panie, a obacz jakom jest odrzuconem.

¹²By się też wam także nie stało wszyscy, którzy idziecie tą drogą. Baczcież a oglądajcie, jeśliż gdzie jest taka boleść, jaka jest boleść moja, która się mnie dzieje. Abowiem boleścią docisnął mię Pan w dzień zapalenia gniewu swego.

¹³Posłał z wysokości ogień w kości moje, który mię tak opanował; rozciągnął sieci przed nogami moimi, obrócił mię wstecz, uczynił mię opustoszonym i ustawicznie żałobliwym.

¹⁴Jarzmo nieprawości moich przywiązane jest do ręki jego, a które zwikłane są wstąpiły na szyję moję. Stłumił moc moję, a podał mię Pan w ręce tych, od których powstać nie mogę.

¹⁵Pan podeptał wszytki mocarze moje wpośród mnie, naznaczył mi czas, aby potarł młodzieńce moje. Tłoczył Pan prasę nad panną, córką judzką.

¹⁶A dlategożem ja płakało, a oko moje łzy wylewało, bo cieszyciel ochładzający duszę moję daleko był ode mnie. Synowie moi wytraceni są przeto, iż wziął moc nieprzyjaciel.

¹⁷Syjon rozciągnęła ręce swoje, a żaden jej nie pocieszył. Pan rozkazał przeciw Jakubowi, aby się nieprzyjaciel położył wszędy około niego. Jeruzalem stało się miedzy nimi jako niewiasta chora przyrodzoną niemocą.

¹⁸Pan sprawiedliwy jest, bom ja przeciw jego rozkazaniu odpornym było. Słuchajcie, proszę was, wszyscy narodowie, a obejzrycie boleść moję. Panienki moje i młodzieńcy moi zaszli do więzienia.

¹⁹Wołałom na przyjacioły swe, ale mnie oni omylili, kapłani moi i starcy w mieście zemdleli, gdy szukali sobie, co by jedli, chcąc otrzeźwić dusze swe.

²⁰Wejzryż Panie jakom jest utrapione, wnętrzności moje strwożone są, serce me przewrotne jest we mnie, abowiem odporne było, na stronie mię miecz ciśnie, a w domu śmierć.

²¹Słyszeli, iż wzdycham, a wżdy mię nikt nie cieszy, wszyscy moi nieprzyjaciele słysząc wieści o nieszczęściu moim radowali się z tego, coś nade mną czynił. Przywiedziesz dzień naznaczony, a oni staną się mnie także podobnemi.

²²Wszytka ich złość niech przyjdzie przed obliczność twoję, a pozbieraj je tak, jakoś wyzbierał i mnie dla wszech nieprawości moich, abowiem wzdychania moje wielkie są, a serce me żałobliwe jest.