Read Biblia Brzeska, 1563 Treny Jeremiaszowe 2 Bible Online

Treny Jeremiaszowe 2 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Treny Jeremiaszowe 2

¹Jakoż teraz zaćmił Pan córkę syjońską w gniewie swoim, a zrzucił od nieba aż na ziemię ochędogę izraelską. I nie wspomniał w dzień popędliwości swojej podnóżka nóg swoich?

²Zagubił Pan wszytko ochędóstwo Jakubowe i nie przepuścił, popsował popędliwością swoją baszty córki judzkiej, a zrzucił je aż na ziemię, pomazał królestwo jej i książęta jej.

³Potłukł w zapalczywości gniewu swojego róg izraelski, a zawściągnął prawicę swą od nieprzyjaciela i popalił Jakuba jako ogniem, jako płomień trawił go wszędy wokół.

⁴Wyciągnął łuk swój jako nieprzyjaciel, postawił swą prawicę jako przeciwnik i pozabijał wszytko, co było nawdzięczniejszego oczom w domiech córki syjońskiej. Wylał popędliwość swą jako ogień.

⁵Pan stał się nieprzyjaciel, wyniszczył Izraela i rozborzył wszelki pałace jego, do gruntu popsował wszytki baszty jego, rozmnożył w córce syjońskiej płacz i żal.

⁶Gwałtem rozmiotał przybytek swój jako budę w ogrodzie, wytracił zgromadzenie swoje. Pan dał w zapamiętanie święta i sabaty w Syjonie, a odrzucił w gniewie swoim popędliwym króla i kapłana.

⁷Pan odrzucił precz ołtarz swój, wniwecz obrócił święte miejsce swoje. Podał do rąk nieprzyjaciół swoich mury pałaców swoich, głos ich słyszan był w domu Pańskim, jako w uroczyste święto.

⁸Pan umyślił zepsować mury córki syjońskiej, rościągnął sznur, a nie zawściągnął ręki swej od skażenia, płakały baszty i mury, a społu były poborzone.

⁹Brany jej upadły w ziemię, połamał i pokruszył zawory jej. Król jej i książęta jej są miedzy pogany, są przez zakonu i owszem miedzy proroki nie nalezione jest widzenie od Pana.

¹⁰Starcy córki syjońskiej siedzą na ziemi, a umilknęli, nasypali prochu na głowy swe, oblekli się w wory i panienki jerozolimskie zwiesiły głowy swe aż ku ziemi.

¹¹Oczy moje ustały przed wielkością łez, wnętrzności moje strwożone są, wątroba moja wyrzucona jest aż na ziemię dla upadku córki ludu mojego, abowiem maluczcy i sący ustali po ulicach miejsckich.

¹²Mówili matkam swoim: Gdzież wżdy jest zboże i wino? Gdy ustawali jako ranni po ulicach miejsckich i gdy wypuszczali ducha na łonie matek swoich.

¹³Cóż o tobie mam świadczyć? A komu cię mam przypodobać córko jerozolimska? Cóż mam przyrównać ku tobie, abych cię ucieszył panno, córko syjońska? Abowiem pokruszenie twe wielkie jest jako morze. I gdzież jest ten, co by miał uleczyć ciebie?

¹⁴Prorocy twoi widzieli próżność i szaleństwo, a nie odkryli nieprawości twoich, żeby byli odwrócili pojmane twoje, ale opowiedali tobie proroctwa próżne i szkodliwe.

¹⁵Wszyscy ci, którzy szli drogą, klasnęli rękoma nad tobą, świstali, a chwiali głową swoją nad córką jerozolimską mówiąc: Ono-li to jest miasto, o którem powiedano: Doskonałość piękności i kochanie wszytkiej ziemie?

¹⁶Wszyscy nieprzyjaciele twoi otworzyli nad tobą usta swoje, świstali i zgrzytali zębami mówiąc: Wżdyć je poźrzemy, tenci jest dzień, cochmy go czekali, naleźlichmy oto i oglądalichmy.

¹⁷Pan wypełnił to, co umyślił, ziścił słowo swoje, które przed tym oznajmił, burzył cię, a nie przepuścił ci, a rozweselił nad tobą nieprzyjaciela i podniósł róg nieprzyjaciół twoich.

¹⁸Serce ich wołało do Pana o murze córki syjońskiej: Wylej łzy we dnie i w nocy jako strumień, nie daj sobie odpoczynku, a niechaj nie ustawa źrzenica oka twego.

¹⁹Stań a wołaj w nocy wnet z pośrzodku strażej, wyłóż serce twoje przed Panem jako wodę, podnieś do niego ręce twoje dla dusz twoich maluczkich, którzy ustawają od głodu w przecznicach wszytkich ulic.

²⁰Wejzry mój Panie, a obacz któremuś tak uczynił. Niewiasty izali jedzą owoce swoje i maluczkie swoje, którzy nie są więczszy jedno na piądź? Kapłan i prorok pobici są w świętym miejscu Pańskim?

²¹Dzieciątko i starzec leżeli po ulicach, panienki moje i młodzieńcy polegli od miecza, pobiłeś je w dzień gniewu twego i pomordowałeś je, a nie odpuściłeś im.

²²Wezwałeś jako na dzień święty na mię wszytki strachy zewsząd, a żaden nie uszedł i nie został w dzień gniewu Pańskiego. Nieprzyjaciel mój wytracił ty, którem ja wychowało i wywyższyło.