Read Biblia Brzeska, 1563 Księga Ezechiela 21 Bible Online

Księga Ezechiela 21 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Księga Ezechiela 21

¹Słowo tedy Pańskie podane jest do mnie tym obyczajem:

²Synu człowieczy, obróć twarz swoję ku Jeruzalem, a rozpuść słowa twe ku miescom świętym, a prorokuj przeciw izraelskiej ziemi.

³I powiedz tak ziemi izraelskiej: Pan tak mówi: Oto mam z tobą czynić, a wyjmę mój miecz z nożen i wytnę spośród ciebie sprawiedliwego i niesprawiedliwego.

⁴A przeto, iż z ciebie wytracę sprawiedliwego i niesprawiedliwego, nie darmo wynidzie miecz mój z nożen przeciw każdemu ciału od południa aż ku północy.

⁵Aby wiedziało wszelkie ciało, iż ja, który jestem Pan, wyjąłem miecz mój z nożen, który już dalej nie wróci się do nich.

⁶Ty tedy synu człowieczy wzdychaj z boleścią wnętrzności twoich, w gorzkości wzdychaj przed nimi.

⁷A gdy cię spytają: Przecz tak wzdychasz? Odpowiesz im: Przed wieścią, co nachodzi takowa, iż się prawie każde serce rozpływa, a ręce mdleją i wszelki się duch trwoży, każde kolano chwieje się, jako woda, oto przychodzi a stanie się, mówi Pan Bóg.

⁸Tedy słowo Pańskie podane jest mnie tym obyczajem:

⁹Synu człowieczy, prorokuj a opowiedaj: Pan tak mówi: Powiedz: Miecz jest, miecz jest naostrzony i wypolerowany.

¹⁰Naostrzon jest na pomordowanie a wyprawion jest, aby się błyskał. Izaliż się weselić mamy, gdyż jest podniesion na laskę syna mego, która lekceważy każde drzewo.

¹¹A podał go Bóg ku wyprawieniu, aby mógł być ujęt w rękę, ten miecz jestci ostry i wypolerowany a podany do rąk zabijaczowi.

¹²Dlatego tedy wołaj a wyj synu człowieczy, abowiem sprawion jest na lud mój i na wszytki książęta izraelskie; zawisnął-ci strach miecza na lud mój, a przetoż uderz rękami o biodra twoje.

¹³Abowiem jest ku doświadczeniu. I cóż będzie, jesliby odrzucił rózgę, gdyż więcej nie będzie? Mówi Pan Bóg.

¹⁴Ty tedy synu człowieczy prorokuj a trzaśni ręką w rękę, a miecz mordujący niech po drugie i po trzecie przyjdzie, gdyż jest miecz wielkiego pomordowania, przenikający aż do pokojów ich.

¹⁵Aby się rozpłynęło serce, gdy się rozmnażają upadki, gdyżem ja postawił strach miecza we wszytkich branach ich. Ach jakożci się błyszczy, a zgotowan jest ku zabijaniu.

¹⁶Ustąp gdzie na jakie miesce, a obróć się abo na prawą, abo na lewą stronę, tam gdzieś twarz swą obrócił.

¹⁷Tamże ja trzasnę rękami moimi, a powściągnę gniewu swego, bo ja Pan mówiłem to.

¹⁸Słowo tedy Pańskie stało się do mnie w ten sposób:

¹⁹Ty synu człowieczy, postanów sobie dwie drodze, któremi przyść ma miecz króla babilońskiego, obiedwie niech wychodzą z ziemie jednej. Obierz miesce, a obierz je na rozstaniu drogi miejskiej.

²⁰Postanów drogę jednę, którą pójdzie miecz do Rabbat, synów Ammonowych, a drugą, która pójdzie do Jeruzalem, obronnego miasta w Judzie.

²¹A król babiloński stanie miedzy rozstaniem dwu dróg szukając wieszczby, a polerując strzały, pytał się bałwanów, a patrzył na wątrobę.

²²Wieszczba tedy jego padła na prawą stronę ku Jeruzalem, aby tam postanowił rotmistrze, a iżby w nim uczyniono dziurę ku zamordowaniu z wielkiem krzykiem i wołaniem ku nasadzeniu taranów przeciw branam, a ku sypaniu wałów i wystawieniu baszt.

²³I będzie jakoby omylna wieszczba ta przed oblicznością ich, dla onych wielkich przysiąg im uczynionych, ale przywiedzie na pamięć wszytkę nieprawość ich, żeby tak byli pojmani.

²⁴I dlatego Pan tak mówi: Przeto żeście na pamięć przywiedli nieprawości swoje, gdyście oznajmili przewrotności wasze, a okazali złości wasze, we wszytkich sprawach waszych, iż je tedy wspominacie, będziecie ręką pojmani.

²⁵Ty tedy książę izraelskie, plugawy a złościwy, którego dzień przyszedł i czas ku dokończeniu złości.

²⁶Pan tak mówi: Zdejm czapkę, stargni koronę, która już nigdy takowa nie będzie. Bo podniosę upadłego a zrzucę wywyższonego.

²⁷Wniwecz, wniwecz, wniwecz obrócę ją, a nie będzie już dalej, aż on przyjdzie, który o niej sąd uczyni, a któremu ją podam.

²⁸Ty tedy synu człowieczy prorokuj a mów: Pan Bóg tak mówi do synów Ammonowych, na pohańbienie ich, a rzecz: Miecz, miecz jest dobyty ku mordowaniu i wyprawiony ku wytraceniu, teraz się już tedy niech zabłyszczy.

²⁹Iż sobie dasz prorokować rzeczy próżne, a kłamstwa tobie opowiedają, przeto też poleżesz miedzy złośniki pobitymi, których dzień przyszedł i czas zamierzony złościam ich.

³⁰Izali włożę miecz w nożny swoje? Owszem cię sądzić będę w ziemi, w którejeś się narodziło i w której mieszkasz.

³¹Wyleję na cię gniew mój, a podedmę na cię ogień popędliwości mojej i podam cię w ręce ludu szalonego i dowcipnego ku wytraceniu.

³²Będziesz wytracone ogniem, a krew twoja zostanie wpośród ziemie, przyjdziesz w zapamiętanie, abowiem ja Pan opowiedziałem to.