Read Biblia Brzeska, 1563 Księga Liczb 11 Bible Online

Księga Liczb 11 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Księga Liczb 11

¹I trefiło się potym, że lud niesłusznie się uskarżał narzekając, co się Panu nie podobało. A usłyszawszy to, barzo się rozgniewał i zapalił się ogień jego przeciwko jem, a popalił niemałą część obozu.

²Tedy lud wołał do Mojżesza, a on się modlił Panu i wnet ugasił ogień.

³Tamże wezwał miejsce ono Tabera, abowiem się tam był zapalił na nie ogień Pański.

⁴Lud tedy pospolity, który był miedzy niemi poruszon chciwością wielką odwrócił się, gdzie też i synowie Izraelscy płakali mówiąc: I któż nas nakarmi mięsa?

⁵Wspominamy na ryby którycheśmy darmo używali w Egipcie i na ogórki, malony, łuk, cybulę i czosnek.

⁶A teraz wywiędły dusze nasze, gdyż nic przed oczyma nie mamy, jedno tylko mannę.

⁷A onaż manna podobna była ziarnu koriandrowemu, a barwy takiej jako perła biała.

⁸Którą ludzie rozszedszy się, zbierali a mełli w żarnach i tłukli w moździerzach, a warzyli w kotlech czyniąc też z niej i placki, a smak jej był jako świeżej oliwy.

⁹Ta manna padała w nocy z rosą do obozu.

¹⁰I usłyszał Mojżesz, iż lud wszytek wobec płakał przed namioty swemi, która rzecz poruszyła Pana ku wielkiemu gniewu, a Mojżesza też to barzo obraziło.

¹¹Tedy rzekł Mojżesz do Pana: Przeczże mię tak trapisz sługę twego? A przecz łaski w ciebie naleźć nie mogę? Iżeś ty tak ciężkie brzemię tego wszytkiego ludu na mię włożył?

¹²I zażem ja sam począł a porodził lud ten, iż mi mówisz: Nieś ji na łonie swojem, jako piastun nosi niemowiątko, do ziemie o którąś przysiągł ojcom ich?

¹³I gdzież ja mam wziąć mięsa, iżbych go wszytkiemu ludowi temu dał? Bo oto płaczą na mię a mówią: Daj nam mięsa, abychmy się go najedli.

¹⁴Nie mogęć sam dosyć uczynić temu ludowi, abowiem mi jest nazbyt ciężek.

¹⁵A jesliż się już tak ze mną obchodzić chcesz, proszę cię jesliżem nalazł łaskę u ciebie, raczej mię zabij, abych już dalej nie patrzył na swój żal.

¹⁶Tedy Pan rzekł do Mojżesza: Zbierz ku mnie siedmdziesiąt mężów z starszych ludu izraelskiego, które ty wiesz być starszemi i przedniejszemi nad ludem, a przywiedź je przed drzwi przybytku zgromadzenia i niech tam z tobą staną.

¹⁷A ja też tam zstąpię, abych się rozmówił z tobą i udzieliwszy z tego ducha, który w tobie jest podzielę go też miedzy nie, aby oni z tobą nosili brzemię ludu tego, a nie tylko ty sam.

¹⁸Rzeczesz też ludowi: Poświęćcie się na jutro, a będziecie jeść mięso, bo płacz wasz przyszedł do uszu Pańskich a mówiliście: Któż nas nakarmi mięsa? Lepiej-ci nam było mieszkać w Egipcie. A przetoż wam Pan da mięso, które jeść będziecie.

¹⁹Nie będziecie go jeść tylko przez jeden dzień, abo przez dwa, ani przez pięć, ani przez dziesięć, ani przez dwadzieścia.

²⁰Ale przez cały miesiąc, aż się wam nozdrzami rzuci, a omierznie wam, gdyżeście wzgardzili Panem który jest miedzy wami, a iżeście przed niem płakali tak mówiąc: Nacóżeśmy tu wyszli z Egiptu?

²¹A Mojżesz rzekł: Ludu tego z którym mieszkam jest sześć kroć sto tysięcy pieszych, a tyś powiedział, iż im dasz mięsa dostatek, aby jedli przez cały miesiąc.

²²Izali jem będą bić woły i owce, iżby ich dostatek mieć mogli? Izali się też zbiorą wszytki ryby morskie, aby ich dostatek mieli?

²³Na to odpowiedział Pan Mojżeszowi: Izaż ręka Pańska jest skurczona? Oto już ujzrysz jesliż się dosyć stanie obietnicy mojej, abo nie.

²⁴A tak wyszedszy Mojżesz opowiedział ludowi słowa Pańskie i zebrał siedmdziesiąt mężów z starszych ludu onego, a postawił je około przybytku.

²⁵Tedy Pan zstąpił w obłoku i mówił do niego, a udzieliwszy z ducha onego, który był w niem, podzielił go miedzy ony siedmdziesiąt mężów z starszych, a gdy on duch został na nich, tedy przez przestanku prorokowali.

²⁶Ale dwa z nich zostali byli w namieciech, z których było imię jednego Eldad, a drugiego Medad, na których też został onże duch (bo byli napisani, ale nie przyszli do przybytku). A tak ci też prorokowali w namieciech.

²⁷Tedy przybieżało jedno pacholę opowiedając Mojżeszowi, iż Eldad i Medad prorokują w obozie.

²⁸A tak Jozue syn Nunów, Mojżeszów służebnik, jeden z onych które był sobie obrał, odpowiedział na to i rzekł: Panie mój Mojżeszu zakaż jem.

²⁹Któremu tak odpowiedział Mojżesz: Czemuś ty za mię zazdrościw? Boże daj, aby wszytek lud Pański prorokował, a iżby jem Pan dał Ducha swojego.

³⁰Odszedł tedy Mojżesz do obozu z starszemi ludu Izraelskiego.

³¹A zatym wyszedł wiatr od Pana, a wypłoszywszy z morza przepiórki, przypędził do namiotów i rozpuścił tak daleko wszędy około obozu, jako na jeden dzień chodu, a latały nad ziemią jakoby na dwu łokiet.

³²Tedy wstawszy lud przez cały on dzień i przez wszytkę noc i nazajutrz przez wszytek dzień, chwytali przepiórki, a już to było namniej który ich nazbierał dziesięć omer, których sobie wszędy około namiotów dosyć nawieszali.

³³A jeszcze było mięso w zębiech ich nie zeżwane, gdy Pan obruszywszy się w gniewie na lud swój, pobił je barzo wielką plagą.

³⁴Tamże miejsce ono nazwano Kibrot hataawa, abowiem tam pogrzebion lud, co pożądał mięsa.

³⁵I wnet z Kibrot hataawa ruszył się lud do Haserot i pomieszkali na onym miejscu.