Read Biblia Brzeska, 1563 Ewangelia wg św. Marka 4 Bible Online

Ewangelia wg św. Marka 4 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Ewangelia wg św. Marka 4

¹I począł zasię uczyć przy morzu; a zeszło się ku niemu wiele ludzi, tak iż on wszedszy do łódki siedział na morzu, a wszytka ona wielkość była nad morzem na ziemi.

²Tedy je nauczał wiela rzeczy w przypowieściach, a mówił do nich nauczając je:

³Słuchajcie! Oto niektóry, co siał, wyszedł ku sianiu.

⁴I stało się, gdy siał, jedno padło podle drogi, a ptacy powietrzni przyleciawszy wyjedli je.

⁵Drugie zasię upadło na opokę, gdzie nie mając wiele ziemie natychmiast wzeszło przeto, iż nie miało głębiej w ziemi.

⁶A gdy słońce wzeszło, zgorzało, a przeto, iż korzenia nie miało, uschło.

⁷Drugie zasię upadło w ciernie; a gdy wzeszły ciernia zagłuszyły je i nie dało owocu.

⁸Drugie też upadło na ziemię dobrą i podało owoc urodzajny i urosły, a jedno przyniosło trzydzieści, drugie sześćdziesiąt, trzecie zasię sto.

⁹Tedy rzekł do nich: Kto ma uszy ku słuchaniu, niech słucha.

¹⁰A gdy sam był osobno, pytali go ci, co przy nim byli ze dwiemanaście, około tej przypowieści.

¹¹A on im powiedział: Wamci dano poznać tajemnicę królestwa Bożego. Ale tym, którzy na stronie są, wszytko bywa w przypowieściach.

¹²Aby widząc widzieli, a nie obaczyli, a słysząc słyszeli, a nie zrozumieli, by się kiedy nie nawrócili, a byłyby im odpuszczone grzechy.

¹³I rzekł do nich: Nie wiecież przypowieści tej? I jakoż możecie poznać wszytki przypowieści?

¹⁴Rozsiewca on słowa sieje.

¹⁵Cić zasię są, którzy podle drogi nasienie przyjmują, którym rozsiewają słowo, a gdy słyszą, natychmiast przychodzi Szatan, a wybiera słowo wsiane w sercach ich.

¹⁶Takżeć i ci są, którzy na opoce słowo przyjmują, którzy usłyszawszy słowo, natychmiast je z radością przyjmują.

¹⁷Ale nie mają korzenia w sobie, owszem są doczesnymi; a potym, gdy przyjdzie uciśnienie, abo prześladowanie dla słowa, natychmiast się obrażają.

¹⁸A zasię ci są, którzy miedzy ciernie słowo przyjmują, a powiedam, że ci są, którzy słowa słuchają.

¹⁹Ale starania świata tego i zdradliwe bogactwa i chciwości, które są w inych rzeczach wszedszy zagłuszają słowo, tak iż bywa bez pożytku.

²⁰A cić zasię są, którzy w dobrą ziemię nasienie przyjmują, którzy słuchają słowo i przyjmują i przynoszą owoc, tak iż jedno ziarno przynosi trzydzieści, drugie sześćdziesiąt, trzecie sto.

²¹Nadto im rzekł: Izali świecę zaświecają, aby ją kładziono pod korzec abo pod łoże? Zaż nie dlatego, aby była w lichtarz postawiona?

²²Abowiemci nic nie jest tak tajemnego, coby się objawić nie miało, ani jest to, coby skryto było, gdyż potrzeba aby się na jaśnią okazało.

²³Jesliż kto uszy ma ku słuchaniu, niech słucha.

²⁴Zatym rzekł do nich: Obaczcież, czego słuchacie. Jaką miarą mierzycie, drudzy wam też odmierzą, a będzie wam przydano, którzy słuchacie.

²⁵Abowiem ten kto ma, będzie mu dano, a kto nie ma, też to, co ma, odejmą od niego.

²⁶I mówił: Takoweć jest królestwo niebieskie, iż jesli człowiek wrzuci nasienie w ziemię,

²⁷A zaśnie i wstanie w nocy i we dnie, a nasienie wzejdzie i uroście, tak jako on nie wzwie.

²⁸Boć ziemia dobrowolnie owoc podawa, naprzód trawkę, potym kłos, a potym pełen kłos zboża.

²⁹A gdy się ukaże owoc, wnet zapuści sierp, bo żniwo przyszło.

³⁰Nadto powiedał: Ku którejże rzeczy przypodobiemy królestwo Boże? Abo ku czemu je przyrównamy?

³¹Takoweć jest, jako ziarno gorczyczne; które, gdy wsieją w ziemię, namniejsze jest ze wszytkiego nasienia, które jest na ziemi.

³²Ale gdy będzie wsiane, wschodzi i bywa więczsze nad ine jarzyny, a podawa z siebie gałęzie wielkie, tak iż pod cieniem jego mogą mieć gniazda ptacy powietrzni.

³³I mówił do nich słowa swe w takowych przypowieściach, jako słuchać mogli.

³⁴A oprócz przypowieści nie mówił do nich, wszakże zwolennikom swoim osobno wszytko wykładał.

³⁵Potym dnia onego mówił do nich, gdy było k wieczoru: Przeprawmy się do dalszego brzegu.

³⁶Tedy opuściwszy zebranie ludzi, przyjęli go, tak jako był w łodzi; a ine łodzi też były z nim.

³⁷Zatym powstał wicher wielki, a nawałności obijały się o łódź tak, iż już była pełna.

³⁸A on był na zadzie łodzi śpiąc na wezgłowiu, tedy go obudzili mówiąc mu: Mistrzu! Nie masz tego na pieczy, iż giniemy?

³⁹A tak się ocuciwszy, sfukał wiatr, a rzekł morzu: Milcz, a uśmierz się! I uciszył się wiatr, a stało się barzo cicho.

⁴⁰Rzekł zatym do nich: Czemużeście tak bojaźliwemi? I jakoż wiary nie macie?

⁴¹Ulękli się tedy wielkim strachem, mówiąc jeden ku drugiemu: I cóż to zacz jest, że też wiatry i morze są posłuszni jemu?