Read Biblia Brzeska, 1563 Ewangelia wg św. Marka 6 Bible Online

Ewangelia wg św. Marka 6 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Ewangelia wg św. Marka 6

¹A wyszedszy stamtąd, przyszedł do ojczyzny swej, a za nim szli zwolennicy jego.

²A gdy przyszedł sabat, począł uczyć w bożnicy, a wiele ich słuchając, zdumiewali się i mówili: Skądże ten to ma? A co za mądrość, która dana jest jemu, iż też cuda takie dzieją się przez ręce jego?

³Izali to nie on cieśla, który jest syn Mariej, brat Jakubów i Jozy, Judaszów i Szymonów? Zaż nie masz u nas i sióstr jego? I obrażali się w nim.

⁴Tedy mówił ku nim Jezus: Żaden prorok nie jest beze czci, chyba w ojczyźnie swojej, a miedzy krewnymi i w domu swoim.

⁵I nie mógł tam okazać żadnej mocy, jedno iż mało chorych, wkładając na nie ręce, uzdrowił.

⁶A dziwował się niedowiarstwu ich i chodził po wsiach okolicznych nauczając.

⁷Tedy wezwał onych dwunaście i począł je po dwu rozsyłać, dawając im moc nad duchy nieczystymi.

⁸I rozkazał im, aby nic z sobą na drogę nie brali, jedno tylko laskę, ani sumek, ani chleba, ani pieniędzy w trzosie.

⁹Ale iżby się obuli w trzewiki, a iżby nie obłoczyli dwu sukien.

¹⁰Zatym do nich mówił: Gdziekolwiek wnidziecie do domu, tam mieszkajcie, aż się stamtąd ruszycie.

¹¹A którzyby was kolwiek nie przyjmowali, ani was słuchali, wyszedszy stamtąd, otrzecie proch, który jest pod nogami waszemi ku przeświadczeniu ich: Zaprawdę powiedam: Lżej będzie Sodomie i Gomorze w dzień sądny, aniż miastu onemu.

¹²A tak oni wyszedszy opowiedali ludziam, aby się uznali.

¹³I wyrzucali wiele diabelstwa, a wiele chorych olejkiem mazali i uzdrawiali je.

¹⁴To usłyszał król Herod (bo imię jego było sławne) i rzekł: Jan, on który krzcił, wstał z martwych i dla tegoż się w nim ty mocy okazują.

¹⁵A drudzy mówili: Heliaszci to; drudzy zasię powiedali: Prorok jest, abo jeden z onych proroków.

¹⁶Co słysząc Herod rzekł: Tenci jest Jan, któregom dał ściąć, a onci wstał z martwych.

¹⁷Abowiem ten Herod posłał był żołnierze i pojmał Jana, podawszy go do więzienia, dla Herodiady, żony Filipa, brata swego, który ją był pojął za żonę.

¹⁸Bo Jan mówił Herodowi: Nie słuszy, abyś miał żonę brata twego.

¹⁹I miała nań waśń Herodias, a chciała go zamordować, ale nie mogła.

²⁰Abowiem Herod obawał się Jana, wiedząc, że był mąż sprawiedliwy i święty, a miał go w uczciwości, a słuchając go, wiele czynił i słuchał go rad.

²¹Gdy tedy był dzień po temu, aby Herod w dzień narodzenia swojego sprawił wieczerzą na pany swoje, na rotmistrze i na przedniejsze w Galilejej.

²²Tam gdy przyszła dziewka onej Herodiady, tańcowała i spodobała się Herodowi i inym społu siedzącym i rzekł król ku dziewce: Proś mię, ocz jedno chcesz, a dam tobie.

²³I przysiągł jej: Oczkolwiek mię prosić będziesz, damci, aż i do połowice królestwa mego.

²⁴Ale ona wyszedszy rzekła matce swej: Oczże mam prosić? A ona jej powiedziała: O głowę Jana Krzciciela.

²⁵A tak ona natychmiast wszedszy umyslnie do króla, prosiła mówiąc: Teraz już chcę, abyś mi dał na misie głowę Jana Krzciciela.

²⁶Ale się król barzo zafrasował, dla przysięgi i dla onych, którzy z nim społu siedzieli, nie chcąc jej odrzucać na stronę.

²⁷Zatym wnet król posłał kata, rozkazując, aby przyniesiono głowę jego, tedy on szedszy, ściął go w ciemnicy.

²⁸I przyniósł głowę jego na misie, a oddał ją dziewce, dziewka zasię oddała ją matce swej.

²⁹To gdy usłyszeli zwolennicy jego, przyszli i wzięli trupa jego i położyli go w grobie.

³⁰Zeszli się potym apostołowie do Jezusa i opowiedzieli mu wszytko, co czynili i czego uczyli.

³¹Ku którym rzekł: Pódźcie wy osobno na miejsce puste, a odpoczyńcie maluczko, bo wiele tych było, co przychadzali i odchadzali, tak iż nie mieli czasu, żeby się byli najedli.

³²A tak szli na miejsce puste osobno przeprawiwszy się w łodzi.

³³Ale ono zebranie ludu widząc ony odchodzące, poznali go wiele ich i zbieżeli się tam pieszo ze wszytkich miast, a uprzedziwszy je, zeszli się do niego.

³⁴Tedy Jezus ujzrawszy ono wielkie zebranie ludzi, ruszony miłosierdziem nad nimi, którzy byli jako owce nie mające pastyrza, począł je uczyć wiela rzeczy.

³⁵A gdy już było dobrze na dzień, przyszli k niemu zwolennicy jego mówiąc: Miejsce jest puste, a już daleko na dzień.

³⁶Rozpuść je, aby się rozszedszy do miasteczek i do wsi okolicznych nakupili sobie chlebów, bo nie mają co jeść.

³⁷Ale on odpowiedziawszy rzekł: Dajcie wy im co jeść. A oni rzekli ku niemu: Idźmyż kupmy za dwieście pieniędzy chleba, a dajmy im, coby jedli.

³⁸Zatym on rzekł do nich: Wieleż chlebów macie? Idźcie a dowiedzcie się. A oni dowiedziawszy się, powiedzieli: Pięcioro chleba i dwie rybie.

³⁹Tedy im rozkazał, aby wszytkim siadać kazali rzędmi na zielonej trawie.

⁴⁰A tak siedli rzędmi po grzędach, indzie po stu, indzie po piącidziesiąt.

⁴¹Wziąwszy tedy ono pięcioro chleba i ony dwie rybie, wejzrawszy w niebo, błogosławił a łamiąc chleby, dawał zwolennikom swoim, aby przed nie kładli i dwie rybie podzielił miedzy wszytki.

⁴²I jedli wszyscy, a najedli się.

⁴³Tamże zebrali okruszków dwanaście koszów pełnych i ostatki ryb.

⁴⁴A tych, którzy jedli, było około piąci tysięcy mężów.

⁴⁵Tedy wnet rozkazał zwolennikom swym wnidź w łódź, aby się naprzód przeprawili do Betsajda ku dalszemu brzegowi, ażby on rozpuścił lud.

⁴⁶A gdy je odprawił, wszedł na górę, aby się modlił.

⁴⁷Zatym gdy się dzień k wieczoru chylił, była łódź w pośrzód morza, a on sam był na ziemi.

⁴⁸I ujzrał, że się pracowali wioząc, (abowiem wiatr był im sprzeciwny). A tak o czwartej w noc przyszedł do nich, chodząc po morzu, i chciał je minąć.

⁴⁹Tedy oni ujzrawszy go chodząc po morzu, mniemali, żeby była obłuda i zawołali.

⁵⁰Abowiem wszyscy widząc go, zatrwożyli sobą. Ale on rzekł do nich temi słowy: Wierzcie, jamci jest; a nie lękajcie się!

⁵¹Zatym wstąpił do nich w łódź, a uciszył się wiatr, skąd się barzo aż i nazbyt sami w sobie zdumiewali i dziwowali.

⁵²Bo nie zrozumieli (co się działo) w onych chlebiech, gdyż serce ich było zatwardzone.

⁵³A gdy się przeprawili przyszli do ziemie Genezaret i przybili się ku brzegu.

⁵⁴Tedy wyszedszy z łodzi, natychmiast go poznali.

⁵⁵A gdy onę wszytkę krainę okoliczną przeszli, poczęto nosić niemocne na łożach, gdy usłyszeli, iż tam był.

⁵⁶A gdziekolwiek jedno przyszedł, do wsi, abo do miast, abo na pola, kładli przedeń niemocne po ulicach, prosząc go, aby się tylko dotknęli podołka szat jego; a ile się ich dotknęli go, przychodzili ku zdrowiu.