Read Biblia Brzeska, 1563 Ewangelia wg św. Marka 7 Bible Online

Ewangelia wg św. Marka 7 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Ewangelia wg św. Marka 7

¹Tedy się k niemu zeszli faryzeuszowie i z doktorów niektórzy, co byli przyszli z Jeruzalem.

²A ujzrawszy niektóre z zwolenników jego, iż jedli chleb z brudnemi rękoma i nie umywszy się, utyskowali na nie.

³Abowiem faryzeuszowie i wszyscy Żydowie, jesli często rąk nie umywali, tedy nie jedli, trzymając ustawy przodków swych.

⁴Także z dworu przyszedszy, jesliby się nie umyli, tedy nie jadali; i wiele są inych rzeczy, które przyjęli ku trzymaniu, to jest, umywanie kubków i konewek i inego naczynia miedzianego i łóżek.

⁵Potym go pytali faryzeuszowie i doktorowie: Przecz zwolennicy twoi nie chodzą wedle ustaw przodków, ale jedzą chleb nie umywszy rąk?

⁶Tedy on odpowiedziawszy rzekł im: Iście dobrze Ezajasz o was ludziach pokrytych prorokował, jako jest napisano: Lud ten usty mię chwali, ale serce ich daleko jest ode mnie.

⁷Próżnoć mię tedy chwalą ucząc nauk, które są rozkazaniem ludzkiem.

⁸Abowiem opuściwszy rozkazanie Boże, trzymacie ustawy ludzkie, umywanie konewek i kubków, nadto i wiele inych takowych rzeczy czynicie.

⁹Mówił też do nich: Czyście czynicie, iż w niwecz obracacie przykazanie Boże, zachowywając ustawy wasze.

¹⁰Bo Mojżesz rzekł: Cći ojca twego i matkę twoję, a ktoby złorzeczył ojcu abo matce, niech śmiercią umrze.

¹¹Lecz wy mówicie: Jesliżby kto rzekł ojcu abo matce: Korban (to jest dar) którykolwiek będzie ode mnie, pomożeć (tedy nie winien będzie).

¹²I nie dopuszczacie mu więcej nic dobrego czynić ojcu swemu abo matce swej.

¹³Wniwecz obracając słowo Boże ustawą waszą, którąście ustawili; i wiele inych rzeczy tym podobnych czynicie.

¹⁴A wezwawszy wszytkiego zgromadzenia rzekł im: Słuchajcie mię wszyscy, a zrozumiejcie.

¹⁵Nie masz nic zwierzchownego, co wchodzi w człowieka, coby go mogło splugawić. Ale co wychodzi od niego, toć jest, co szpeci człowieka.

¹⁶Jesliż kto ma uszy ku słuchaniu, niech słucha.

¹⁷A gdy odszedszy od zgromadzenia wszedł do domu, pytali go zwolennicy jego o onej przypowieści.

¹⁸Tedy rzekł do nich: A także i wy jesteście bez rozumienia? Nie rozumiejcież, iż wszytko, co z wierzchu przychodzi w człowieka, nie może go splugawić?

¹⁹Abowiem nie wchodzi w serce jego, ale w brzuch i wychodzi na dwór przeczyszczając wszytki potrawy.

²⁰I powiedał, że to, co pochodzi od człowieka, toż oszpeca człowieka.

²¹Bo ze wnątrz serca ludzkiego wychodzą mysli złe, cudzołóstwa, nieczystoty i morderstwa.

²²Złodziejstwa, łakomstwa, niecnoty, zdrada, wszeteczeństwo, oko złe, obmówisko, pycha, szaleństwo.

²³Wszytki ty złości ze wnątrz pochodzą i plugawią człowieka.

²⁴A tak on wstawszy stamtąd, szedł do granic tyrskich i sydońskich, a wszedszy do domu, nie chciał, aby o nim kto miał wiedzieć; lecz się potaić nie mógł.

²⁵Abowiem usłyszawszy o nim niewiasta, której dzieweczka miała ducha nieczystego, przyszła a padła u nóg jego.

²⁶A niewiasta ta była: grecka, rodem z Syrofenicyjej i prosiła go, aby diabelstwo wyrzucił od dziewki jej.

²⁷Ale rzekł jej Jezus: Zetrwaj aż pierwej synowie nakarmieni będą, bo nie służsza brać chleb dzieciam i podawać szczeniętam.

²⁸Na to mu ona odpowiedziała mówiąc: Takci jest, Panie! Aleć i szczeniątka jadają pod stołem odrobiny dziatek.

²⁹Tedy on rzekł do niej: Dla tej powieści idźże, wyszło diabelstwo z dziewki twej.

³⁰A gdy ona odeszła do domu swego, znalazła iż wyszło diabelstwo, a dziewka porzucona leżała na łożu.

³¹A tak wróciwszy się z granic tyrskich i sydońskich, przyszedł ku Morzu Galilejskiemu, przez pośrzodek granic Dekapolis.

³²I przywiedli mu głuchego i ledwie mówiącego, a prosili go, aby nań rękę włożył.

³³A gdy go odwiódł od zebrania ludzi na stronę, włożył palce swe w uszy jego, a plunąwszy tknął języka jego.

³⁴Zatym wejzrawszy w niebo, westchnął i rzekł k niemu: Efata! To jest, otwórz się.

³⁵I wnet się otworzyły uszy jego, a związka języka jego rozwiązana jest i mówił wybornie.

³⁶Tedy im rozkazał, aby żadnemu nie powiedali. Ale aczkolwiek im on zakazował, a wżdy oni to tym więcej opowiedali.

³⁷I zdumiawszy się aż i nazbyt mówili: Dobrzeć wszytko uczynił dawając to głuchym, iż słyszą, a niemym, iż mówią.