Read Biblia Brzeska, 1563 Ewangelia wg św. Łukasza 22 Bible Online

Ewangelia wg św. Łukasza 22 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Ewangelia wg św. Łukasza 22

¹A było blisko święto przasników, które zową wielkanoc.

²I szukały tego książęta kapłańskie i doktorowie, jakoby go zabić, ale się ludu pospolitego bali.

³Wszedł tedy Szatan w Judasza, którego zwano Iskariotem, z liczby dwunaście.

⁴Który szedszy, zmówił się z książęty kapłańskimi i z przełożonymi, jakoby go im wydać miał.

⁵Którzy temu byli radzi i obiecali dać jemu pieniądze.

⁶Za co im on przyrzekł i szukał czasu, jakoby go im wydał przez ludu pospolitego.

⁷Zatym przyszedł dzień przasników, w który było potrzeba obchodzić wielkanoc.

⁸Posłał tedy Piotra i Jana mówiąc: Szedszy zgotujcie nam wielkanoc, abychmy jej pożywali.

⁹A oni jemu rzekli: Gdzież chcesz, abychmy ją nagotowali?

¹⁰Ale on rzekł do nich: Oto gdy wy wnidziecie do miasta, zajdzie wam niektóry niosąc dzban wody. Idźcież za nim do domu, w który wnidzie.

¹¹A powiedzcie gospodarzowi domu onego: Kazałci Mistrz powiedzieć: Gdzież jest gospoda, kędyby miał pożywać wielkiej nocy z zwolenniki swemi?

¹²Tedyć on wam ukaże salę wielką obitą, tamże nagotujcie wielkanoc.

¹³A tak szedszy wszytko to naleźli, jako im powiedział i zgotowali wielkanoc.

¹⁴Potym gdy on czas postanowiony przyszedł, tedy siadł i dwanaście apostołów z nim.

¹⁵I rzekł do nich: Z chuciam żądał pożywać tej wielkiej nocy z wami, przed tym niż ja cierpieć będę.

¹⁶A powiedam wam, że już więcej nie będę tego używał, ażby się wypełniło w królestwie Bożym.

¹⁷I wziąwszy kubek, a uczyniwszy dzięki rzekł: Weźmicie to, a podzielcie miedzy się.

¹⁸Abowiem wam to powiedam: Żeć nie będę pił z owocu winnego, aż przyjdzie królestwo Boże.

¹⁹I wziąwszy chleb, gdy uczynił dzięki, łamał i dał im mówiąc: To jest ciało, które się za was dawa, to czyńcie na wspominanie moje.

²⁰Także im też dał i kubek, gdy odwieczerzał mówiąc: Ten kubek jest ci on testament nowy przez krew moję, która się za was wylewa.

²¹Wszakoż oto ręka zdradzającego mię ze mną jest na stole.

²²Aczci Syn człowieczy, jako jest postanowiono, idzie; wszakoż biada człowiekowi onemu, przez którego ma być zdradzon.

²³Tedy oni poczęli się miedzy sobą społu pytać, który by to z nich był, coby to uczynić miał.

²⁴Wszczął się też miedzy nimi poswarek, ktoby miał być więczszym z nich.

²⁵Ale im on powiedział: Królowie narodów panująć nad nimi, a którzy nad nimi moc mają, zową się dobrodziejmi.

²⁶Leczci wy nie tak; owszem, który jest miedzy wami nawięczszym, ten niech będzie namniejszym, a który jest przedniejszym, niech będzie jako ten, co służy.

²⁷Abowiem któż jest więczszy? Tenli, co siedzi, czy ten, co służy? Izali nie ten, który siedzi? Aleciem ja jest w pośrzodku was jako ten, co służy.

²⁸A wy jesteście, którzyście trwali przy mnie w pokusach moich.

²⁹A przeto, jako mi odkazał Ociec mój królestwo, tak ja też wam odkazuję.

³⁰Abyście jedli i pili na stole mym w królestwie mym i siedzieli na stolicach sądząc dwojenaście pokolenie izraelskie.

³¹Zatym też rzekł Pan: Szymon, Szymon! Oto Szatan pożądał pilnie, aby was odwiewał jako pszenicę.

³²Alem ja prosił za tobą, aby nie ustała wiara twa, a przetoż i ty niekiedy nawróciwszy się, potwierdzaj bracią twą.

³³Tedy on rzekł: Panie! Z tobą jestem gotów idź i do więzienia i na śmierć.

³⁴Lecz mu on powiedział: Pietrze, powiedamci! Nie zapoje dziś kur, aż się trzykroć zaprzysz, że mię nie znasz.

³⁵Zatym rzekł do nich: Natenczas, gdym was posyłał bez mieszka, bez sumek i bez trzewików, zali wam czego nie dostawało? Tedy rzekli: Nic.

³⁶A tak im powiedział: Terazci już jesli kto ma mieszek, niechże go weźmie, także i sumki, a kto nie ma, niech przeda płaszcz swój i kupi miecz.

³⁷Abowiemci wam powiedam: Jeszcze potrzeba, aby się we mnie wypełniło ono Pismo: I policzon jest miedzy złośniki, boć ty rzeczy, co o mnie są napisane, koniec swój mają.

³⁸Tedy oni rzekli: Panie! Oto tu dwa miecze. A on im powiedział: Dosyć jest.

³⁹I wyszedszy jako był zwykł, szedł na Górę Oliwną, a za nim też szli zwolennicy jego.

⁴⁰A gdy przyszedł na ono miejsce rzekł im: Módlcież się, abyście nie przyszli w pokuszenie.

⁴¹On tedy odszedł od nich, jakoby mógł rzucić kamieniem, a klęknąwszy na kolana, modlił się.

⁴²Mówiąc: Ojcze! Jesliż chcesz, przenieś ode mnie ten kubek, a wszakoż nie wola moja, lecz się twa niechaj stanie.

⁴³Ukazał się mu tedy anioł z nieba, posilając go.

⁴⁴Ale będąc w utrapieniu złożony, tym pilniej się modlił, a pot jego był jako krople krwie padające na ziemię.

⁴⁵A gdy wstał od modlitwy, przyszedł do swych zwolenników i nalazł je śpiące przed frasunkiem.

⁴⁶I rzekł do nich: Przeczże śpicie? Wstańcież, a módlcie się, byście nie przyszli na pokuszenie.

⁴⁷Tego gdy jeszcze domawiał, oto wielkość ludzi i ten, którego zwano Judasz, jeden ze dwunaście, przed nimi szedł, a przystąpił się ku Jezusowi, aby go pocałował.

⁴⁸Rzekł mu Jezus: Judaszu! Pocałowaniem zdradzasz Syna człowieczego?

⁴⁹A widząc ci, którzy przy nim byli, co się dziać miało rzekli do niego: Panie! Mamyli bić mieczem?

⁵⁰Tedy niektóry z nich uderzył sługę książęcia kapłańskiego i uciął mu ucho prawe.

⁵¹Ale Jezus odpowiedziawszy rzekł: Zaniechajcież na ten czas i tknąwszy ucha jego, uzdrowił go.

⁵²Zatym rzekł Jezus do onych książąt kapłańskich i przełożonych kościoła i do starszych, którzy byli k niemu przyszli: Wyszliście jako na zbójce z mieczmi i z kijmi?

⁵³Gdyżem ustawicznie bywał z wami w kościele, a nie ściągnęliście rąk na mię. Ale ta oto jest ona godzina wasza i moc ciemności.

⁵⁴Wiedli go tedy, pojmawszy i przyprowadzili go w dom nawyższego kapłana, a Piotr za nim szedł z daleka.

⁵⁵I rozpaliwszy ogień w pośrzód dworu, siedli społu, gdzie też i Piotr siadł miedzy nimi.

⁵⁶Tam gdy go ujzrała niektóra służebnica u ognia siedzącego, pilnie się mu przypatrując rzekła: I tenci z nim był.

⁵⁷Ale się go on zaprzał mówiąc: Niewiasto! Nie znamci go.

⁵⁸Potym maluczko ujzrawszy go drugi rzekł: I ty jesteś z onych? Ale Piotr rzekł: Człowiecze! Nie jestciem.

⁵⁹A gdy było jakoby w godzinie, tedy drugi z nich twierdził tak mówiąc: Zaprawdę i ten z nim był, bo jest i Galilejczyk.

⁶⁰Ale Piotr powiedział: Człowiecze! Ani wiem, co mówisz i natychmiast, póki jeszcze tego domawiał, zapiał kur.

⁶¹Tedy Pan obróciwszy się, wejzrał na Piotra. A rozpomniał Piotr na słowo Pańskie, jako mu był powiedział: Iż przedtym niż kur miał zapiać, trzykroć się mnie zaprzysz.

⁶²I wyszedszy Piotr precz, gorzko płakał.

⁶³Ci tedy, którzy społu trzymali Jezusa, nagrawali go bijąc go.

⁶⁴A zasłoniwszy go, bili oblicze jego, pytając go a mówiąc: Gadajże, kto jest ten, który cię uderzył?

⁶⁵I wiele inych rzeczy sromocąc go mówili nań.

⁶⁶Potym gdy dzień nastał, zeszli się starszy z ludu i książęta kapłańskie i doktorowie, a przywiedli go przed zgromadzenie swe.

⁶⁷Mówiąc: Powiedzże nam, jesliżeś ty jest Krystus. Ale on powiedział: Chociażcibych ja wam i powiedział, tedy wy żadnym sposobem wierzyć nie będziecie.

⁶⁸A jeslibych też was ocz pytał, żadnym sposobem mi nie odpowiecie, ani mię opuścicie.

⁶⁹A tak od tegoć czasu będzie Syn człowieczy siedział na prawicy mocy Bożej.

⁷⁰Zatymże oni rzekli: A więceś ty jest Syn Boży? A on rzekł do nich: Wy powiedacie, żem jest.

⁷¹Oni tedy rzekli: I cóż jeszcze potrzebujem świadectwa? Otośmy już sami słyszeli z ust jego.