Read Biblia Brzeska, 1563 Ewangelia wg św. Łukasza 8 Bible Online

Ewangelia wg św. Łukasza 8 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Ewangelia wg św. Łukasza 8

¹Stało się potym, iż chodził po wszytkich mieściech i po wsiach każąc i opowiedając królestwo Boże, a oni dwanaście byli z nim.

²I niektóre niewiasty, które był uzdrowił od duchów złych i od chorób, jako Maria, którą zwano Magdalena, z której siedmioro diabelstwa wyszło.

³Joanna też, żona Chuzego, sprawcę Herodowego, ktemu Zuzanna i inych wiele, które mu służyły z majętności swoich.

⁴A gdy wielkie zgromadzenie ludzi schodziło się i którzy byli we wszytkich mieściech szły do niego, rzekł przez podobieństwo:

⁵Niektóry co siał, wyszedł siać nasienia swego, a gdy siał, padało jedno podle drogi i podeptano je, a przyleciawszy ptacy powietrzni wyjedli je.

⁶Drugie zaś upadło na opokę, a wszedszy uschło, abowiem nie miało wilgotności.

⁷Drugie też padło miedzy ciernie; a gdy wyrosło, ciernie zagłuszyło je.

⁸Drugie zasię padło na ziemię dobrą, a urózszy, przyniosło owoc stokrotny. Tedy mówiąc to wołał: Kto uszy ma ku słuchaniu, niech słucha!

⁹I pytali go zwolennicy jego mówiąc: Cóż wżdy to jest za podobieństwo?

¹⁰Tedy im on rzekł: Wamci dano znać tajemnice królestwa Bożego, ale inem tylko przez podobieństwa, aby widząc nie widzieli, a słysząc nie rozumieli.

¹¹Toć tedy jest podobieństwo: Nasienie jestci słowo Boże.

¹²A którzy podle drogi, cić są, którzy słuchają, potym przychodzi diabeł i wybiera słowo z serca ich, aby uwierzywszy, nie byli zbawieni.

¹³Którzy zasię na opokę, cić są, którzy gdy słuchają, z weselem przyjmują słowo, aleć ci nie mają korzenia, którzy do czasu wierząc, czasu pokusy odstępują.

¹⁴Co zasię padło miedzy ciernie, cić są, którzy słuchali i odszedszy, od starania i od bogactw i od rozkoszy żywota są zagłuszeni i nie przynoszą owocu.

¹⁵To co też padło na ziemię dobrą, cić są, którzy dobrym a uprzejmym sercem słyszane słowo trzymają, a owoc przynoszą przez cierpliwość.

¹⁶A nie jestci żaden, który by zapaliwszy świecę, przykrył ją naczyniem, abo kładł pod łoże, ale ją stawia w lichtarz, aby ci, którzy wchodzą, widzieli światło.

¹⁷Abowiemci nie masz nic tak tajemnego, co by się objawić nie miało, ani tak skrytego, czegoby poznać nie miano, ażeby na jaśnią nie wyszło.

¹⁸A przetoż patrzcie, jako słuchacie. Abowiem ktokolwiek ma, będzie mu przydano, a kto nie ma, też i to, co się zda, jakoby miał, będzie od niego odjęto.

¹⁹Przyszli potym k niemu matka i bracia jego; ale go dojdź nie mogli dla zgromadzenia ludu.

²⁰I oznajmiono mu to mówiąc: Matka twa i bracia twoi stoją na dworze, chcąc się z tobą widzieć.

²¹Ale on odpowiedziawszy rzekł do nich: Matka moja i bracia moi onić są, którzy słowa Bożego słuchają i czynią mu dosyć.

²²I stało się potym dnia niektórego, iż wszedł w łódź i zwolennicy jego tedy rzekł do nich: Przeprawmy się do dalszego brzegu jeziora i wiezli się.

²³Tamże wioząc się usnął i przyszedł wiatr z wichrem na jezioro, aż się przepełniali a byli w niebezpieczeństwie.

²⁴A tak przystąpiwszy obudzili go mówiąc: Mistrzu, giniemy! A on się ocuciwszy sfukał wiatr i wały wód, zatymże przestały a było uciszenie.

²⁵Tedy im rzekł: I gdzież jest wiara wasza? Ale oni zlęknąwszy się, dziwowali się mówiąc jedni do drugich: I cóż zacz jest ten, że wiatrom i wodam rozkazuje, a słuchają go?

²⁶Potym się wieźli do krainy Gedareńczyków, która jest na brzegu przeciw Galilejej.

²⁷A gdy wyszedł na brzeg, zabieżał mu z miasta onego mąż niektóry, co miał diabelstwo od wiela czasów, ani się obłóczył w szatę i nie mieszkawał w domu, jedno w grobiech.

²⁸Ten gdy ujzrał Jezusa, krzyczał, a przypadszy do nóg jego głosem wielkim mówił: Cóż mi do ciebie Jezusie, Synu Boga nawyższego? Proszę cię, nie męcz mię.

²⁹(Abowiem rozkazował duchowi nieczystemu, aby wyszedł od człowieka onego; bo go od niemałego czasu trapił, a także związany łańcuchem i pęty był pod strażą, wszakże połamawszy związki pędzon był od diabła na pustynię)

³⁰Pytał go tedy Jezus mówiąc: Które jest twe imię? A on powiedział huf; abowiem wiele diabelstwa wstąpiło było weń.

³¹I prosił go, aby im nie rozkazował idź w przepaści.

³²A było tam wielkie stado wieprzów pasących się po górze i prosili go, aby im wnie dopuścił wnidź. I dopuścił im.

³³Tedy diabelstwa wyszedszy od człowieka onego, weszły w wieprze, których stado wpadło z góry w jezioro i potonęło.

³⁴A gdy pastyrze ujzreli, co się stało, uciekli. A przyszedszy, oznajmili to w mieście i po wsiach.

³⁵A przetoż wyszli, aby oglądali, co się było stało, a przyszedszy do Jezusa naleźli człowieka onego, od którego wyszło diabelstwo ubranego i z dobrą pamięcią, siedzącego u nóg Jezusowych i ulękli się.

³⁶Powiedzieli im tedy ci, którzy widzieli, jako był ku zdrowiu przywrócon ten, który był opętany.

³⁷A tak go prosił wszytek lud okolicznie przyległej ziemicy Gadareńczyków, aby szedł precz od nich; abowiem byli wielkim strachem zjęci. A on też wsiadszy w łódź, wrócił się.

³⁸I prosił go on człowiek, od którego wyszło diabelstwo, aby był przy nim, ale go Jezus odprawił mówiąc:

³⁹Wróć się do domu twego, a opowiedz jako wielkie rzeczy z tobą Pan uczynił. Także odszedł, opowiedając po wszytkim mieście, jak wielkie rzeczy uczynił z nim Jezus.

⁴⁰Potym, gdy się Jezus wrócił, przyjęło go zgromadzenie ludzi; abowiem go wszyscy czekali.

⁴¹Tedy oto przyszedł mąż niektóry imieniem Jair, a ten był książę bożnice; i przypadszy do nóg Jezusowych, prosił go, aby wszedł w dom jego.

⁴²Abowiem tylko jedyną dziewkę miał, która była jakoby we dwunaście lat, a ta już konała. Idąc tedy, ściśnion był od zgromadzenia ludzi.

⁴³Tamże niewiasta, która płynienie krwie cierpiała od lat dwunaście, a nałożyła na lekarze wszytko swe pożywienie i nie mogła być od żadnego zleczona.

⁴⁴Przystąpiwszy z tyłu, tknęła się podołka szaty jego, a natychmiast się zastanowiło płynienie krwie jej.

⁴⁵Tedy rzekł Jezus: Któż jest, co się mnie tknął? A gdy wszyscy przeli, rzekł Piotr i ci, którzy z nim byli: Mistrzu! Wielkość ludzi cię ściska i trąca, a ty mówisz: Któż się mnie dotknął?

⁴⁶Ale Jezus rzekł: Tknął ci się mnie ktoś, bom poznał, że moc wyszła ode mnie.

⁴⁷A gdy ujzrała niewiasta ona, iż się skryć nie mogła, drżąc przyszła, a upadszy przed nim, oznajmiła mu przed wszytkim ludem, dla której się go przyczyny tknęła i jako natychmiast uzdrowiona była.

⁴⁸Tedy jej on powiedział: Córko! Bądź serca dobrego, wiara twa zachowała cię. Idźże z pokojem.

⁴⁹Niż tego domówił, oto niektóry przyszedł od książęcia bożnice powiedając mu: Umarła córka twoja, nie przykrzże się Mistrzowi.

⁵⁰To usłyszawszy Jezus odpowiedział mu: Nie bój się, a wierz jedno, będzieć zachowana.

⁵¹Zatym wszedszy w dom, nie dopuścił wnidź nikomu, jedno Piotrowi, Jakubowi i Janowi, a ojcu i matce dzieweczki.

⁵²A płakali jej wszyscy i narzekali, ale on im rzekł: Nie płaczcie! Boć nie umarła, ale śpi.

⁵³Tedy się z niego śmiali, wiedząc, iż była umarła.

⁵⁴A tak on wyrzuciwszy precz wszytki, a wziąwszy ją za rękę zawołał mówiąc: Dzieweczko, wstań!

⁵⁵Wrócił się tedy duch jej; i wstała wnet; a on rozkazał, żeby jej jeść dano.

⁵⁶I zdumieli się rodzicy jej. A on im też zakazał, aby żadnemu nie powiedali tego, co się było stało.