Read Biblia Brzeska, 1563 Ewangelia wg św. Jana 11 Bible Online

Ewangelia wg św. Jana 11 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Ewangelia wg św. Jana 11

¹Niektóry też imieniem Łazarz był niemocen z Betanijej z miasteczka Mariej i Marty siostry jej.

²A Maria ta była, która pomazała Pana olejkiem i ucierała nogi jego włosmi swoimi, której brat Łazarz był niemocen.

³Posłały tedy siostry jego k niemu mówiąc: Panie! Oto ten, którego miłujesz, niemocen jest.

⁴To gdy usłyszał Jezus rzekł: Niemoc ta nie jest ku śmierci, ale ku chwale Bożej, aby był uwielbion Syn Boży przez nię.

⁵I miłował Jezus Martę i siostrę jej i Łazarza.

⁶A przetoż słysząc, że był niemocen, przedsię jednak został przez dwa dni na onymże miejscu, gdzie był.

⁷Potym mówił do zwolenników swoich: Idźmyż zasię do Juda.

⁸Rzekli mu tedy zwolennicy: Mistrzu! Teraz szukali Żydowie, jakoby cię ukamionować, a przedsię tam idziesz?

⁹Na to Jezus odpowiedział: Zali nie dwanaście są godzin dnia? Jesliż kto chodzi we dnie, nie obrazić się, bo widzi światło tego świata.

¹⁰Jesliż też kto chodzi w nocy, obrazi się, bo w nim światła nie masz.

¹¹To rzekszy, potym do nich mówił: Łazarz, przyjaciel nasz usnął, ale pójdę, abych go ze snu obudził.

¹²Rzekli mu tedy zwolennicy jego: Panie! Jesliżeć śpi, będzie zdrów.

¹³Aleć im Jezus powiedział o śmierci jego, wszakoż oni mnimali, iż o zasnieniu snem powiedał.

¹⁴Tedy Jezus powiedział im jawnie: Łazarz umarł.

¹⁵I raduję się dla was (abyście wierzyli), żem nie był tam; ale idźmy ku niemu.

¹⁶Rzekł zatym Tomasz, którego zwano Dydymus, do inych zwolenników: Pódźmyż i my, abychmy z nim pomarli.

¹⁷A tak przyszedł Jezus i nalazł go już trzy dni w grobie leżącego.

¹⁸(I była Batanija blisko Jeruzalem, jakoby na piącinaście stajan).

¹⁹Tam się zeszło wiele Żydów do Marty i Mariej, aby je cieszyli po bracie ich.

²⁰Marta tedy usłyszawszy, że Jezus przyszedł, bieżała przeciwko jemu, a Maria doma siedziała.

²¹I rzekła Marta do Jezusa: Panie! Byś ty tu był, nie umarłby był brat mój.

²²Lecz ja i teraz wiem, że czegożkolwiek będziesz prosił od Boga, da tobie Bóg.

²³Powiedział jej Jezus: Wstanieć brat twój.

²⁴A Marta rzekła: Wiem, iż wstanie czasu z martwychwstania w on ostatni dzień.

²⁵I rzekł jej Jezus: Jam jest powstanie i żywot. Kto w mię wierzy, choćby i umarł, żyw będzie.

²⁶A wszelki, który żyw jest, a wierzy w mię, nie umrze na wieki. Wierzyszże temu?

²⁷Powiedziała mu: I owszem Panie! Ja wierzę, żeś ty jest Krystus, Syn Boży, który na świat przyjdź miał.

²⁸A to rzekszy, szła i po cichu wezwała Mariej, siostry swojej, mówiąc: Mistrz tu jest i wzywa cię.

²⁹Ona tedy usłyszawszy, wnet wstała i szła do niego.

³⁰A Jezus jeszcze był nie przyszedł do miasteczka, ale był na tym miejscu, gdzie wyszła była przeciw jemu Marta.

³¹A przetoż Żydowie, którzy z nią byli w domu, a cieszyli ją, gdy ujzreli, iż Maria prędko wstała i wyszła, szli za nią mówiąc: Idzie do grobu, aby tam płakała.

³²A tak Maria, przyszedszy tam kędy był Jezus, ujzrawszy go, przypadła do nóg jego mówiąc mu: Panie! Byś ty tu był, nie umarłby był brat mój.

³³Jezus tedy, gdy ją ujzrał płaczącą i Żydy, którzy z nią społu przyszli płacząc, wzruszył się w duchu i zafrasował się sam w sobie.

³⁴Zatym rzekł: Gdzieżeście go położyli? Powiedzieli mu: Panie! Pódź a oglądaj.

³⁵I płakał Jezus.

³⁶Rzekli tedy Żydowie: Oto jakoć go miłował.

³⁷A niektórzy z nich mówili: Nie mógłże ten, który otworzył oczy slepego, uczynić tego, żeby był ten nie umarł?

³⁸Ale Jezus wzruszywszy się zaś sam w sobie, przyszedł do grobu; a była jaskinia i kamień na niej położony.

³⁹Potym rzekł Jezus: Odejmicie kamień. A Marta mu powiedziała, siostra onego, który był umarł: Panie! Jużci cuchnie, bo mu już wyszły cztery dni.

⁴⁰Powiedział jej Jezus: Zażemci nie powiedział, jesli uwierzysz, oglądasz chwałę Bożą?

⁴¹Odjęli tedy kamień stamtąd, gdzie on umarły był położon i podniózszy Jezus oczu swych wzgórę rzekł: Ojcze! Dziękuję tobie, iżeś mię wysłuchał.

⁴²A jaciem wiedział, że ty mnie zawżdy wysłuchawasz, leczciem to rzekł dla ludu około stojącego, aby wierzyli, żeś ty mnie posłał.

⁴³To tedy rzekszy, zawołał głosem wielkim: Łazarzu! Wynidź sam!

⁴⁴A tak on, który był umarł, wyszedł mając ręce i nogi zawiązane chustkami, a twarz jego była chustą zawiniona. I rzekł im Jezus: Rozwiążcie go, niechaj idzie.

⁴⁵A przetoż wiele Żydów, którzy byli przyszli do Mariej, a patrzyli na to, co uczynił Jezus, uwierzyli weń.

⁴⁶Niektórzy też z nich szli do faryzeuszów i powiedzieli im, co uczynił Jezus.

⁴⁷Tedy zebrali się kapłani nawyższy i faryzeuszowie w radę i mówili: Cóż czynić będziemy? Abowiem ten człowiek wiele cudów czyni.

⁴⁸Jesliż go tak zaniechamy, wszyscyć weń uwierzą i przyjdąć Rzymianie, a poborzą, tak miejsce nasze, jako i naród.

⁴⁹Ale jeden z nich Kajafasz, co był na on rok nawyższym kapłanem rzekł im: Wy nic nie wiecie.

⁵⁰Ani myslicie, co nam jest pożyteczno, żeby jeden człowiek umarł za lud, a żeby wszytek naród nie zginął.

⁵¹I nie mówiłci tego sam z siebie, ale gdyż był kapłanem nawyższym roku onego, prorokował, że to miało być, iż Jezus miał umrzeć za on naród.

⁵²A nie tylko za on naród, ale żeby też syny Boże rozproszone zgromadził w jedno.

⁵³I tak że od onego dnia radzili się społu, aby go zamordowali.

⁵⁴A dlategoż Jezus już nie bywał jawnie miedzy Żydy, ale stamtąd odszedł do krainy, która jest blisko puszczej, do miasta, które zową Efraim i tamżeć mieszkał z zwolenniki swemi.

⁵⁵I była blisko wielka noc żydowska, a wiele ich szło do Jeruzalem z onej krainy przed wielką nocą, aby się oczyścili.

⁵⁶Szukali tedy Jezusa i mówili jedni do drugich stojąc w kościele: Co się wam zda, izali nie przyjdzie na święto?

⁵⁷A kapłani nawyższy i faryzeuszowie podali byli rozkazanie, iż jesliby się kto dowiedział: gdzieby był, żeby oznajmił, iżby go pojmano.