Read Biblia Brzeska, 1563 Dzieje Apostolskie 16 Bible Online

Dzieje Apostolskie 16 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Dzieje Apostolskie 16

¹Przyszedł potym do Derben i do Listry; a oto był tam zwolennik niektóry, imieniem Tymoteusz, syn niektórej niewiasty Żydówki wiernej, wszakoż z ojca Greka.

²Ten za sobą miał świadectwo braciej, którzy byli w Listrze i w Ikonium.

³Tegoż Paweł chciał mieć przy sobie, aby z nim szedł i wziąwszy go, obrzezał dla Żydów, którzy tam na onych miejscach byli, bo wszyscy wiedzieli, że ociec jego był Grek.

⁴A tak chodząc po mieściech, podawali im ku chowaniu ustawy, które były postanowione od apostołów i starszych, którzy byli w Jeruzalem.

⁵Utwirdzały się tedy kościoły w wierze, a ustawicznie pocztu ich obficie przybywało.

⁶Tedy przeszedszy Frygiją i krainę galacką, pohamowani są od Ducha świętego, aby nie opowiedali słowa Bożego w Azjej.

⁷Zatym, gdy przyszli do Mysyjej, kusili się wnidź do Bitynijej, ale im Duch nie dopuścił.

⁸Tedy przeszedszy Mysyją, wstąpili do Troady.

⁹I widział Paweł w nocy widzenie: Ano mąż niektóry macedoński przyszedszy stanął i prosił go mówiąc: Przepraw się do Macedonijej, a ratuj nas.

¹⁰I ujzrawszy to widzenie, natychmiast staralichmy się, jakoby idź do Macedonijej, mając za to, iż nas Pan powoływał ku opowiedaniu im ewanjelijej.

¹¹A tak wyszedszy z Troady, trzymalichmy się prostej drogi do Samotracyjej, a nazajutrz do Neapolim.

¹²Stamtąd do Filippos, które jest przedniejsze miasto w stronie macedońskiej, cudzoziemcy osadzone; tamżeśmy w nim kilka dni zmieszkali.

¹³A w dzień szabatu wyszlichmy z miasta podle rzeki, gdzie zwykły bywać modlitwy, a tam gdyśmy siedli, rozmawialichmy z niewiastami, które się były zeszły.

¹⁴Tedy niektóra niewiasta imieniem Lidia, która szkarłat przedawała w mieście Tyatyrczyków, chwaląc Boga, słuchała nas; której Pan otworzył serce, iż pilnie tego słuchała, co powiedał Paweł.

¹⁵A gdy się okrzciła i dom jej, prosiła mówiąc: Jesliż mię rozumiecie być wierną Panu, wnidźciesz do domu mego a mieszkajcie; i także nas przynuciła.

¹⁶I przydało się, gdychmy szli na modlitwę, iż dzieweczka niektóra, co miała ducha wieszczego, zabieżała nam, a ta wielki zysk panom swoim czyniła, wróżąc.

¹⁷Ta chodząc za Pawłem i za nami, wołała mówiąc: Ci ludzie sąć słudzy onego nawyzszego Boga, którzy nam oznajmują drogę zbawienia.

¹⁸A toć czyniła przez wiele dni, ale Paweł mając za złe, obrócił się i rzekł duchowi: Rozkazujęć przez imię Jezusa Krystusa, abyś od niej wyszedł. A przetoż wnet tegoż czasu wyszedł.

¹⁹To widząc panowie jej, iż minęła nadzieja zysku ich, pojmawszy Pawła i Sylę, wlekli je na rynek do urzędu.

²⁰A postawiwszy je przed przełożonymi mówili: Ludzie ci zaburzyli miasto nasze, gdyż są Żydowie.

²¹I opowiedają nam nowe zwyczaje, których się nam przyjmować nie godzi ani przywłaszczać, gdyżechmy są Rzymianie.

²²Tedy społu pospólstwo powstało przeciw im, a przełożeni rozdarszy szaty ich, kazali je chlustać rózgami.

²³A gdy im wiele ran zadali, wrzucili je do więzienia, rozkazując stróżowi ciemnice, aby ich pilnie strzegł.

²⁴Który wziąwszy takowe rozkazanie, wsadził je do wnętrznego tarasu, a nogi ich zamknął w pęta.

²⁵Ale o północy modlili się Paweł i Sylas, a spiewali piosnki i słuchali ich ci, którzy też w więzieniu byli.

²⁶Zatym natychmiast stało się wielkie trzęsienie ziemie, tak iż się potłukły fundamenty tarasu i wnet się otworzyły wszytki drzwi, a rozwiązały się pęta na wszytkich.

²⁷Ocucił się po tym stróż ciemnice, a gdy ujzrał drzwi otworzone u tarasu, dobywszy miecza, chciał się sam zabić, mnimając, iż więźniowie pouciekali.

²⁸Tedy Paweł zawołał głosem wielkim mówiąc: Nie czyń sobie nic złego, bociechmy hajw wszyscy.

²⁹Wziąwszy on tedy światło, werwał się i przypadł drżąc do nóg Pawłowi i Syli.

³⁰I wywiódszy je precz rzekł: Panowie! Cóż mam czynić, abych był zbawion?

³¹A oni mu rzekli: Wierz w Pana Jezusa Krystusa, a będziesz zbawion z domem twoim.

³²I opowiedali mu słowo Pańskie i wszytkim, którzy byli w domu jego.

³³Tedy je on wziąwszy w nocy onejże godziny, omył rany ich, a okrzcił się natychmiast i wszyscy domownicy jego.

³⁴A gdy je przywiódł do domu swego, nagotował im stół i radował się, że ze wszytkim domem swym uwierzył Bogu.

³⁵Potym gdy dzień nastawał, posłali przełożeni oprawce, którzyby powiedzieli, aby wypuścił ludzi ony.

³⁶Ty słowa opowiedział stróż ciemnice Pawłowi, iż przełożeni posłali, aby je puszczono, a przetoż teraz wyszedszy, idźcie w pokoju.

³⁷Ale im rzekł Paweł: Obiwszy nas jawnie bez winności, gdyżeśmy Rzymianie, a podawszy nas do więzienia, teraz nas potajemnie wyrzucają? Iścieć nic z tego; ale niech sami przyjdą a wywiodą nas.

³⁸Oznajmili tedy przełożonym oprawce ty słowa i zlękli się usłyszawszy, że Rzymianie byli.

³⁹A przyszedszy, przepraszali je, i wywiódszy, prosili ich, aby wyszli z miasta.

⁴⁰A tak wyszedszy z więzienia, weszli do Lidyjej i ujzrawszy bracią cieszyli je i szli precz.