Read Biblia Brzeska, 1563 Dzieje Apostolskie 2 Bible Online

Dzieje Apostolskie 2 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Dzieje Apostolskie 2

¹A gdy przychodził dzień pięćdziesiąty, byli wszyscy zgodnie na jednym miejscu.

²Tedy się zstał z prędka z nieba szum, jakoby przypadającego wiatru gwałtownego, który napełnił wszytek dom, kędy siedzieli.

³I ukazały się im rozdzielone języki na kształt ognia, który stanął nad każdym z nich.

⁴A tak napełnieni są wszyscy Duchem świętym, a poczęli mówić obcemi języki, jako im Duch on dawał wymawiać.

⁵A byli w Jeruzalem mieszkający Żydowie, ludzie bogobojni, ze wszego narodu tych, którzy są pod niebem.

⁶Gdy się tedy ta wieść wszczęła, zbieżało się mnóstwo ludzi i zstało się w nich zamieszanie, że każdy słyszał własnym swym językiem ony mówiące.

⁷I zdumiewali się wszyscy, a dziwowali się mówiąc jedni do drugich: Izali oto ci wszyscy, którzy mówią, nie są Galilejczycy?

⁸Jakoż my tedy słyszymy u nich każdy swój własny język, w którymechmy się zrodzili?

⁹My Partowie, Medowie i Elamitowie i którzy mieszkamy w Mezopotamijej, w Judzie, w Kapadocyjej, w Poncie i w Azjej.

¹⁰W Frygijej, w Pamfilijej, w Egiptcie i w stronach Libijej, która podległa Cyrenie, i my przychodniowie rzymscy; Żydowie i nowo do Żydostwa przystawający.

¹¹Kreteńczycy i my Arabczycy; słyszymy je, mówiące języki naszemi zacne rzeczy o Bogu.

¹²A tak się wszyscy zdumieli, i wątpili, mówiąc jedni do drugich: Cóż to wżdy za rzecz?

¹³Lecz drudzy chytrze szydząc mówili: Cić opili się wina młodego.

¹⁴Tedy Piotr stojąc z onymi jedennaścią, podniósł głos swój i mówił do nich tymi słowy: Mężowie żydowscy i wy wszyscy, którzy mieszkacie w Jeruzalem, niechajżeć to wam jawno będzie, a przyjmicie w uszy swoje słowa moje.

¹⁵Abowiem nie sąć pijani ci, jako wy mnimacie, gdyż dopiro trzecia godzina na dzień.

¹⁶Aleć to jest ono, co powiedziano przez proroka Joela:

¹⁷I będzie to w ostatecznych czasiech (mówi Bóg): Wyleję z Ducha mego na wszelkie ciało, a będą prorokować synowie waszy i córki wasze, a młodzieńcy waszy widzenia widzieć będą, a starcom waszym sny się śnić będą.

¹⁸A pewnie w onych czasiech na sługi me i na służebnice moje wyleję z Ducha mego i będą prorokować.

¹⁹Uczynię cuda na niebie wzgórę i znamiona na ziemi nisko, krew, ogień i mgłę dymną.

²⁰Słońce się obróci w ciemności, a miesiąc w krew, przed tym niż przyjdzie on dzień Pański wielki a znaczny.

²¹I przyjdzie to, że ktokolwiek będzie wzywał imienia Pańskiego, będzie wybawion.

²²Mężowie izraelscy! Słuchajcież słów tych Jezusa, onego Nazareńskiego, męża od Boga pochwalonego u was w zacnych sprawach, cudach i znamionach, które czynił Bóg przezeń w pośrodku was, jako i sami wiecie.

²³Tego gdyście za naznaczoną radą i opatrznością Bożą podanego, wzięli rękami niesprawiedliwemi, zabiliście go wbiwszy na krzyż.

²⁴Którego Bóg wzbudził, odjąwszy boleści śmierci dla tego, iż to była rzecz niepodobna, aby od niej miał być zatrzyman.

²⁵Abowiem o nim powieda Dawid: Upatrowałem zawżdy Pana przed sobą; bo mi jest po prawej mej stronie, abych nie był wzruszon.

²⁶I dla tegoż się rozweseliło serce moje, a rozradował się język mój, gdyż też i ciało moje odpoczynie w nadziei.

²⁷Abowiem nie zostawisz ciała mego w grobie, a nie dopuścisz świętemu twemu poczuć nakażenia.

²⁸Oznajmiłeś mi drogi żywota, a napełnisz mię radością z obliczem twoim.

²⁹Mężowie bracia! Mogę bezpiecznie mówić u was o patriarsze Dawidzie, żeć umarł i pogrzebion jest, a grób jego jest u was aż i do dnia tego.

³⁰A przeto gdyż był prorokiem i wiedział, że mu Bóg przyrzekł pod przysięgą, iż z owocu biódr jego, ile wedle ciała Krystusa miał wzbudzić, a posadzić na stolicy jego.

³¹Tedy przepatrując, powiedał o zmartwychwstaniu Krystusowym, iż nie został w grobie trup jego, ani ciało jego poczuło zepsowania.

³²Tegoć Jezusa wzbudził Bóg, której rzeczy my wszyscy jestechmy świadkowie.

³³Potym gdy prawicą Bożą był podwyższon i obiecanego Ducha świętego wziął od Ojca, toć teraz wylał, na co wy patrzycie i co słyszycie.

³⁴Abowiemci Dawid nie wstąpił do nieba, lecz sam powieda: Rzekł Pan Panu memu, siądź po prawicy mej,

³⁵Aż położę nieprzyjacioły twe podnóżkiem nóg twoich.

³⁶Niechajżeć tedy wie zapewne wszytek dom izraelski, iż i Panem i Krystusem uczynił Bóg tego to Jezusa, któregoście wy ukrzyżowali.

³⁷A tak to słysząc, rozżalili się na sercu i rzekli do Piotra i do innych apostołów: Cóż mamy czynić, mężowie bracia?

³⁸Zatym Piotr rzekł do nich: Uznajcie się, a okrzci się każdy z was w imię Jezusa Krystusa ku odpuszczeniu grzechów, a weźmiecie dar Ducha świętego.

³⁹Abowiemci się wam ta obietnica zstała i dziatkom waszym i wszytkim, którzy daleko są i ile ich kolwiek wzowie Pan, Bóg nasz.

⁴⁰I wielem inych słów oświadczał się a napominał je mówiąc: Wyzwólcie się od tego narodu złego.

⁴¹Którzy tedy wdzięcznie przyjęli słowa jego, okrzcili się. I przystało dnia onego ku kościołowi około trzech tysięcy osób.

⁴²I trwali w nauce apostolskiej i w społeczności i w łamaniu chleba i w modlitwach.

⁴³Przyszedł tedy na wszytki strach, a wiele cudów i znamion przez apostoły było okazanych.

⁴⁴I wszyscy, którzy wierzyli byli na jednym miejscu, wszytkiego społecznie używając.

⁴⁵Osiadłości i majętności przedawali, dzieląc je wszytkim, ile komu było potrzeba.

⁴⁶A ustawicznie trwając zgodnie w kościele i łamiąc w domu chleb, przyjmowali pokarm z weselem i w prostocie serdecznej.

⁴⁷Chwaląc Boga i mając łaskę u wszego ludu. A Pan zawżdy przydawał kościołowi swemu ty, którzy mieli być zbawieni.