Read Biblia Brzeska, 1563 Dzieje Apostolskie 20 Bible Online

Dzieje Apostolskie 20 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Dzieje Apostolskie 20

¹A gdy się uciszył on rozruch, tedy Paweł wezwał zwolenników, a pożegnawszy je, szedł w drogę do Macedonijej.

²Tedy chodząc po onych stronach, napominał je długiemi powieściami, zatym przyszedł do Grecyjej.

³A tam zmieszkawszy trzy miesiące, gdy nań Żydowie zasadki chytre uczynili tam, kędy miał idź do Syrjej i zdało się mu na zad idź przez Macedoniją.

⁴I byli z nim w towarzystwie aż do Azjej: Sopater Berreński i Arystarchus z Sekundusem Tessaloniceńscy i Gajus Derbejczyk i Tymoteusz, a zasię z Azjej Tychikus i Trofimus.

⁵Którzy jechawszy wprzód, czekali nas w Troadzie.

⁶My zasię po dnioch przasników, odpłynęlichmy od Filipis i przyszlichmy do Troady za pięć dni, gdzieśmy zmieszkali przez siedm dni.

⁷A tak pirwszego dnia w tegodniu, zebrawszy zwolenniki ku łamaniu chleba, mówił do nich, iż miał jechać nazajutrz i przedłużył kazanie aż do północy.

⁸A było wiele lamp na onej sali, gdzie byli zgromadzeni.

⁹Tam siedząc niektóry młodzieniec, imieniem Eutychus, w oknie, będąc zjęt ciężkim snem, gdy Paweł dłużej mówił, zachwiawszy się od snu, spadł na dół z trzeciego piętra i wzięt jest umarły.

¹⁰Tedy zstąpiwszy Paweł, położył się na nim, a obłapiając go mówił: Nie frasujcie się, boć w nim jest dusza jego.

¹¹A tak, gdy zasię wszedł, a łamał chleb i jadł długo mówił, aż ku świtaniu, i zatymże precz szedł.

¹²Przywiedli też i młodzieńca żywego i byli niepomału pocieszeni.

¹³A my też szedszy do okrętu, wieźlichmy się do Assu, abychmy stamtąd wzięli Pawła. Abowiem był tak postanowił, iż tam miał pieszo idź w drogę.

¹⁴A gdy się do nas przyłączył w Assu, wziąwszy go, przyjechalichmy do Mityleny.

¹⁵Stamtąd się zaś odwiózszy, przyszlichmy nazajutrz ku Chiu, a drugiego dnia przypłynęlichmy ku Samu. A pomieszkawszy w Trogillu, nazajutrz przyszlichmy do Miletu.

¹⁶Abowiem Paweł postanowił, iż miał minąć Efez, aby czasu próżno nie tracił w Azjej, bo się kwapił, jesliby mogło być, aby na dzień świąteczny był w Jeruzalem.

¹⁷Tedy od Miletu posławszy do Efezu, wezwał starszych z kościoła.

¹⁸Którzy gdy do niego przyszli, powiedział im: Wy wiecie, iż od pirwszego dnia, w którym wszedł do Azjej, jakom z wami po wszytek czas był.

¹⁹Służąc Panu ze wszytką skromnością, z wielą łez i z pokusami, które na mię przychadzały z zasadek żydowskich.

²⁰Żem się nie skradał z niczym, coby wam było pożyteczno, żebych wam był tego oznajmić nie miał, ucząc was jawnie po wszytkich domiech.

²¹A oświadczając Żydom społu z Greki ono uznanie, które jest ku Bogu i wiarę ku Panu naszemu Jezusowi.

²²Ale teraz oto ja związany w duchu, jadę do Jeruzalem, nie wiedząc co się tam ze mną dziać będzie.

²³Jedno żeć Duch święty po wszytkich mieściech oświadcza, że mię więzienie i utrapienie czeka.

²⁴Wszakoż ja na to żadnego baczenia nie mam, ani mi jest mił żywot samemu, jedno abych dokończył biegu mojego z weselem i posługi, którąm wziął od Pana Jezusa, ku oświadczaniu ewanjelijej łaski Bożej.

²⁵A terazci ja oto znam, że żaden z was wszech nie oglądacie oblicza mojego, przez którem ja przeszedł opowiedając królestwo Boże.

²⁶I dla tegoż się wam oświadczam dnia dzisiejszego, żeciem ja jest czyst od krwie wszytkich.

²⁷Abowiemem się nie chronił, żebych wam nie miał oznajmiać wszelkiej rady Bożej.

²⁸A przetoż miejcie się sami na pilnej pieczy i trzodę, nad którą was Duch święty postanowił biskupy, abyście pasli kościół Boży, którego on nabył sobie oną krwią swoją.

²⁹Boć ja wiem, że po odeściu moim wnidą miedzy was srodzy wilcy, którzy nie sfolgują trzodzie.

³⁰I z was samych wynidą mężowie mówiący rzeczy przewrotne, aby za sobą zwolenniki odtargnęli.

³¹A dla tegoż czujcie, pomniąc żeciem przez trzy lata w nocy i we dnie nie przestawał napominać z was każdego z łzami.

³²A tak teraz, bracia! Poruczam was Bogu i słowu łaski jego, któryć Bóg może pobudować i dać wam to, co prawem dziedzicznym otrzymacie ze wszytkimi poświęconemi.

³³Nie pożądałciem od żadnego z was srebra, złota ani szaty.

³⁴I owszem sami wiecie, że moim potrzebam i tych, którzy są ze mną, służyły ręce oto ty.

³⁵We wszytkimciem wam okazał, iż tak pracując potrzeba przyjmować niemocne, a pamiętać słowa Pana Jezusowe, iż on powiedział: Szczęsliwsza rzecz jest dawać, niżli brać.

³⁶A to rzekszy, klęknął na kolana swe i modlił się z nimi wszytkimi.

³⁷Tedy się wszczął wielki płacz wszytkich, a upadając na szyi Pawłowi, całowali go.

³⁸Będąc barzo żałościwi z słów, które im mówił, że więcej nie mieli ujzreć oblicza jego i także go prowadzili aż do okrętu.