Read Biblia Brzeska, 1563 Dzieje Apostolskie 24 Bible Online

Dzieje Apostolskie 24 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Dzieje Apostolskie 24

¹Szedł potym piątego dnia nawyższy kapłan Ananijasz z starszymi i z Tertulem, niejakim wymówcą, którzy stanęli przed starostą przeciw Pawłowi.

²A tak pozwawszy go, począł nań skarżyć Tertulus mówiąc: My przez cię i przez twej roztropności zacne sprawy w narodzie tym, dostąpilichmy pokoju wielkiego.

³I prawie wszędzie to uznawamy, nazacniejszy Feliksie, dziękując ci za to wszelakim sposobem.

⁴Wszakoż bych cię długo nie bawił, proszę cię, abyś nas maluczko posłuchał wedle twej sprawiedliwości.

⁵Abowiemeśmy znaleźli tego człowieka zaraźliwego i wzruszającego niesnaski miedzy wszytkimi Żydy po wszytkim świecie, i jest powodem tej sekty Nazareńczyków.

⁶Który się też kusił, aby był zgwałcił kościół; a którego my pojmawszy, chcieliśmy osądzić wedle zakonu naszego.

⁷Ale przyszedszy rotmistrz Lizyjasz z wielkim gwałtem, wywiódł go z rąk naszych.

⁸Rozkazawszy tym, którzy nań skarżą idź do ciebie, skąd i sam możesz pytanie uczyniwszy o wszytkim tym rozeznać, ocz my nań skarżemy.

⁹Na to i Żydowie zezwolili mówiąc: Takci się rzecz ma.

¹⁰Zatym odpowiedział Paweł, gdy mu starosta mówić dozwolił: Gdyż wiem, że od wiela lat jesteś przełożon nad tym narodem, tedy z lepszą myslą o tych rzeczach, które na mię należą odpowiedam.

¹¹Gdyż i sam znać możesz, iż mnie nie wyszło więcej dni jedno dwanaście, jakom przyszedł modlić się do Jeruzalem.

¹²I nie naleźli mię w kościele, żebych miał z kim mówić, abo iżbych czynić miał schadzki miedzy ludem, ani w bożnicach ani w mieście.

¹³A nie mogąć tego dowieść, ocz tu teraz na mię skarżą.

¹⁴Aleć to przed tobą wyznawam, że według drogi onej, którą oni powiedają być sektą, tak chwalę ojczystego Boga, wierząc wszytkiemu, co w zakonie i w prorocech jest napisano.

¹⁵I mając nadzieję w Bogu, znam być toż którego i ci sami czekają, powstanie umarłych, sprawiedliwych społu i niesprawiedliwych.

¹⁶W tym się tedy sam ćwiczę, abych miał sumnienie przez obrażenia przed Bogiem i przed ludźmi zawżdy.

¹⁷A gdy przeminęło wiele lat, tedym przyszedł oddawając jałmużny narodowi mojemu i ofiary.

¹⁸Któregoż czasu znaleźli mię oczyścionego w kościele, nie z wielkością ludu, ani żebych miał czynić rozruch.

¹⁹Niektórzy z Azjej Żydowie, którym było potrzeba tu stanąć przed tobą i skarżyć, jesliby co mieli przeciw mnie.

²⁰Abo i ciż sami niechaj powiedzą, jesliż we mnie znaleźli jaki iny niesprawiedliwy uczynek, gdym ja stał przed zebraniem.

²¹Tylkoż co się dotycze jednego tego słowa, którem głośno powiedział stojąc miedzy nimi, iż o powstaniu umarłych ja dziś jestem od was oskarżon.

²²To usłyszawszy Feliks, odłożył im mówiąc: Gdy się pewniej dowiem, co się dotycze tej sekty, kiedy rotmistrz Lizyjasz przyjdzie, rozeznam waszę sprawę.

²³I rozkazał setnikowi, aby był pod strażą Paweł, a iżby był wolniejszy i aby nie broniono któremukolwiek z przyjaciół jego służyć mu i chodzić do niego.

²⁴Potym po kilku dni, gdy Feliks był z Druzyllą, żoną swą, która była Żydówka, wezwał do siebie Pawła i słuchał go o wierze, która jest w Krystusa.

²⁵A gdy on wywodził o sprawiedliwości i powściągliwości i o sądzie przyszłym, ulększy się Feliks odpowiedział: Już teraz odejdź, wszak potym czas upatrzywszy, wzowę cię sobie.

²⁶Nadziewając się, iżby mu Paweł miał dać pieniędzy, żeby go wyprawił i dla tegoż go tym częściej wzywając do siebie, rozmawiał z nim.

²⁷I gdy się spełniły dwie lecie, miał Feliks po sobie namiastka Porcjusza Festa; a chcąc Feliks zjednać sobie łaskę u Żydów, zostawił Pawła w więzieniu.