Read Biblia Brzeska, 1563 Dzieje Apostolskie 27 Bible Online

Dzieje Apostolskie 27 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Dzieje Apostolskie 27

¹I gdy już skazano, żebyśmy się wieźli do Włoch, tedy poruczono tak Pawła, jako i niektóre ine więźnie setnikowi, imieniem Juliuszowi z roty Augustowej.

²Tedy wsiadszy w okręt adramiteński, przyszło nam płynąć podle krain Azjej, takżechmy się wieźli, a był z nami Arystarchus, Macedończyk tessaloniceński.

³I przypłynęliśmy dnia drugiego do Sydonu, a Julius ludzkie się zachowywając przeciw Pawłowi, dopuścił mu idź do przyjaciół, aby go czym opatrzyli.

⁴Stamtąd się puściwszy, przybilichmy się pod Cypru, dla tego że nam były wiatry sprzeciwne.

⁵A przeprawiwszy się przez morze pod Cylicją i Pamfilją, przyszlichmy do Miry miasta w Licyjej.

⁶Tam setnik znalazszy okręt aleksandryjski, który płynął do Włoch, wsadził nas weń.

⁷Gdychmy tedy przez niemały czas nie rychło się wieźli, a ledwochmy przyszli ku Gnidu, iż nam nie dopuszczał wiatr, podpłynęlichmy pod Kretę podle Salmonu.

⁸A ledwie się tam tedy przeprawiwszy, przyszlichmy na miejsce, które zową: Piękne Porty, u którego było blisko miasto Lasea.

⁹Po tym po niemałym czasie, gdy już było niebezpieczne jechanie morzem, a iż też już był post przeminął, napominał je Paweł,

¹⁰Mówiąc im: Mężowie! Widzę, że z niebezpieczeństwem i z wielką szkodą, nie tylko ładunku i okrętu, ale też i osób naszych przyjdzie nam ta droga.

¹¹Wszakoż setnik więcej wierzył sprawcy okrętu i styrnikowi, a niż temu, co powiedał Paweł.

¹²I gdyż nie było portu słusznego ku zimowaniu, tedy ich wiele radzili, żeby się też i stamtąd puścili, kosztując jesliby jako mogli przeprawić się ku Fenice, zimować, który jest port w Krecie, leżąc ku wiatru z strony południa i zachodu.

¹³A gdy powionął wiatr prawie z południa, mnimając, aby się im wedle mysli dziać miało, gdy się puścili od portu, przeprawiali się bliżej imo Kretę.

¹⁴Wszakoż nie długo po tym wszczął się przeciw niemu wiatr gwałtowny, który zową Euroklidon.

¹⁵A gdy był okręt porwan, a nie mógł się wiatrowi oprzeć, puściwszy okręt za wiatry, płynęlichmy.

¹⁶I gdychmy przybiegli ku niektóremu małemu wyspowi, który zową Klauda, ledwochmy mogli barkę u okrętu zatrzymać.

¹⁷Którą wściągnąwszy, dodawali sobie pomocy, podpasawszy okręt, a bojąc się, żeby nie wpadli w syrtyn, spuściwszy barkę, tak płynęli.

¹⁸A gdy nas wielka niepogoda pędziła, tedy nazajutrz niektóre rzeczy precz miotali.

¹⁹A trzeciego dnia rękoma naszymi wszytki naczynia z okrętu wyrzucilichmy.

²⁰I gdy się ani słońce, ani gwiazdy przez wiele dni nie ukazały, a niepogoda tym więczsza nastawała, tedy nam już była odjęta wszytka nadzieja zdrowia naszego.

²¹Także gdy przez nie mały czas nic nie jedli, tedy Paweł stojąc w pośrzód ich mówił: O mężowie! Zaisteć wam było potrzeba słuchać mnie, a nie odjeżdżać z Krety, abyście byli uszli tego niebezpieczeństwa i szkody.

²²Aleć was teraz upominam, abyście byli dobrej mysli, boć w żadnym z was szkody nie będzie, oprócz tylko okrętu.

²³Abowiem mi się tej nocy ukazał anioł Boży, któregom ja jest i którego chwalę.

²⁴Opowiedając mi: Nie bój się Pawle! Potrzebać, abyś stanął przed cesarzem, a oto cię Bóg wszytkimi darował, którzy się wiozą z tobą.

²⁵A przetoż bądźcie dobrej mysli, o mężowie! Abowiemci ja wierzę Bogu, że tak będzie, jako mi powiedział.

²⁶A musiemy być wyrzuceni na niektórym wyspie.

²⁷Zatym gdy nadeszła noc czternasta, gdyśmy pływali po Morzu Adriatyckim, około północy zdało się żeglarzom, iż była blisko nich niektóra kraina.

²⁸Którzy spuściwszy sznur z ołowem, naleźli głębiej dwadzieścia sążon; a maluczko dalej postąpiwszy, zasię spuściwszy ołów, naleźli piętnaście sążon.

²⁹I bojąc się, aby na miejsca nierówne nie przyszli, rzuciwszy cztery kotwice z okrętu, pragnęli, aby dzień nastał.

³⁰Tedy żeglarze, gdy się starali, jakoby uciec z okrętu puściwszy barkę na morze, rzkomo chcieli od przodku zarzucać kotwicę.

³¹Rzekł tedy Paweł setnikowi i służebnym: Jesliż ci nie zostaną w okręcie, tedy wy nie możecie być zachowani.

³²A tak służebni obcięli powrozy u barki i dali jej upaść.

³³Zatym gdy dzień począł nastawać, napominał Paweł wszytki, aby jedli mówiąc: Tenci dzień jest czternasty, jako czekając trwacie łaczni, nic nie jedząc.

³⁴Dla tegoż was napominam, abyście jedli; abowiemci wam to będzie ku zdrowiu waszemu pożyteczno, gdyż żadnego z was i włos z głowy nie spadnie.

³⁵To rzekszy wziął chleb i czynił dzięki Bogu przed wszytkimi i ułomiwszy, począł jeść.

³⁶Ale gdy wszyscy już byli lepszej mysli, poczęli też jeść i oni.

³⁷A było nas wszytkich osobami w okręcie dwieście i siedmdziesiąt i sześć.

³⁸Tedy najadszy się, polekczali okrętu, wyrzucając pszenicę w morze.

³⁹A gdy już dzień nadszedł, nie znali ziemie; wszakoż ujzreli niektórą odnogę mającą brzeg, na którą myslili, jesliby mogli wprawić okręt.

⁴⁰Zatym wyciągnąwszy kotwicę, puścili się na morze i odjąwszy panwie od styru, a podniózszy mniejszy żagiel, puścili się za wiatrem ku brzegowi.

⁴¹A gdy napadli na miejsce, gdzie się dwie morza schodzą, otrącił się okręt; a przodek okrętu tak stanął, że się ani ruszył, ale zad łamał się od nawałności wód.

⁴²Tedy służebni radzili, aby więźnie pomordowali, iżby który wypłynąwszy nie uciekł.

⁴³Ale setnik chcąc zachować Pawła, nie dopuścił im tej rady, a rozkazał, aby ci, którzy mogą przepłynąć, naprzód wyskakowali i na brzeg wychodzili.

⁴⁴Drudzy zasię, część ich na deszczkach, a część na kawałcoch okrętu. I stało się tak, że wszyscy zdrowo wyszli na ziemię.