Read Biblia Brzeska, 1563 Dzieje Apostolskie 7 Bible Online

Dzieje Apostolskie 7 - Biblia Brzeska, 1563 bible

Dzieje Apostolskie 7

¹A tak rzekł książę kapłańskie: Takli się ma ta rzecz?

²Tedy on powiedział: Mężowie bracia i ojcowie, słuchajcie! Bóg on chwały ukazał się ojcu naszemu Abrahamowi, gdy był w Mezopotamijej, przed tym niż mieszkał w Charran.

³I powiedział mu: Wynidź z ziemie twej i od narodu twego, a idź do ziemie, którą ja ukażę tobie.

⁴A tak wyszedł z ziemie Kaldejczyków i mieszkał w Charran, a stamtąd, gdy umarł ociec jego, przeniósł go do ziemie tej, w której wy teraz mieszkacie.

⁵I nie dał mu w niej osiadłości i na stopę nogi, chociaż mu obiecał ją dać ku dzierżeniu i po nim potomstwu jego, chociaż nie miał dzieci.

⁶Mówił tedy tak Bóg: Będzie potomstwo twe mieszkać w ziemi obcej, gdzie będzie podane w niewolą, a będzie ściśnione doległościami przez cztery sta lat.

⁷Ale naród, któremu służyć będą, ja będę karał, mówi Bóg i potym wynidą i będą mi służyć na miejscu tym.

⁸I dał mu przymierze obrzezania; i także Abrahamowi urodził się Izaak, a obrzezał go dnia ósmego, Izaakowi zasię urodził się Jakub, a Jakubowi dwanaście patriarchów.

⁹Tedy patriarchowie ruszeni nienawiścią, przedali Józefa do Egiptu, ale był Bóg z nim.

¹⁰I wyjął go ze wszytkich jego ucisków, a dał mu wdzięczność i mądrość przed faraonem, królem egiptskim, który go uczynił przełożonym nad Egiptem i nad wszytkim domem swoim.

¹¹Potym przyszedł głód na wszytkę ziemię egiptską i chananejską, a wielki ścisk, tak iż nie najdowali żywności ojcowie naszy.

¹²A gdy usłyszał Jakub o zbożu w Egiptcie, posłał ojce nasze naprzód.

¹³I za wtórym jechaniem poznan jest Józef od braciej swej i oznajmion jest faraonowi naród Józefów.

¹⁴A tak Józef wyprawiwszy posły, przyzwał ojca swego Jakuba i wszytkiego swego narodu, siedmdziesiąt i pięć osób.

¹⁵Szedł tedy Jakub do Egiptu, a tamże umarł i ojcowie naszy.

¹⁶I przeniesieni są do Sychem, a położeni w grobie, który kupił Abraham za pieniądze u synów Emora, syna Sychemowego.

¹⁷Gdy tedy blisko przychodził czas obietnice, którą był zaprzysiągł Bóg Abrahamowi, rozrodził się lud i rozmnożył się w Egiptcie.

¹⁸Aż potym nastał iny król, który nie znał Józefa.

¹⁹Ten schytrzał na nasz naród, a wielem złego uciskał ojce nasze, tak iż musieli dziatki swe wymiatać, żeby żywo nie zostały.

²⁰W który czas narodził się Mojżesz, który był wziętym u Boga i chowan jest przez trzy miesiące w domu ojca swego.

²¹Gdy go potym wyrzucono, wzięła go córka faraonowa i wychowała go sobie za syna.

²²I wyćwiczon jest Mojżesz we wszelkiej mądrości egiptskiej, a był mężnym w powieściach i w sprawach.

²³A gdy mu już było czterdzieści lat, przyszło mu na mysl, aby nawiedził bracią swą, syny izraelskie.

²⁴Tam widząc niektórego krzywdę cierpiącego, obronił i pomścił się za onego, co miał krzywdę, zabiwszy Egiptcjanina.

²⁵Tak sobie tusząc, jakoby mieli rozumieć bracia jego, że Bóg miał im dać wybawienie przez rękę jego, lecz oni tego nie rozumieli.

²⁶Ale nazajutrz ujzrał je wadzące się społu i wiódł je ku pokojowi mówiąc: Mężowie! Bracia jesteście; przeczże jedni drugim krzywdę czynicie?

²⁷Tedy ten, co krzywdę czynił bliźniemu, odegnał go mówiąc: Któż cię postawił książęciem i sędzią nad nami?

²⁸Zali ty chcesz zabić i mnie, jakoś zabił wczora Egiptcjanina?

²⁹Za tymi słowy Mojżesz uciekł i mieszkał jako gość w ziemi madiańskiej, gdzie się mu urodzili dwa synowie.

³⁰A gdy wyszło czterdzieści lat, ukazał się mu na puszczy przy górze Synaj anioł Pański we krzu ogniem pałającym.

³¹To gdy ujzrał Mojżesz, dziwował się onemu widzeniu, a chcąc bliżej przyjdź, aby to oglądał, stał się do niego głos Pański.

³²Jam jest on Bóg ojców twoich, Bóg Abrahamów, Bóg Izaaków i Bóg Jakubów. Tedy Mojżesz jął drżeć, ani tam śmiał pojzreć.

³³Potym mu Pan rzekł: Zzuj trzewiki z nóg twoich, bo miejsce, na którym stoisz, jest ziemia święta.

³⁴Widziałciem widział utrapienie ludu mego, który jest w Egiptcie i słyszałem wzdychanie ich, a zstąpiłem, żebych je wyjął. A przetoż teraz chodź, a poslę cię do Egiptu.

³⁵Tegoć Mojżesza, którego się byli zaprzeli mówiąc: Któż cię postanowił książęciem i sędzią? Tegoć Bóg książęciem i odkupicielem posłał, za prowadzeniem anioła onego, którego widział we krzu.

³⁶Tenci je wywiódł, uczyniwszy cuda i znaki w Egiptcie i w Morzu Czerwonym, i na puszczy, przez czterdzieści lat.

³⁷Tenci jest Mojżesz, on który powiedział synom izraelskim: Proroka wam wzbudzi Pan, Bóg wasz, z braciej waszej, jako mnie, jegoż słuchajcie.

³⁸Tenci jest, który był w zgromadzeniu na puszczy z aniołem, który z nim rozmawiał na górze Synaj i z ojcy naszymi, który przyjął wyroki żywe, aby je nam podał.

³⁹Któremu nie chcieli być posłuszni ojcowie naszy; ale odrzucali i odwracali serca swe do Egiptu.

⁴⁰Mówiąc do Aarona: Uczyń nam bogi, którzyby szli przed nami, abowiem Mojżeszowi onemu, który nas wywiódł z ziemie egiptskiej, nie wiemy co się przydało.

⁴¹I uczynili w onych czasiech cielca a sprawowali ofiarę bałwanowi i kochali się w sprawach rąk swoich.

⁴²Tedy się Bóg odwrócił, a podał je na to, aby służyli zastępom niebieskim, jako napisano jest w księgach prorockich: Zażeście mi palone i ine ofiary ofiarowali na puszczy przez czterdzieści lat, narodzie izraelski?

⁴³Owszemeście nosili namiot Molochów i gwiazdę boga waszego Remfan, któreście kształty czynili, abyście je chwalili. A przetoż was przeniosę do Babilonu.

⁴⁴Namiot świadectwa mielić przodkowie naszy na puszczy, jako był rozrządził ten, który powiedział Mojżeszowi, aby ji uczynił wedle kształtu, który widział.

⁴⁵Który wziąwszy, wniesli przodkowie naszy z Jozuem, wchodząc w osiadłość poganów, które Bóg wygnał przed ojcy naszymi, aż do czasów Dawidowych.

⁴⁶Który był w łasce u Boga i prosił, aby znalazł przybytek Bogu Jakubowemu.

⁴⁷A Salomon zbudował jemu dom.

⁴⁸Ale on Nawyzszy nie mieszka w kościelech ręką uczynionych, jako prorok powieda:

⁴⁹Niebo jestci stolica moja, a ziemia podnóżek nóg moich. Cóż mi za dom zbudujecie, mówi Pan, abo które jest miejsce odpoczynienia mego?

⁵⁰Zali ręka moja tego wszytkiego nie uczyniła?

⁵¹Ludzie twardego karku i nie obrzezanego serca i uszu! Wy się zawżdy zastawujecie Duchowi świętemu, jako ojcowie waszy, także też i wy.

⁵²Któregoż proroka nie prześladowali ojcowie waszy? Pomordowalić ony, którzy opowiedali przyście onego Sprawiedliwego, któregoście wy teraz byli zdrajcami i morderzmi.

⁵³Którzyście wzięli zakon przez rozrządzenie anielskie, a nie zachowaliście go.

⁵⁴To oni słysząc, prawie się pukali w sercach swych i zgrzytali nań zębami.

⁵⁵A tak on będąc pełen Ducha świętego, patrząc pilnie w niebo oczyma swemi, ujzrał chwałę Bożą i Jezusa stojącego na prawicy Bożej.

⁵⁶Oto widzę nieba otworzone, a Syna człowieczego stojącego na prawicy Bożej.

⁵⁷Tedy oni krzyknęli głosem wielkim, a zatulili sobie uszy i rzucili się nań jednostajnie.

⁵⁸I wyrzuciwszy go z miasta, kamionowali, a świadkowie składli płaszcze swe u nóg młodzieńca, którego zwano Saul.

⁵⁹Ukamionowali tedy Stefana, gdy się modlił i mówił: Panie Jezu! Przyjmi ducha mojego.

⁶⁰I klęknąwszy na kolana, wołał głosem wielkim: Panie! Nie przyczytaj im tego grzechu! A gdy to wymówił, zasnął.