Read Biblia Brzeska, 1563 I Księga Samuela 25 Bible Online

I Księga Samuela 25 - Biblia Brzeska, 1563 bible

I Księga Samuela 25

¹Umarł potym Samuel, a zebrawszy się wszyscy Izraelczycy, płakali go i pogrzebli w domu jego w Rama. Tedy Dawid szedł na puszczą Faran.

²I był niektóry mąż w Maon, który miał imienie w Karmelu, a był człowiek bogaty, mając trzy tysiące owiec a tysiąc kóz. I trafiło się, iż strzygł owce swe w Karmelu.

³I było imię męża onego Nabal, a imię żony jego Abigail, która niewiasta była mądra i gładka. Ale mąż jej był sprośny i złych obyczajów z narodu Kalebowego.

⁴Dowiedział się tedy Dawid na puszczy, iż Nabal strzygł owce swe.

⁵I posłał Dawid dziesięć swych służebników, rozkazując im: Idźcie do Karmelu a stąpcie do Nabala i nawiedźcie zdrowie jego ode mnie.

⁶A winszujcie mu i wszytkiemu domowi jego i wszytkiem dobram jego zdrowia i wszelakiego szczęścia.

⁷Mówiąc mu: Słyszałem, iż masz teraz ty, co owce strzygą, a pastyrze twoi bywali przy nas i nie czynilichmy im krzywdy żadnej, tak iż im nic nie ubyło po wszytek czas póki byli w Karmelu.

⁸Pytajże teraz służebników twoich, jesliżeć także nie powiedzą. A przetoż teraz okaż tę łaskę nad służebniki twemi, gdyżechmy do ciebie w dobry czas przyszli, prosimy cię daj co możesz mieć służebnikom twoim i synowi twemu Dawidowi.

⁹A tak przyszli służebnicy Dawidowi i mówili do Nabala wszytki ony słowa imieniem Dawidowem. A gdy dokończyli rzeczy swej,

¹⁰Odpowiedział im Nabal temi słowy: Cóż jest Dawid, a co jest syn Izajów? Dziś jest wiele sług, którzy odstawają od panów swoich.

¹¹A mamże ja brać chleb mój i wodę moję i to, com zabił prze ty, którzy strzygą owce moje, a dać ludziom tym, których nie znam skąd są?

¹²A także słudzy Dawidowi wrócili się w swą drogę. A przyszedszy opowiedzieli mu wszytkę onę rzecz.

¹³Tedy rzekł Dawid do ludu swego: Przypasz każdy miecz swój. A wnet przypasali wszytcy miecze swe, także i Dawid przypasał też miecz swój. I szło z Dawidem około czterechset mężów, a dwieście ich zostało przy rzeczach.

¹⁴Ale jeden z służebników Nabalowych, oznajmił to Abigail, żenie jego, tak powiedając: Oto przysłał Dawid posły swe z puszczej nawiedzając pana naszego, który je sfukał.

¹⁵A zachowali się nam barzo dobrze ludzie oni i nie mielichmy od nich żadnej krzywdy, ani nam nic nie ubyło przez wszytek czas, pókichmy z nimi byli w polu.

¹⁶I byli nam jako murem, tak w nocy jako i we dnie, po wszytek czas, pókichmy z niemi pasali bydła.

¹⁷A przetoż teraz obacz pilnie, co masz czynić, bo pewnie wiedz, żeć źle o panu naszem i o wszytkim domu jego, gdyż on jest człowiek zły, a nie chce dać z sobą mówić.

¹⁸Pospieszyła się tedy Abigail, a wzięła dwieście chleba i dwie flaszy wina i pięć skopów gotowych, pięć miar mąki i sto węzełków rozynków i dwieście funtów fig, a włożyła to na osły.

¹⁹I rzekła sługam swojem: Idźcie wy przede mną, a ja pójdę za wami i nic o tym nie dała znać Nabalowi, mężowi swemu.

²⁰Tam gdy ona jechała na ośle kryjąc się miedzy góry, oto Dawid i z ludem swem szli przeciwko niej, a ona się z niemi potkała.

²¹Ale Dawid mówił: Zaprawdę darmom bronił wszytkich jego dóbr na puszczy, iż mu nic nie zginęło ze wszytkiego co miał, a wżdy mi on oddał złem za dobre.

²²Ale niechaj się tak Bóg pomści nad nieprzyjacioły Dawidowemi, jesliże ja co zostawię do zaranku ze wszytkiej jego majętności, aż do namniejszego szczenięcia.

²³Tedy ujzrawszy Abigail Dawida, natychmiast zsiadła z osła i upadła przed nim na oblicze swoje, a ukłoniła się mu aż do samej ziemie.

²⁴A tak upadszy u nóg jego mówiła: Niechaj ja będę winna tej złości mój panie, a proszę dopuść mi, służebnicy twej, abych nieco mogła mówić ku tobie.

²⁵Nie raczże proszę cię mój panie myślić o tym złem człowieku Nabalu, gdyż takiem jest, jako się znaczy z imienia jego, bo jako ma imię Nabal, także też i głupi jest. Aleciem ja, służebnica twoja, nie widziała sług twoich, pana mego, któreś ty był posłał.

²⁶A tak teraz mój panie jako Pan Bóg żywie i jakoś ty jest zdrów, że cię Pan zawściągnął, abyś nie szedł na rozlanie krwie, a pohamował rąk twoich. A Boże daj, aby wszyscy tacy nieprzyjaciele twoi byli jako Nabal i ci, którzy się starają o wszytko złe twoje, pana mego.

²⁷A przetoż teraz ten podarek, któryć przyniosła służebnica twa panu swemu, niechać będzie oddan służebnikom, którzy chodzą za tobą.

²⁸Przepuśćże proszę występek ten służebnicy twojej, gdyż zapewne Pan utwierdzi mocnie dom twój, przeto iż ty, panie mój, sprawujesz walki Pańskie, a nie znaleziona jest złość w tobie, jakoś ty jest żyw.

²⁹A jesliby się kto obrał, aby cię prześladował, a stał ci by o gardło, tedy przedsię zdrowie twe, mój panie, będzie zachowane miedzy żywiącemi u Pana, Boga twego, który zdrowie nieprzyjaciół twoich rościska precz, jako z proce.

³⁰A gdy Pan wypełni wszytko dobre nad tobą, panem mem, jako-ć to obiecał, a postanowi cię książęciem nad Izraelem.

³¹Tedy to nie będzie ku upadku twemu, mój panie, ani ku obrażeniu sumnienia twego, wspominając krwie rozlanie bez przyczyny, gdybyś się mścił, panie mój, własnej swej krzywdy. A gdy Pan uczyni tobie dobrze, panu mojemu, wspomnisz na służebnicę twoję.

³²Tedy rzekł Dawid ku Abigail: Błogosławiony jest Pan, Bóg izraelski, który cię dziś posłał przeciwko mnie.

³³I błogosławione są słowa twoje, takżeś też i ty sama błogosławiona, gdyżeś mię zawściągnęła, abych dziś nie szedł ku rozlaniu krwie, a iżbych się sam nie mścił krzywdy swej.

³⁴A zaprawdę, jako żywie Pan, Bóg izraelski, który mię zawściągnął, abym ci nic złego nie czynił. Gdybyś się była nie pospieszyła, a nie wyjechała przeciwko mnie, nie zostałoby było nic Nabalowi do świtania aż do namniejszego szczenięcia.

³⁵A tak Dawid przyjął wdzięcznie od niej ono, co mu przyniosła i rzekł do niej: Idź w pokoju do domu swego, a bacz, iżem cię usłuchał i przyjąłem cię wdzięcznie.

³⁶Tedy Abigail przyszła do Nabala, a oto on w domu swem sprawił ucztę prawie królewską i był dobrej myśli, a upił się barzo. Ale mu ona nie oznajmiła namniejszej rzeczy aż do zaranku.

³⁷Nazajutrz, potym gdy Nabal otrzeźwiał po onem opilstwie, oznajmiła mu żona jego one wszytkę rzecz, tak iż w niem serce zmartwiało i stał się jako kamień.

³⁸A gdy wyszły dziesięć dni, zaraził Pan Nabala, iż umarł.

³⁹A tak Dawid usłyszawszy, iż umarł Nabal rzekł: Błogosławiony jest Pan, który się pomścił pohańbienia mego nad Nabalem, a uchował służebnika swego od złego. A złość Nabalowę obrócił na głowę jego. A przetoż Dawid posłał do Abigail dowiadując się, jesliby chciała być żoną jego.

⁴⁰I przyszli słudzy Dawidowi ku Abigail do Karmelu i mówili do niej tymi słowy: Posłał nas ku tobie Dawid, chcąc cię mieć sobie za żonę.

⁴¹Która powstawszy, ukłoniła się niziuchno aż do samej ziemie i rzekła: Oto ja służebnica jego, a gotowam umywać nogi i służebnikom pana mojego.

⁴²A tak wstała natychmiast Abigail i wsiadła na osła z piącią panienek swych, które za nią chodziły. I także jechała za posły Dawidowemi, a była żoną jego.

⁴³A wziął też sobie Dawid Achinoamę z Jezrael i były obiedwie żonami jego.

⁴⁴A Saul Michol, córkę swą, żonę Dawidowę oddał Faltemu, synowi Laisowemu, który był z Gallim.