Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Pierwsza Księga Królewska 22 Bible Online

Pierwsza Księga Królewska 22 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Pierwsza Księga Królewska 22

¹Przez trzy lata nie było wojny między Aramem a Izraelem.

²W trzecim roku przybył Jehoszafat, król Judy, do króla izraelskiego.

³Wówczas król izraelski powiedział do swoich sług: Czy nie wiecie, że Ramot w Gileadzie należy do nas? My jednak nie robimy nic, by odebrać je z rąk króla Aramu.

⁴I zapytał Jehoszafata: Czy wyruszysz ze mną na wojnę przeciwko Ramot w Gileadzie? Jehoszafat odpowiedział królowi izraelskiemu: Ja jestem jak ty, mój lud jak twój lud, a moje konie jak twoje konie.

⁵Powiedział też Jehoszafat królowi izraelskiemu: Zapytaj, proszę, najpierw o słowo PANA.

⁶Zgromadził więc król izraelski około czterystu proroków i zapytał ich: Czy mam iść na wojnę przeciw Ramot w Gileadzie, czy też zrezygnować? Odpowiedzieli: Wyruszaj! Pan na pewno odda je w ręce króla.

⁷Wtedy Jehoszafat zapytał: Czy nie ma tu jeszcze jakiegoś proroka PANA, abyśmy mogli przez niego się zapytać?

⁸Król izraelski odpowiedział Jehoszafatowi: Jest jeszcze jeden człowiek, przez którego można się zapytać PANA, Micheasz, syn Jimli, ale ja go nienawidzę, ponieważ nie prorokuje mi dobrze, tylko źle. Na to powiedział Jehoszafat: Niech król tak nie mówi!

⁹Zawołał więc król izraelski jednego z dworzan i rozkazał: Sprowadź szybko Micheasza, syna Jimli!

¹⁰Król izraelski i Jehoszafat, król Judy, siedzieli każdy na swoim tronie, przyodziani w królewskie szaty, na placu u wrót bramy Samarii, a wszyscy prorocy prorokowali przed nimi.

¹¹Sedecjasz, syn Kenaany, sporządził sobie żelazne rogi i oznajmił: Tak mówi PAN: Nimi będziesz bódł Aramejczyków, aż ich wytępisz.

¹²Wszyscy prorocy podobnie prorokowali. Mówili tak: Wyruszaj przeciwko Ramot w Gileadzie, a powiedzie się tobie! PAN odda je w ręce króla.

¹³Posłaniec, który poszedł zawołać Micheasza, powiedział mu: Wszyscy prorocy jednomyślnie przepowiadają pomyślność królowi. Proszę, niech i twoje słowo będzie jak słowo każdego z nich, przepowiedz powodzenie!

¹⁴Micheasz odpowiedział: Na życie PANA! Powiem mu to, co PAN mi oznajmi!

¹⁵Gdy przyszedł do króla, król go zapytał: Micheaszu, czy mamy wyruszyć na wojnę przeciw Ramot w Gileadzie, czy też mamy zrezygnować? On zaś odpowiedział: Wyrusz, powiedzie ci się. PAN odda je w ręce króla.

¹⁶Król jednak powiedział do niego: Ile razy mam cię zaklinać, abyś nie mówił mi niczego innego, jak tylko prawdę w imię PANA?

¹⁷Wówczas powiedział: Widziałem wszystkich Izraelitów rozproszonych na górach jak owce, które nie mają pasterza. PAN zaś powiedział: Oto ci nie mają pana, niech więc wrócą w pokoju każdy do swojego domu.

¹⁸Wtedy król izraelski zwrócił się do Jehoszafata: Czy nie mówiłem ci, że on nie prorokuje mi nic dobrego, tylko to, co złe?

¹⁹Micheasz zaś dodał: Słuchaj zatem słowa PANA! Widziałem PANA siedzącego na swoim tronie, a cały zastęp niebiański stał przy Nim po Jego prawej i lewej stronie.

²⁰PAN zapytał: Kto skłoni Achaba, aby wyruszył i poległ pod Ramot w Gileadzie? Gdy jeden mówił to, a drugi tamto,

²¹wystąpił pewien duch, stanął przed PANEM i powiedział: Ja go skłonię. PAN zaś zapytał: Jak?

²²Odpowiedział: Wyjdę i stanę się duchem kłamstwa w ustach wszystkich jego proroków. Wówczas powiedział: Z pewnością zdołasz go skłonić. Wyjdź i tak zrób!

²³Teraz więc PAN włożył ducha kłamstwa w usta tych twoich proroków, bo PAN przepowiedział twoje nieszczęście.

²⁴Wtedy Sedecjasz, syn Kenaany, podszedł, uderzył Micheasza w policzek i powiedział: Którędy to odszedł ode mnie duch PANA, aby mówić z tobą?

²⁵Odpowiedział Micheasz: Przekonasz się o tym w dniu, w którym wejdziesz do sekretnego pomieszczenia, aby się ukryć.

²⁶Wówczas król izraelski rozkazał: Weź Micheasza i zaprowadź go do Amona, dowódcy miasta, i do Joasza, syna królewskiego,

²⁷i powiedz: Tak polecił król: Osadźcie go w więzieniu i żywcie skąpo chlebem i wodą, aż przybędę w pokoju.

²⁸Na to Micheasz odpowiedział: Jeżeli rzeczywiście przybędziesz w pokoju, to PAN nie przemawiał przeze mnie. I dodał: Słuchajcie wszystkie ludy!

²⁹Król izraelski i Jehoszafat, król Judy, wyruszyli jednak pod Ramot w Gileadzie.

³⁰Król izraelski powiedział do Jehoszafata: Pójdę do walki w przebraniu, ty zaś załóż swoje szaty. Przebrał się więc król izraelski i ruszył do boju.

³¹A król Aramu rozkazał swoim trzydziestu dwóm dowódcom rydwanów: Nie walczcie ani z małym, ani z wielkim, tylko z samym królem izraelskim.

³²Gdy więc dowódcy rydwanów ujrzeli Jehoszafata, powiedzieli: Zapewne on jest królem izraelskim. I otoczyli go, aby z nim walczyć, a Jehoszafat wydał okrzyk.

³³Wtedy dowódcy rydwanów spostrzegli, że nie jest on królem izraelskim, i oddalili się od niego.

³⁴Tymczasem pewien człowiek napiął łuk i przypadkiem trafił króla izraelskiego pomiędzy spojenia części pancerza. Wówczas król powiedział do swojego woźnicy: Zawróć i wywieź mnie z pola walki, bo jestem ranny.

³⁵W tym czasie wzmogła się walka, a król był podtrzymywany na wozie naprzeciw Aramejczyków. Zmarł jednak pod wieczór, a krew ściekała z rany do wnętrza rydwanu.

³⁶Po zachodzie słońca rozległ się w obozie krzyk: Każdy do swego miasta i każdy do swojej ziemi!

³⁷Tak umarł król i przywieziono go do Samarii, i pochowano w Samarii.

³⁸Gdy zaś w Samarii myto rydwan nad sadzawką, psy zlizywały jego krew, a nierządnice się kąpały, według słowa PANA, które wypowiedział.

³⁹Pozostałe dzieje Achaba i wszystko, czego dokonał: dom z kości słoniowej, który zbudował, oraz wszystkie miasta, które wzniósł, czyż nie są opisane w Księdze Kronik Królów Izraela?

⁴⁰Achab spoczął przy swoich przodkach, a po nim królował jego syn, Achazjasz.

⁴¹Jehoszafat, syn Asy, objął panowanie nad Judą w czwartym roku rządów Achaba, króla izraelskiego.

⁴²Jehoszafat miał trzydzieści pięć lat, gdy objął rządy, a królował w Jerozolimie dwadzieścia pięć lat. Jego matka, córka Szilchiego, miała na imię Azuba.

⁴³We wszystkim postępował drogą Asy, swojego ojca. Nie odstąpił od niej i czynił to, co prawe w oczach PANA.

⁴⁴Nie usunięto jednak wyżyn, a lud w dalszym ciągu składał ofiary i spalał kadzidła na wyżynach.

⁴⁵Jehoszafat zachował pokój z królem izraelskim.

⁴⁶Pozostałe zaś dzieje Jehoszafata, jego dzielność, którą okazał, i przebieg jego wojen, czyż nie są opisane w Księdze Kronik Królów Judy?

⁴⁷Wytępił też w kraju tych, którzy uprawiali nierząd sakralny, a którzy pozostali z czasów jego ojca, Asy.

⁴⁸W Edomie natomiast nie było króla, lecz namiestnik królewski.

⁴⁹Jehoszafat zbudował statki Tarszisz, aby popłynęły do Ofiru po złoto. Nie dopłynęły jednak, ponieważ rozbiły się w Esjon-Geber.

⁵⁰Wtedy Achazjasz, syn Achaba, powiedział Jehoszafatowi: Niech moi słudzy płyną na okrętach z twoimi sługami. Ale Jehoszafat nie chciał.

⁵¹Jehoszafat spoczął przy swoich przodkach i przy swoich przodkach został pochowany w Mieście Dawida, swojego przodka, a rządy po nim objął jego syn, Joram.

⁵²Achazjasz, syn Achaba, objął rządy nad Izraelem w Samarii w siedemnastym roku panowania Jehoszafata, króla Judy, i królował w Izraelu dwa lata.

⁵³Czynił to, co złe w oczach PANA, chodząc drogą swojego ojca i swojej matki oraz drogą Jeroboama, syna Nebata, który przywiódł Izraela do grzechu.

⁵⁴Służył Baalowi i oddawał mu pokłon, czym pobudził do gniewu PANA, Boga Izraela, dokładnie tak samo, jak czynił to jego ojciec.