Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Księga Tobita 2 Bible Online

Księga Tobita 2 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Księga Tobita 2

¹Za panowania Asarhaddona wróciłem do domu i odzyskałem moją żonę Annę oraz syna Tobiasza, którzy na święto Pięćdziesiątnicy, czyli na święto siedmiu Tygodni, przygotowali mi wspaniałą ucztę. Zasiadłem więc do stołu.

²Widząc przygotowane liczne potrawy, zwróciłem się do mego syna Tobiasza: Dziecko, idź i jeśli znajdziesz kogoś ubogiego spośród naszych braci uprowadzonych do Niniwy, kto jest wierny Panu, przyprowadź go, aby ucztował wraz z nami. Czekam na ciebie, synu, aż wrócisz!

³Poszedł więc Tobiasz szukać ubogiego spośród naszych braci. Wróciwszy, zawołał: Ojcze! Odpowiedziałem: Oto jestem, dziecko. On zaś mi powiedział: Ojcze, oto ktoś z naszego narodu został uduszony i porzucony na rynku.

⁴Wówczas, nie tknąwszy nawet jedzenia, powstałem szybko i zabrałem ciało z placu. Złożyłem je w jednym z pomieszczeń, aby je pogrzebać po zachodzie słońca.

⁵Po powrocie obmyłem się i w smutku spożyłem posiłek.

⁶Wspomniałem słowo proroka Amosa, który mówił o Betel: Wasze święta zamienią się w smutek, a wszystkie wasze pieśni w lamentacje, i zapłakałem.

⁷A gdy zaszło słońce, poszedłem wykopać grób i pochowałem zmarłego.

⁸Sąsiedzi drwili ze mnie, mówiąc: Nadal się nie boi, choć usiłowano go zabić za podobny czyn. Raz już musiał uciekać, a oto znów grzebie umarłych!

⁹Tej samej nocy obmyłem się i wyszedłem na dziedziniec. Ułożyłem się do snu pod murem dziedzińca. Twarzy nie zakryłem, gdyż było gorąco,

¹⁰a nie wiedziałem, że w murze nade mną były wróble. Ich gorące odchody spadły mi na oczy i zrobiło mi się bielmo. Chodziłem do lekarzy, aby się wyleczyć, lecz im bardziej nacierano mnie lekarstwami, tym bardziej gasły me oczy z powodu bielma, aż zupełnie straciłem wzrok. Przez cztery lata byłem niewidomy i wszyscy moi bracia smucili się z mego powodu, a Achikar utrzymywał mnie przez dwa lata, dopóki nie wyjechał do Elimaidy.

¹¹Wówczas moja żona Anna służyła, wykonując prace kobiece.

¹²Dostarczała swe wyroby pracodawcom, a oni jej za to płacili. W siódmym dniu miesiąca Dystros odcięła przędzę i posłała pracodawcom, a oni do pełnej zapłaty dodali jeszcze koziołka na ucztę.

¹³Gdy wróciła do mnie, koziołek zaczął beczeć. Spytałem ją wtedy: Skąd się wziął ten koziołek? Czy nie pochodzi z kradzieży? Oddaj go jego właścicielom! Nie możemy przecież jeść tego, co pochodzi z kradzieży.

¹⁴Odpowiedziała mi: Dodano mi go do zapłaty. Nie uwierzyłem jednak; kazałem go oddać pracodawcom i wstydziłem się za nią z tego powodu. Wtedy mi powiedziała: Gdzie się podziały twoje jałmużny i gdzie się podziała twoja sprawiedliwość? Teraz widać, na co ci się zdały!