Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Księga Judyty 10 Bible Online

Księga Judyty 10 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Księga Judyty 10

¹Gdy przestała wołać do Boga Izraela i gdy wypowiedziała wszystkie te słowa,

²podniosła się z ziemi, przywołała swą zaufaną służącą, zeszła do mieszkania, w którym przebywała w dniach szabatów i świąt.

³Zdjęła wór, którym była przyodziana, i odłożyła swe wdowie ubrania, obmyła ciało wodą i namaściła pachnącym olejkiem. Splotła włosy na głowie i włożyła na nią zawój. Ubrała się też w szaty świąteczne, jakie wkładała za życia swego męża, Manassesa.

⁴Założyła także sandały na nogi, wystroiła się w łańcuszki, bransolety, pierścienie, kolczyki i we wszystkie swoje ozdoby. Przystroiła się jak najpiękniej, aby przyciągnąć spojrzenia mężczyzn, którzy by ją zobaczyli.

⁵Zaufanej służącej dała bukłak wina i dzban oliwy, napełniła torbę plackami jęczmiennymi, plackiem z suszonych owoców i białym chlebem. Zawinęła to wszystko i jej dała.

⁶Wyszły ku bramie miasta Betulii i spotkały stojącego przy niej Ozjasza i starszych miasta, Chabrisa i Charmisa.

⁷Gdy ją ujrzeli, jej odmienioną twarz i to, jak była ubrana, wtedy bardzo się zdumieli jej pięknem i powiedzieli jej:

⁸Bóg naszych ojców niech ci udzieli łaski, abyś wykonała swoje zamiary na chlubę synów Izraela i ku wywyższeniu Jeruzalem!

⁹Ona zaś oddała pokłon Bogu i tak im odpowiedziała: Rozkażcie otworzyć mi bramę miasta, abym wyszła dla wykonania zamiarów, o których ze mną mówiliście. Wydali więc rozkaz młodzieńcom, aby otwarli jej bramę, jak powiedziała.

¹⁰Tak też uczynili i Judyta wyszła wraz ze swoją służącą. Ludzie z miasta obserwowali ją, dopóki nie zeszła z góry i przeszła przez dolinę, aż stracili ją z oczu.

¹¹Szły doliną prosto przed siebie, aż napotkała ją przednia straż Asyryjczyków.

¹²Zatrzymali ją i zapytali: Kim jesteś? Skąd przychodzisz? Dokąd idziesz? Odpowiedziała: Jestem córką Hebrajczyków, uciekam od nich, bo wkrótce staną się waszym łupem.

¹³Toteż chcę dotrzeć przed oblicze Holofernesa, naczelnego wodza waszych wojsk, aby powiedzieć mu słowa prawdy. Wskażę mu też drogę, którą powinien iść, by zapanować nad całą tą górską krainą, a nikt z jego ludzi nie ucierpi na ciele ani nie straci życia.

¹⁴Gdy ci ludzie usłyszeli jej słowa i spojrzeli na jej twarz, która wydała się im zdumiewająco piękna, odpowiedzieli jej:

¹⁵Ocaliłaś swe życie, spiesząc się, aby przyjść przed oblicze naszego pana! Chodź teraz do jego namiotu, a niektórzy z nas poprowadzą cię, aż przekażą cię w jego ręce.

¹⁶Gdy staniesz przed nim, niech twoje serce się nie lęka, lecz oznajmij mu, co masz powiedzieć, a on będzie dla ciebie dobry.

¹⁷Wybrali spośród siebie stu ludzi, którzy towarzyszyli jej i zaufanej niewolnicy i zaprowadzili je do namiotu Holofernesa.

¹⁸W całym obozie powstało zbiegowisko, wieść bowiem o jej przybyciu rozeszła się pośród namiotów. Ci, którzy przybyli, otoczyli ją wokoło, gdyż stała przed namiotem Holofernesa, czekając aż powiadomią go o niej.

¹⁹Podziwiali jej piękno, a dzięki niej podziwiali Izraelitów i powiedzieli jeden do drugiego: Któż może lekceważyć ten lud, który ma u siebie takie kobiety! Niedobrze będzie, gdy pozostanie u nich choć jeden mężczyzna. Ci bowiem, którzy pozostaliby na wolności, mogliby zwieść całą ziemię!

²⁰Wtedy wyszła przyboczna straż Holofernesa i wszyscy jego słudzy i wprowadzono ją do namiotu.

²¹Holofernes spoczywał na swym łożu pod zasłoną, zdobną purpurą, złotem, szmaragdem i drogimi kamieniami.

²²Gdy mu ją zapowiedziano, wyszedł do przedsionka, poprzedzony orszakiem ze srebrnymi świecznikami.

²³Kiedy Judyta stanęła przed nim i przed jego sługami, wszyscy zachwycili się pięknem jej twarzy. Ona zaś upadła na twarz i oddała mu pokłon, ale jego słudzy ją podnieśli.