Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Księga Judyty 7 Bible Online

Księga Judyty 7 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Księga Judyty 7

¹Następnego dnia Holofernes rozkazał całemu swojemu wojsku i wszystkim ludom, które przybyły walczyć u jego boku, aby ruszyli przeciwko Betulii, zajęli wcześniej górskie wąwozy i rozpoczęli bitwę z Izraelitami.

²W tym dniu ruszyli więc do walki wszyscy ich silni wojownicy. Wojsko liczyło sto dwadzieścia tysięcy piechoty i dwanaście tysięcy jazdy, pomijając tabory. Szedł też z nimi bardzo wielki tłum pieszych.

³Rozbili obóz w dolinie blisko Betulii, obok źródła. Rozłożyli się na szerokość od Dotain do Belbaim i na długość od Betulii aż po Kyamon, które leży naprzeciw Ezdrelonu.

⁴Izraelici, widząc te tłumy, przelękli się bardzo i powiedzieli jeden do drugiego: Teraz spustoszą oni powierzchnię całej ziemi. Ani najwyższe góry, ani wąwozy, ani wzgórza, nie ostoją się pod ich naporem.

⁵Potem wszyscy chwycili za broń, rozpalili ogniska przy swoich wieżach i trzymali straże przez całą noc.

⁶Następnego dnia Holofernes wyprowadził całą swoją konnicę, tak aby ją ujrzeli Izraelici z Betulii.

⁷Zbadał wejścia do miasta, obejrzał źródła wodne i postawił nad nimi strażników. Sam zaś powrócił do swojego ludu.

⁸Zbliżyli się wtedy do niego wszyscy książęta synów Ezawa, wszyscy przywódcy ludu Moabu i wodzowie wybrzeża i powiedzieli mu:

⁹Niech nasz władca posłucha, co powiemy, aby nie doszło do klęski jego wojska.

¹⁰Ten lud izraelski zaufał bowiem nie swoim włóczniom, ale raczej wysokościom gór, w których mieszka, ponieważ nie jest łatwo dostać się na szczyty ich gór.

¹¹Dlatego, władco, nie wydawaj im regularnej bitwy, aby nie zginął ani jeden człowiek z twego wojska.

¹²Pozostań w swoim obozie i strzeż każdego swego wojownika. Niech twoi słudzy opanują też źródło wody, które wypływa u podnóża góry.

¹³Stamtąd bowiem czerpią wodę wszyscy mieszkańcy Betulii. Zniszczy ich pragnienie i wydadzą swoje miasto! My zaś z naszym wojskiem wejdziemy na pobliskie szczyty, rozłożymy obóz i będziemy stamtąd pilnować, aby nikt nie uszedł z miasta.

¹⁴Zginą z głodu oni, ich żony oraz ich dzieci. Zanim miecz ich dosięgnie, już będą leżeć pokotem na placach, tam gdzie będą przebywać.

¹⁵Odpłacisz im strasznym wyrokiem za to, że się zbuntowali i nie wyszli naprzeciw ciebie w pokoju.

¹⁶Spodobały się ich słowa Holofernesowi i jego wszystkim sługom. Rozkazał więc, aby uczynili tak, jak powiedzieli.

¹⁷I wyruszył obóz Ammonitów, a wraz z nimi pięć tysięcy Asyryjczyków. Rozłożyli obóz w dolinie i najpierw zajęli wody oraz źródła Izraelitów.

¹⁸Potomkowie Ezawa i potomkowie Ammona weszli i rozbili obóz na terenach górskich naprzeciw Dotain. Potem wysłali spośród siebie część na południe i na wschód, naprzeciw Egrebel, które jest w pobliżu Chus, które leży nad potokiem Mochmur. Reszta wojsk asyryjskich rozłożyła się na równinie i zakryła całą powierzchnię ziemi. Ich namioty i tabory rozłożono w ogromnej liczbie. Było tego wielkie mnóstwo.

¹⁹Izraelici natomiast zawołali do Pana, swego Boga. Upadli bowiem na duchu, gdyż otoczyli ich wszyscy wrogowie i nie było możliwości ucieczki z okrążenia.

²⁰Cały obóz asyryjski, zarówno piechota, rydwany, jak i jeźdźcy, pozostawał dokoła nich przez trzydzieści cztery dni. I wszystkim mieszkańcom Betulię wyczerpała się woda ze wszystkich zbiorników.

²¹Opróżniły się cysterny i nie było dnia, w którym mogliby ugasić pragnienie, gdyż wodę pitną wydzielano.

²²Małe dzieci były przygnębione, a kobiety i młodzieńcy słabli z pragnienia, padali na placach miasta i przy wejściach do bram. Nie mieli już siły.

²³Wówczas cały lud, młodzieńcy, kobiety i dzieci, zgromadził się przy Ozjaszu i przełożonych miasta i zawołali donośnie, i powiedzieli w obecności wszystkich starszych:

²⁴Niech Bóg rozstrzygnie między wami a nami! Wyrządziliście nam wielką niesprawiedliwość, nie rozmawiając pokojowo z Asyryjczykami.

²⁵Teraz nie ma już dla nas pomocy. Bóg wydał nas w ich ręce, abyśmy na ich oczach padali z pragnienia i całkowicie wyginęli.

²⁶A teraz wezwijcie ich i wydajcie całe miasto na łup ludziom Holofernesa i całemu jego wojsku.

²⁷Lepiej bowiem będzie dla nas, gdy staniemy się ich łupem. Wprawdzie staniemy się niewolnikami, ale zachowamy życie. Nie ujrzymy śmierci naszych niemowląt ani konania naszych żon i dzieci.

²⁸Wzywamy niebo i ziemię na świadków

²⁹Wszyscy w zgromadzeniu podnieśli wspólnie wielki lament i zawołali głośno do Pana, Boga.

³⁰Ozjasz zaś zwrócił się do nich: Odwagi, bracia! Wytrwajmy jeszcze pięć dni. W ciągu tych dni Pan, nasz Bóg, okaże nam swoje miłosierdzie. On bowiem nie opuści nas do końca!

³¹Jeśli one upłyną i nie nadejdzie dla nas pomoc, wtedy postąpię zgodnie z waszym żądaniem.

³²Potem rozesłał lud, każdego na swoje stanowisko. Poszli więc na mury i wieże swojego miasta, a kobiety i dzieci odesłali do domów. W mieście zaś panowało wielkie przygnębienie.