Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Księga Psalmów 78 Bible Online

Księga Psalmów 78 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Księga Psalmów 78

¹Pieśń pouczająca. Asafa. Słuchaj pilnie mojej nauki, mój ludu, nadstawcie uszu na słowa płynące z ust moich!

²Otworzę moje usta, by opowiedzieć przypowieść, wyjawię pradawne tajemnice.

³Usłyszeliśmy je i poznaliśmy, bo opowiedzieli je nam nasi przodkowie.

⁴Nie zataimy tego przed ich potomkami, opowiemy przyszłemu pokoleniu o chwalebnych czynach Pana i Jego mocy, o cudach, których dokonał.

⁵Ustanowił nakazy dla Jakuba, nadał Prawo Izraelowi i rozkazał naszym przodkom, by przekazywali je swoim potomkom;

⁶aby poznały je przyszłe pokolenia, synowie, którzy się narodzą, i opowiadali swoim synom,

⁷że mają w Bogu pokładać nadzieję, nie zapominać dzieł Bożych i przestrzegać Jego przykazań;

⁸aby nie byli jak ich przodkowie rodem przekornym i buntowniczym, rodem niestałego serca, którego duch nie jest wierny Bogu.

⁹Synowie Efraima zbrojni, uzbrojeni w łuki uciekli z pola walki.

¹⁰Nie strzegli przymierza z Bogiem i nie chcieli postępować według Jego Prawa.

¹¹Zapomnieli o Jego dziełach i o cudach, które im ukazał.

¹²Wobec ich przodków dokonał cudów w ziemi egipskiej, na polu Soanu.

¹³Rozdzielił morze, by ich wyprowadzić, jak tama spiętrzył wody.

¹⁴W ciągu dnia prowadził ich obłokiem, nocą zaś blaskiem ognia.

¹⁵Rozłupał skały na pustyni, napoił ich obficie jak z wód głębokich.

¹⁶Wydobył strumienie ze skały i wody trysnęły jak rzeki.

¹⁷Oni jednak wciąż grzeszyli przeciwko Niemu, burzyli się na pustyni przeciw Najwyższemu.

¹⁸W sercach wystawiali Boga na próbę, żądając pokarmu według swoich pragnień.

¹⁹I szemrali przeciwko Bogu: Czy Bóg może zastawić stół na pustyni?

²⁰Owszem, uderzył w skałę, trysnęły wody i popłynęły rzeki, ale czy będzie mógł dać chleb i przygotować mięso swojemu ludowi?

²¹Gdy PAN to usłyszał, uniósł się gniewem, zapłonął ogień przeciw Jakubowi, gniew przeciwko Izraelowi.

²²Nie uwierzyli bowiem Bogu i nie zaufali Jego pomocy.

²³Potem jednak z góry rozkazał obłokom i otworzył bramy niebios.

²⁴Zesłał im mannę do jedzenia niczym deszcz, dał im chleba z niebios,

²⁵dał im żywności do syta – każdy jadł chleb mocarzy.

²⁶Zesłał z nieba wiatr wschodni i swoją mocą sprowadził wiatr południowy.

²⁷Zesłał na nich mięso jak kurzawę, skrzydlate ptactwo jak morski piasek.

²⁸Ono spadało pośród ich obozu, wokół ich namiotów.

²⁹Jedli i w pełni się nasycili, tak zaspokoił ich żądanie.

³⁰Choć jednak mieli jeszcze pokarm w ustach, wciąż nie wyzbyli się żądań.

³¹Spadł więc na nich gniew Boży, pozabijał ich dostojników, a młodzież Izraela powalił.

³²Mimo to nadal grzeszyli i nie wierzyli w Jego cuda,

³³dlatego dni ich szybko przeminęły, a lata kończyli w trwodze.

³⁴Gdy ich zabijał, wtedy Go szukali, nawracali się i garnęli do Boga.

³⁵Przypominali sobie, że Bóg jest ich skałą, że Bóg Najwyższy ich odkupicielem.

³⁶Mimo to zwodzili Go swoimi ustami i okłamywali językiem.

³⁷Ich serca nie trwały przy Nim mocno, przymierzu z Nim nie byli wierni.

³⁸On jednak, będąc miłosierny, odpuszczał im winę i ich nie wytracał, często swój gniew wstrzymywał i nie pobudzał swej zapalczywości.

³⁹Pamiętał bowiem, że są ciałem, że są tchnieniem, które nie wraca, gdy uleci.

⁴⁰Jakże często buntowali się przeciw Niemu na pustyni i zasmucali Go na pustkowiu,

⁴¹nawracali się i znowu wystawiali Boga na próbę, zasmucali Świętego Izraela!

⁴²Nie pamiętali czynów Jego ręki, dnia, w którym wybawił ich od ciemięzców,

⁴³kiedy czynił w Egipcie swoje znaki i cuda na polach Soanu.

⁴⁴Zamienił wtedy w krew ich rzeki i strumienie tak, że pić nie mogli.

⁴⁵Zesłał na nich muchy, aby ich kąsały i żaby, aby ich dręczyły.

⁴⁶Wydał ich plony robactwu, a owoce ich pracy szarańczy.

⁴⁷Ich winnice zniszczył gradem, a sykomory szronem.

⁴⁸Ich bydło wydał na pastwę gradu, a stada na pastwę piorunów.

⁴⁹Zesłał na nich żar swojego gniewu, zapalczywość, oburzenie, udrękę – poczet zwiastunów nieszczęść.

⁵⁰Dał upust swojemu gniewowi, nie uchronił ich istnienia od śmierci, ich życie wydał zarazie.

⁵¹Poraził wszystko pierworodne w Egipcie, ich pierwsze płody w namiotach Chama.

⁵²Wyprowadził swój lud jak owce, przez pustynię ich wiódł jak trzodę.

⁵³Prowadził ich bezpiecznie, tak że się nie bali, a ich wrogów pochłonęło morze.

⁵⁴I przyprowadził ich do swojej świętej ziemi, do góry, którą nabyła Jego prawica.

⁵⁵Wypędził narody przed nimi, sznurem wyznaczył im dziedzictwo i pozwolił zamieszkać plemionom Izraela w namiotach tamtych.

⁵⁶Wystawiali jednak Boga na próbę, obrażali Najwyższego i nie przestrzegali Jego przykazań.

⁵⁷Byli wiarołomni i postępowali zdradziecko jak ich przodkowie, zawiedli jak łuk niepewny.

⁵⁸Rozgniewali Go bałwochwalstwem na wyżynach, swoimi bożkami wzbudzili Jego zazdrość.

⁵⁹Bóg usłyszał i uniósł się gniewem, całkowicie odrzucił Izraela.

⁶⁰Opuścił świątynię w Szilo, namiot, w którym mieszkał wśród ludzi,

⁶¹i oddał swoją moc w niewolę, a chwałę w ręce wroga.

⁶²Wydał swój lud na pastwę miecza i zapałał gniewem na swoje dziedzictwo.

⁶³Młodzieńców pochłonął ogień, a pannom nie śpiewano pieśni weselnych.

⁶⁴Kapłani padli od miecza, a wdowy nie mogły opłakiwać zmarłych.

⁶⁵Lecz Pan jak ze snu się obudził, jak wojownik z odurzenia winem.

⁶⁶Uderzył na tyły swoich wrogów, okrył ich wieczną hańbą.

⁶⁷Wzgardził namiotem Józefa, nie wybrał plemienia Efraima,

⁶⁸lecz wybrał plemię Judy i górę Syjon, którą umiłował.

⁶⁹Tam, wysoko zbudował swoją świątynię i utwierdził ją na wieki jak ziemię.

⁷⁰Wybrał Dawida, swojego sługę, wziął go z owczej zagrody.

⁷¹Przywiódł go od karmiących owiec, aby pasł Jakuba, Jego lud, i Izraela, Jego dziedzictwo.

⁷²On troszczył się o nich prawym sercem i prowadził roztropną ręką.