Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Księga Liczb 11 Bible Online

Księga Liczb 11 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Księga Liczb 11

¹Lud jednak zaczął narzekać przed PANEM z powodu swej niedoli. Gdy PAN to usłyszał, zapłonął gniewem. Ogień PANA zapalił się przeciw nim i pochłonął obrzeża obozu.

²Wtedy lud wołał do Mojżesza, a on pomodlił się do PANA i ogień wygasł.

³Miejscu temu nadano nazwę Tabeera, ponieważ zapłonął przeciw nim ogień PANA.

⁴Pospolity lud, który przebywał wśród nich, ogarnęła żądza, tak że i sami Izraelici zaczęli płakać i mówić: Kto da nam mięso do jedzenia?

⁵Pamiętamy ryby, które darmo mogliśmy jadać w Egipcie, ogórki, melony, pory, cebulę i czosnek.

⁶Lecz teraz marniejemy z głodu. Nasze oczy nie oglądają niczego poza manną.

⁷Manna zaś była podobna do nasiona kolendry i z wyglądu przypominała żywicę.

⁸Ludzie wychodzili i zbierali ją, następnie mełli w żarnach albo tłukli w moździerzach, po czym gotowali ją w garnkach lub robili z niej podpłomyki. Smakiem przypominała ciasto na oliwie.

⁹Kiedy nocą rosa opadała na obóz, opadała na niego także i manna.

¹⁰Mojżesz usłyszał, że lud lamentuje całymi rodzinami – każdy przy wejściu do swego namiotu. Wtedy rozpalił się potężnie gniew PANA. I Mojżeszowi wydało się to złe.

¹¹Powiedział więc Mojżesz do PANA: Czemu tak źle obchodzisz się ze swoim sługą? Czemu nie jesteś mi życzliwy i złożyłeś na mnie ciężar całego tego ludu?

¹²Czy to ja począłem cały ten lud? Czy ja go zrodziłem, żebyś mówił do mnie: Noś go na swoim łonie, jak piastunka nosi niemowlę, i zanieś go do ziemi, którą poprzysiągłem dać jego przodkom?

¹³Skąd miałbym wziąć mięso, by dać je całemu temu ludowi? A przecież przede mną się uskarżają, mówiąc: Daj nam mięsa do jedzenia!

¹⁴Nie jestem w stanie sam dźwigać całego tego ludu. Zbyt wielki bowiem to ciężar dla mnie.

¹⁵A jeśli tak masz ze mną postępować, to – jeżeli tylko jesteś mi życzliwy – zabij mnie raczej, bo nie chcę patrzeć na własną nędzę.

¹⁶Wtedy PAN powiedział do Mojżesza: Zwołaj Mi siedemdziesięciu mężczyzn spośród starszych Izraela, o których wiesz, że są starszymi ludu i nadzorcami, i przyprowadź ich do Namiotu Spotkania. Niech się tam stawią razem z tobą.

¹⁷Zstąpię i będę tam z tobą rozmawiał. Wezmę z ducha, który spoczął na tobie, i złożę go także na nich. Wtedy będą razem z tobą dźwigać ciężar ludu, a ty nie będziesz więcej musiał dźwigać go sam.

¹⁸Ludowi natomiast powiedz: Oczyśćcie się na jutro, a będziecie jeść mięso. Ponieważ lamentowaliście wobec PANA, mówiąc: Kto da nam mięso do jedzenia? Jakże dobrze nam było w Egipcie! Teraz więc PAN da wam mięso do jedzenia.

¹⁹Będziecie je jeść nie przez jeden dzień ani dwa, nie przez pięć czy dziesięć ani dwadzieścia,

²⁰lecz przez cały miesiąc, aż wam nozdrzami wyjdzie i stanie się dla was odrazą, ponieważ wzgardziliście PANEM, który jest pośród was, i lamentowaliście wobec Niego, mówiąc: Po co wyszliśmy z Egiptu?

²¹Odpowiedział Mojżesz: Lud, wśród którego żyję, to sześćset tysięcy dorosłych mężczyzn, a Ty mówisz: Dam im mięso i będą jeść przez cały miesiąc!

²²Czy można zabić dla nich tyle owiec i wołów, by im starczyło? Nawet gdyby złowiono wszystkie ryby morskie, to czy im wystarczy?

²³PAN jednak powiedział do Mojżesza: Czy ręka PANA jest za krótka? Teraz zobaczysz, czy Moje słowo spełni się, czy też nie.

²⁴Wyszedł więc Mojżesz i oznajmił ludowi słowa PANA. <h>Siedemdziesięciu starszych</h> Potem zebrał siedemdziesięciu starszych ludu i ustawił ich dokoła Namiotu.

²⁵Wtedy PAN zstąpił w obłoku i rozmawiał z nim. Wziął z ducha, który spoczywał na nim, i złożył go na siedemdziesięciu starszych. Gdy duch na nich spoczął, zaczęli prorokować, ale więcej to się już nie powtórzyło.

²⁶Dwaj mężczyźni pozostali jednak w obozie. Jeden nazywał się Eldad, a drugi Medad. Na nich również zstąpił duch. Choć należeli do zapisanych, nie przyszli do Namiotu. I oni prorokowali, lecz w obozie.

²⁷Wówczas pewien chłopiec przybiegł i doniósł Mojżeszowi: Eldad i Medad prorokują w obozie.

²⁸Na to powiedział Jozue, syn Nuna, który od swojej młodości był w służbie Mojżesza: Mojżeszu, panie mój, zabroń im!

²⁹Mojżesz zaś odpowiedział mu: Czy zazdrosny jesteś o mnie? Oby PAN cały lud uczynił prorokami! Oby PAN udzielił im swego ducha!

³⁰Potem Mojżesz wraz ze starszymi Izraela udał się z powrotem do obozu.

³¹Za sprawą PANA zerwał się wiatr i od strony morza przyniósł przepiórki, i zrzucił je na obóz. Pokryły one obóz dokoła na odległość jednego dnia drogi, a ziemia była przykryta warstwą grubą na dwa łokcie.

³²Lud zaczął zbierać przepiórki i robił to przez cały dzień, przez całą noc i następny dzień. Nawet ci co zebrali niewiele, przynieśli przynajmniej dziesięć chomerów. Następnie rozłożyli je wokół obozu.

³³Gdy jeszcze mięso było między ich zębami, gdy jeszcze nie było przeżute, zapalił się gniew PANA przeciw ludowi i dotknął go PAN wielką plagą.

³⁴Dlatego właśnie nazwano to miejsce Kibrot-Hattaawa, bo tam pochowano ludzi, których opanowało pożądanie.

³⁵Z Kibrot-Hattaawa wyruszył lud do Chaserot. I przebywali w Chaserot.