Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Pierwsza Księga Machabejska 10 Bible Online

Pierwsza Księga Machabejska 10 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Pierwsza Księga Machabejska 10

¹W roku sto sześćdziesiątym wystąpił Aleksander Epifanes, syn Antiocha, i zajął Ptolemaidę. Przyjęto go i był tam królem.

²Gdy usłyszał o tym król Demetriusz, zebrał bardzo liczne wojsko i wyszedł, by z nim walczyć.

³Demetriusz wysłał też listy do Jonatana z zapewnieniem o pokoju, aby okazać mu szacunek.

⁴Pomyślał bowiem: Zawrzyjmy pokój, zanim on zawrze go z Aleksandrem przeciwko nam.

⁵Z pewnością bowiem pamięta o wszystkich krzywdach, które wyrządziliśmy jemu, jego braciom i jego narodowi.

⁶Dał mu więc władzę gromadzenia wojska, sporządzania broni, aby był jego sprzymierzeńcem. Rozkazał też, by oddano mu zakładników, którzy byli w twierdzy.

⁷Jonatan zatem przybył do Jeruzalem i publicznie odczytał listy całemu ludowi i tym z twierdzy.

⁸Oni zaś, słysząc, że król dał mu władzę gromadzenia wojska, ogromnie się przerazili.

⁹Załoga twierdzy wydała więc Jonatanowi zakładników, a on oddał ich rodzicom.

¹⁰Jonatan zamieszkał w Jeruzalem i rozpoczął rozbudowywanie i odnawianie miasta.

¹¹Robotnikom polecił, aby dla umocnienia wznieśli mury z ciosanych kamieni i otoczyli górę Syjon – i tak uczynili.

¹²Cudzoziemcy zaś, którzy przebywali w warowniach zbudowanych przez Bakchidesa, uciekli.

¹³Każdy opuścił swoje miejsce i odszedł do swojego kraju.

¹⁴Tylko w Bet-Sur, które było miejscem ucieczki, pozostali niektórzy z tych, którzy opuścili Prawo i przykazania.

¹⁵Gdy król Aleksander usłyszał o obietnicach, jakie Demetriusz złożył Jonatanowi, i gdy opowiedziano mu o bitwach i mężnych czynach, których dokonał Jonatan i jego bracia, oraz o trudach, które znieśli,

¹⁶wtedy oznajmił: Nie znajdziemy podobnego człowieka. Uczyńmy go więc naszym przyjacielem i sprzymierzeńcem.

¹⁷Napisał też i posłał do niego list następującej treści:

¹⁸Król Aleksander bratu Jonatanowi, pozdrowienie!

¹⁹Usłyszeliśmy o tobie, że jesteś człowiekiem niezwykle potężnym i zasługującym na to, aby zostać naszym przyjacielem.

²⁰Dlatego ustanawiamy cię dzisiaj arcykapłanem twojego narodu. Będziesz nazywany przyjacielem króla, abyś sprzyjał naszym sprawom i dochował nam przyjaźni. Król posłał mu również purpurową szatę oraz złotą koronę.

²¹W siódmym miesiącu sto szesnastego roku, w święto Namiotów, Jonatan założył świętą szatę, zgromadził wojsko i przygotował wiele broni.

²²Gdy Demetriusz usłyszał o tych wydarzeniach, zasmucił się i powiedział:

²³Jak to się stało, że Aleksander ubiegł nas w zdobyciu przyjaźni Żydów i się wzmocnił?

²⁴Ja także napiszę im zachęcające słowa, obiecam zaszczyty i dary, aby byli mi pomocni.

²⁵Wysłał im więc list takiej treści: Król Demetriusz narodowi żydowskiemu, pozdrowienie!

²⁶Ucieszyliśmy się z wiadomości, że zachowujecie zawarte z nami umowy i trwacie w przyjaźni z nami oraz nie przyłączacie się do naszych wrogów.

²⁷Trwajcie dalej, zachowując wierność wobec nas, a odwdzięczymy się wam przywilejami za to, co czynicie dla nas.

²⁸Zwolnimy was z wielu danin i przekażemy wam dary.

²⁹Już teraz uwalniam was i zwalniam wszystkich Żydów z podatków, a także z opłaty za sól i z daniny koronnej.

³⁰Od dzisiaj zwalniam też z należnej mi trzeciej części ziarna siewnego i połowy owocu drzew z ziemi judzkiej i trzech okręgów, które są do niej dołączone z Samarii i Galilei, od dnia dzisiejszego po wszystkie czasy.

³¹Jeruzalem wraz z jego okolicami niech będzie święte i zwolnione z dziesięcin i należności.

³²Zrzekam się również władzy nad twierdzą, która jest w Jeruzalem, i przekazuję ją arcykapłanowi, aby umieścił w niej ludzi, których sam wybierze, by jej strzegli.

³³Wszystkich Żydów, którzy zostali wzięci do niewoli z ziemi judzkiej, gdziekolwiek by się znajdowali w moim królestwie, uwalniam bez wykupu. Niech będą wszyscy zwolnieni z podatków, także z tego od bydła.

³⁴Wszystkie święta, szabaty, dni nowiu księżyca, dni wyznaczone, trzy dni przed świętem i trzy dni po święcie niech będą wolne od ściągania podatków i od pracy dla wszystkich Żydów, którzy przebywają w moim królestwie.

³⁵Nikt nie będzie miał władzy pozywania ich ani niepokojenia w jakiejkolwiek sprawie.

³⁶Do wojska królewskiego zostanie wcielonych około trzydziestu tysięcy Żydów i otrzymają taki żołd, jaki przysługuje wszystkim żołnierzom króla.

³⁷Niektórzy z nich zostaną umieszczeni w wielkich twierdzach królewskich, inni, godni zaufania, zostaną ustanowieni zarządcami spraw królestwa. Spośród nich winni być wybierani ich przełożeni i dowódcy. Będą mogli postępować według swoich praw, zgodnie z nakazem królewskim dotyczącym ziemi judzkiej.

³⁸Trzy okręgi, które zostały przyłączone do Judei z krainy Samarii, mają być przyłączone w taki sposób, aby podlegały jednemu zarządcy. Nie będą podlegać innej władzy poza arcykapłanem.

³⁹Ptolemaidę i należące do niej tereny daruję świątyni w Jeruzalem na konieczne wydatki świątynne.

⁴⁰Ja sam daję co roku z dochodów królewskich piętnaście tysięcy sykli srebra z wyznaczonych miejscowości.

⁴¹Wszystkie pozostałe pieniądze z podatków, których dotąd nie przekazano, podobnie jak to było w poprzednich latach, niech będą odtąd przekazywane na potrzeby świątyni.

⁴²Ponadto suma pięciu tysięcy sykli srebra, którą co roku otrzymywano z dochodów świątynnych, zostanie umorzona i przekazana jako należność dla kapłanów pełniących służbę.

⁴³Zbiegów, którzy z powodu długów wobec skarbca królewskiego lub jakiegokolwiek innego powodu uciekliby do świątyni w Jerozolimie lub na tereny jej podległe, należy uwolnić wraz ze wszystkim, co jest ich własnością w moim królestwie.

⁴⁴Budowa i odnawianie świątyni będą pokrywane z dochodów królewskich.

⁴⁵Podobnie ze środków królewskich należy pokryć budowę murów wokół Jeruzalem i jego umocnień, a także wybudowanie murów w miastach Judei.

⁴⁶Kiedy Jonatan i lud usłyszeli te słowa, nie dali im wiary ani ich nie przyjęli, ponieważ pamiętali wielką krzywdę, jaką Demetriusz wyrządził Izraelowi oraz jak bardzo ich uciskał.

⁴⁷Opowiedzieli się więc po stronie Aleksandra, ponieważ on pierwszy zwrócił się do nich z pokojowym przesłaniem, i przez cały czas pozostali jego sojusznikami.

⁴⁸Król Aleksander zgromadził wielkie wojsko i rozbił obóz naprzeciw Demetriusza.

⁴⁹Gdy obydwaj królowie stoczyli bitwę, wojsko Demetriusza uciekło. Aleksander zaś ścigał je i zyskał nad nimi przewagę.

⁵⁰Walka była bardzo zacięta aż do zachodu słońca. Tego dnia poległ Demetriusz.

⁵¹Wtedy Aleksander wysłał posłów do króla Egiptu, Ptolemeusza, z następującym przesłaniem:

⁵²Gdy powróciłem do mojego królestwa i zasiadłem na tronie moich ojców, przejąłem władzę, pokonałem Demetriusza i opanowałem nasz kraj.

⁵³Wydałem mu bitwę, starłem go wraz z jego wojskiem i zasiadłem na jego królewskim tronie.

⁵⁴Teraz więc zawrzyjmy przyjaźń. Daj mi swoją córkę za żonę, bym został twoim zięciem, a ja i tobie i jej dam dary godne ciebie.

⁵⁵Król Ptolemeusz zaś odpowiedział mu: Szczęśliwy to dzień, w którym powróciłeś do ziemi swoich ojców i zasiadłeś na ich królewskim tronie.

⁵⁶Uczynię dla ciebie to, o czym napisałeś. Przybądź jednak do Ptolemaidy, abyśmy się nawzajem poznali, a zostanę twoim teściem, jak o to prosiłeś.

⁵⁷Następnie Ptolemeusz opuścił Egipt wraz ze swoją córką Kleopatrą i w roku sto sześćdziesiątym drugim przybył do Ptolemaidy.

⁵⁸Król Aleksander wyszedł mu na spotkanie, a on dał mu swoją córkę Kleopatrę i w Ptolemaidzie wyprawił jej niezwykle okazałe królewskie wesele.

⁵⁹Król Aleksander napisał także do Jonatana, aby przybył na spotkanie.

⁶⁰Ten więc udał się ze wspaniałym orszakiem do Ptolemaidy i spotkał się z obydwoma królami. Obdarował ich oraz ich przyjaciół srebrem, złotem i licznymi darami, i tak zyskał ich przychylność.

⁶¹Wprawdzie zgromadzili się także ludzie występni i nieprawi z Izraela, aby wnieść skargę przeciwko niemu, ale król nie zwrócił na nich uwagi.

⁶²Przeciwnie, nakazał nawet, aby zdjęto z Jonatana szaty i przyodziano go w purpurę, co też uczyniono.

⁶³Król posadził go obok siebie i rozkazał swoim dowódcom: Wyjdźcie z nim na środek miasta i ogłoście, aby nikt nie odważył się wnieść na niego skargi w żadnej sprawie ani niepokoić go z jakiegokolwiek powodu.

⁶⁴Gdy oskarżyciele zobaczyli, jaką czcią został otoczony, i jego samego odzianego w purpurę, wszyscy uciekli.

⁶⁵Król zaś uhonorował go, zaliczając do grona najważniejszych przyjaciół, i ustanowił wodzem i zarządcą okręgu.

⁶⁶Jonatan powrócił więc do Jeruzalem w pokoju i radości.

⁶⁷W roku sto sześćdziesiątym piątym z Krety do ziemi swoich ojców przybył Demetriusz, syn Demetriusza.

⁶⁸Gdy usłyszał to król Aleksander, zaniepokoił się bardzo i powrócił do Antiochii.

⁶⁹Demetriusz zaś ustanowił Apoloniusza zarządcą Celesyrii, a ten zgromadził wielkie wojsko i rozbił obóz koło Jamnii. Wysłał też posłów do arcykapłana Jonatana, by mu przekazali następujące słowa:

⁷⁰Tylko ty zbuntowałeś się przeciwko nam i z twojego powodu zostałem wystawiony na pośmiewisko i hańbę. Dlaczego okazujesz swą siłę wobec nas tylko w górach?

⁷¹Jeżeli ufasz swojemu wojsku, to zejdź do nas na równinę, a zmierzymy się tam, gdyż jest ze mną wojsko z miast.

⁷²Zapytaj i dowiedz się, kim jestem oraz kim są pozostali, którzy nam pomagają. Powiedzą ci, że nie dotrzymasz nam pola, bo twoi ojcowie już dwukrotnie zostali zmuszeni do odwrotu na swojej ziemi.

⁷³Także i teraz nie zdołasz sprostać konnicy i takiemu wojsku na równinie, gdzie nie ma kamienia ani skały, ani miejsca do ucieczki.

⁷⁴Gdy Jonatan usłyszał słowa Apoloniusza, rozgniewał się, wybrał dziesięć tysięcy ludzi i wyruszył z Jeruzalem. Jego brat, Szymon, dołączył, aby mu pomóc.

⁷⁵Rozbił obóz koło Joppy, lecz mieszkańcy miasta zamknęli przed nim bramy, ponieważ w Joppie był już garnizon Apoloniusza. Gdy jednak uderzono na nią,

⁷⁶przerażeni mieszkańcy otworzyli bramy i Jonatan opanował Joppę.

⁷⁷Gdy Apoloniusz usłyszał o tym, zebrał trzy tysiące konnicy oraz licznych pieszych i udał się w kierunku Azotu, jak gdyby zamierzał tam iść. Skierował się jednak na równinę, ponieważ miał mnóstwo konnicy i na niej polegał.

⁷⁸Jonatan szedł za nim w kierunku Azotu i ich wojska stoczyły bitwę.

⁷⁹Apoloniusz pozostawił za sobą w ukryciu tysiąc jeźdźców,

⁸⁰ale Jonatan dowiedział się, że na tyłach jest przygotowana zasadzka. Nieprzyjaciele otoczyli jego obóz i od rana do wieczora zasypywali lud strzałami.

⁸¹Lud jednak wytrwał zgodnie z rozkazem Jonatana, konie zaś tamtych się pomęczyły.

⁸²Wtedy Szymon wyprowadził swoje wojsko i uderzył na falangę, gdy jazda była już zmęczona. Nieprzyjaciele zostali przez niego rozbici i uciekli.

⁸³Jazda rozproszyła się na równinie. Uciekli do Azotu, szukając ratunku w świątyni swego bożka Dagona.

⁸⁴Wtedy Jonatan podpalił Azot i okoliczne miasta i je złupił. Spalił też świątynię Dagona oraz wszystkich, którzy się w niej schronili.

⁸⁵Tych, którzy padli od miecza lub zostali spaleni, było około ośmiu tysięcy.

⁸⁶Gdy Jonatan wyruszył stamtąd i skierował się przeciw Askalonowi, mieszkańcy miasta wyszli mu na spotkanie z wielkim przepychem.

⁸⁷Jonatan powrócił więc do Jeruzalem razem ze swoimi żołnierzami, niosąc wiele łupów.

⁸⁸Kiedy król Aleksander usłyszał o tych wydarzeniach, jeszcze bardziej wychwalał Jonatana.

⁸⁹Posłał mu złotą sprzączkę, którą według zwyczaju obdarowuje się tylko krewnych króla. Oddał mu również w posiadanie Akkaron i całą jego okolicę.