Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Pierwsza Księga Machabejska 11 Bible Online

Pierwsza Księga Machabejska 11 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Pierwsza Księga Machabejska 11

¹Król Egiptu zgromadził wojsko tak liczne jak piasek na brzegu morza oraz wiele okrętów i starał się podstępem opanować królestwo Aleksandra, by dołączyć je do swojego.

²Gdy udał się do Syrii z pokojowym przesłaniem, mieszkańcy miast otwierali mu bramy i wychodzili na spotkanie, ponieważ istniał nakaz króla Aleksandra, aby go witano, bo był jego teściem.

³Ptolemeusz zaś zostawiał garnizon wojskowy we wszystkich miastach, do których wchodził.

⁴Gdy dotarł do Azotu, mieszkańcy pokazali mu spaloną świątynię Dagona, zniszczony Azot i jego okolice, porozrzucane ciała oraz szczątki tych, których Jonatan spalił podczas walki. Ułożyli bowiem z nich stosy wzdłuż drogi, którą podążał.

⁵Opowiedzieli także królowi, co Jonatan uczynił, aby go oczernić. Król jednak milczał.

⁶Jonatan zaś wyszedł z wielkim przepychem na spotkanie króla do Joppy. Pozdrowili się wzajemnie i tam przenocowali.

⁷Następnie Jonatan szedł z królem aż do rzeki zwanej Eleuteros, a stamtąd zawrócił do Jeruzalem.

⁸Król Ptolemeusz natomiast opanował miasta wybrzeża aż do Seleucji Nadmorskiej i snuł złe zamiary przeciwko Aleksandrowi.

⁹Wysłał posłów do króla Demetriusza z zaproszeniem: Przybądź, zawrzemy przymierze. Dam ci moją córkę, którą ma Aleksander, i będziesz panował nad królestwem twojego ojca.

¹⁰Żałuję bowiem, że dałem mu swoją córkę, gdyż usiłował mnie zabić.

¹¹Oskarżał go, bo pragnął jego królestwa.

¹²Zabrał więc swoją córkę i dał ją Demetriuszowi. W ten sposób zerwał z Aleksandrem i ich wrogość stała się jawna.

¹³Ptolemeusz też wkroczył do Antiochii i założył diadem Azji. Nosił więc teraz na głowie dwa diademy: Egiptu i Azji.

¹⁴W tym czasie król Aleksander znajdował się w Cylicji, gdyż mieszkańcy tych okolic podnieśli bunt.

¹⁵Gdy usłyszał o tych wydarzeniach, ruszył do walki przeciwko Ptolemeuszowi. Ten także wyruszył, zaatakował go z wielką siłą i zmusił do ucieczki.

¹⁶Aleksander więc uciekł w poszukiwaniu schronienia do Arabii, król Ptolemeusz zaś triumfował.

¹⁷Wtedy Arab Zabdiel odciął głowę Aleksandra i posłał Ptolemeuszowi.

¹⁸Trzy dni potem król Ptolemeusz umarł. Załogi zaś, które pozostawił w twierdzach, zostały wymordowane przez mieszkańców.

¹⁹W ten sposób w roku sto sześćdziesiątym siódmym królem Azji został Demetriusz.

²⁰W tym czasie Jonatan zgromadził mieszkańców Judei, aby zdobyć twierdzę w Jeruzalem. Zbudował też wiele machin oblężniczych.

²¹Niektórzy jednak spośród ludzi nieprawych, którzy nienawidzili swojego narodu, udali się do króla i donieśli mu, że Jonatan oblega twierdzę.

²²Król rozgniewał się na wieść o tym i natychmiast udał się do Ptolemaidy. Napisał też do Jonatana, aby nie kontynuował oblężenia, ale wyszedł mu na spotkanie. Chciał bowiem jak najszybciej przeprowadzić z nim rozmowę w Ptolemaidzie.

²³Mimo że Jonatan otrzymał tę wiadomość, rozkazał jednak kontynuować oblężenie. Wybrał też przedstawicieli starszyzny izraelskiej i kapłanów i wystawił się na niebezpieczeństwo.

²⁴Zabrał srebro, złoto, szaty i wiele innych darów, udał się do króla do Ptolemaidy i zyskał jego przychylność.

²⁵Wprawdzie niektórzy nieprawi spośród narodu wnieśli na niego skargę,

²⁶ale król potraktował go tak, jak jego poprzednicy i wychwalał w obecności wszystkich swoich przyjaciół.

²⁷Potwierdził także jego urząd arcykapłański i wszelkie inne godności, które posiadał wcześniej, a nawet podniósł go do rangi jednego ze swoich najważniejszych przyjaciół.

²⁸Wtedy Jonatan poprosił króla, aby uwolnił Judeę, trzy okręgi i Samarię od podatku. Obiecał mu też trzysta talentów.

²⁹Król przychylił się do tej prośby i napisał Jonatanowi o tym wszystkim następujący list:

³⁰Król Demetriusz bratu Jonatanowi i narodowi żydowskiemu, pozdrowienie!

³¹Odpis listu, który napisaliśmy o was do naszego krewnego, Lastenesa, wysyłamy i wam, abyście go znali.

³²Król Demetriusz ojcu Lastenesowi, pozdrowienie!

³³Narodowi żydowskiemu, naszym przyjaciołom, którzy zachowują w stosunku do nas to, co sprawiedliwe, postanowiliśmy wyświadczyć dobrodziejstwo z uwagi na ich życzliwość względem nas.

³⁴Potwierdzamy im granice Judei i trzech okręgów: Afairema, Lidda i Ramataim, które zostały przyłączone do Judei z Samarii, podobnie jak wszystkie ich okolice. Wszystkich, którzy składają ofiary w Jerozolimie, zwalniam od podatków królewskich, które król otrzymywał od nich dawniej, każdego roku z plonów ziemi i owoców drzew.

³⁵Od dzisiaj wszystko im darujemy: dochody należne nam z dziesięcin, opłat i solanek, a także daninę koronną.

³⁶Odtąd żadne z tych postanowień nie zostanie nigdy unieważnione.

³⁷Teraz zaś postarajcie się o sporządzenie odpisu tych decyzji. Niech zostanie on przekazany Jonatanowi i umieszczony na świętej górze, w miejscu publicznym.

³⁸Kiedy król Demetriusz zobaczył, że na jego ziemi zapanował pokój i nikt nie stawia mu oporu, rozesłał wszystkie swoje wojska do domów, z wyjątkiem obcych oddziałów, które zwerbował z wysp pogan. Wszyscy żołnierze, którzy służyli jego poprzednikom, za to go znienawidzili.

³⁹Gdy Tryfon, który poprzednio należał do ludzi Aleksandra, zauważył, że wszystkie wojska szemrzą przeciwko Demetriuszowi, udał się do Araba Imalkue, wychowującego synka Aleksandra, Antiocha.

⁴⁰Nakłaniał go, aby przekazał mu królewicza, by królował zamiast swojego ojca. Opowiedział mu o tym, czego dokonał Demetriusz i o nienawiści, z jaką odnosiły się do niego jego wojska. Pozostał tam przez wiele dni.

⁴¹Jonatan tymczasem poprosił króla Demetriusza, aby usunął załogę z twierdzy w Jeruzalem i z pozostałych twierdz, bo walczyły z Izraelem.

⁴²Wtedy Demetriusz wysłał do Jonatana taką odpowiedź: Nie tylko to uczynię dla ciebie i twojego narodu, lecz okryję ciebie i twój naród chwałą, gdy tylko nadarzy się ku temu właściwa okazja.

⁴³Teraz zaś słusznie uczynisz, przysyłając mi ludzi, którzy będą walczyć pod moimi rozkazami, bo wszystkie moje wojska mnie opuściły.

⁴⁴Jonatan więc wysłał mu do Antiochii trzy tysiące bardzo dzielnych żołnierzy. Gdy przybyli, król ucieszył się z ich nadejścia.

⁴⁵Wtedy około stu dwudziestu tysięcy mieszkańców zgromadziło się w środku miasta z zamiarem zabicia króla.

⁴⁶Król jednak uciekł do pałacu, mieszkańcy zaś zajęli ulice miasta i rozpoczęli walkę.

⁴⁷Gdy król wezwał Żydów na pomoc, najpierw wszyscy zgromadzili się przy nim, a potem rozbiegli się po mieście. Tego dnia zabili około stu tysięcy ludzi.

⁴⁸Tego samego dnia podpalili też miasto, zagarnęli liczne łupy i tak ocalili króla.

⁴⁹Kiedy mieszkańcy miasta zobaczyli, że Żydzi panują w mieście według własnego uznania, załamali się i zwrócili się do króla z błaganiem:

⁵⁰Podaj nam prawicę, niech Żydzi przestaną atakować nas i miasto.

⁵¹Porzucili więc broń i zawarli pokój. Żydzi zaś wsławili się wobec króla i wobec wszystkich mieszkańców jego królestwa. Następnie z licznymi łupami powrócili do Jeruzalem.

⁵²Wtedy Demetriusz ponownie zasiadł na królewskim tronie i w całym jego kraju zapanował pokój.

⁵³Odwołał jednak wszystko, co przyrzekł i stał się nieprzyjacielem Jonatana. Nie okazał wdzięczności za dobrodziejstwa, które Jonatan mu wyświadczył, lecz bardzo go gnębił.

⁵⁴Po tych wydarzeniach Tryfon powrócił z Antiochem, który był jeszcze małym chłopcem. Został jednak królem i nałożył sobie diadem.

⁵⁵Zebrały się przy nim wszystkie wojska, które odprawił Demetriusz. Walczyły one z Demetriuszem, który uciekł i tak został pokonany.

⁵⁶Wtedy Tryfon zdobył słonie i opanował Antiochię.

⁵⁷Młody Antioch napisał zaś do Jonatana: Potwierdzam twoją godność arcykapłańską i ustanawiam cię zarządcą czterech okręgów. Będziesz także należał do przyjaciół króla.

⁵⁸Przesłał mu złote naczynia i służbę, dał mu też prawo picia ze złotych naczyń, odziewania się w purpurę i posiadania złotej sprzączki.

⁵⁹Jego brata, Szymona, natomiast ustanowił wodzem od Schodów Tyru aż do granic Egiptu.

⁶⁰Gdy Jonatan wyruszył i przechodził przez kraj za Rzeką, przez tamtejsze miasta, zgromadziło się przy nim całe wojsko Syrii, aby wspomóc go w walce. Kiedy przybył do Askalonu, mieszkańcy miasta przyjęli go triumfalnie.

⁶¹Stamtąd odszedł do Gazy, ale mieszkańcy Gazy zamknęli bramy. Obległ ją zatem, spalił jej okolice i złupił.

⁶²Gdy mieszkańcy Gazy poprosili Jonatana o pokój, podał im prawicę, lecz synów ich przywódców wziął jako zakładników i posłał do Jeruzalem. Potem przeszedł przez kraj aż do Damaszku.

⁶³Na wieść o tym, że w Kedes w Galilei przebywają wodzowie Demetriusza z licznymi wojskami i zamierzają pozbawić go urzędu,

⁶⁴Jonatan wyruszył przeciwko nim, a swojego brata, Szymona, pozostawił w kraju.

⁶⁵Szymon rozbił obóz naprzeciw Bet-Sur, przez wiele dni walczył z nim i je oblegał.

⁶⁶Wtedy mieszkańcy poprosili go o pokój. On się zgodził, ale wyrzucił ich stamtąd, zajął miasto i umieścił w nim swoją załogę.

⁶⁷Jonatan zaś wraz ze swoim wojskiem rozbił obóz nad jeziorem Genezaret. Gdy wczesnym rankiem wyszli na równinę Chasor,

⁶⁸nagle wojsko cudzoziemców pojawiło się tam z naprzeciwka. W górach natomiast przygotowali na niego zasadzkę. Ci, którzy byli na równinie, ruszyli przeciw niemu otwarcie.

⁶⁹Ci zaś, którzy byli w ukryciu, wyszli z ukrycia i także rozpoczęli walkę.

⁷⁰Wszyscy, którzy byli przy Jonatanie, uciekli. Nikt z nich nie pozostał oprócz dowódców oddziałów wojsk: Mattatiasza, syna Absaloma, oraz Judy, syna Chalfiego.

⁷¹Wtedy Jonatan rozdarł swoje szaty, posypał głowę ziemią i się modlił.

⁷²Potem ponownie podjął walkę z nimi i pokonał ich, a oni uciekli.

⁷³Kiedy ci, którzy opuścili Jonatana, zobaczyli, co się stało, wrócili do niego i razem z nim ścigali nieprzyjaciół aż do Kedes, aż do ich obozu, i tam sami rozbili obóz.

⁷⁴Tego dnia padło spośród cudzoziemców około trzech tysięcy ludzi. Jonatan zaś powrócił do Jeruzalem.