Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Pierwsza Księga Machabejska 12 Bible Online

Pierwsza Księga Machabejska 12 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Pierwsza Księga Machabejska 12

¹Kiedy Jonatan zobaczył, że okoliczności są sprzyjające, wybrał ludzi i wysłał ich do Rzymu, aby potwierdzić i odnowić przyjaźń zawartą z Rzymianami.

²W podobnym celu wysłał też listy do Sparty i innych miejsc.

³Posłowie udali się więc do Rzymu, a gdy weszli do senatu, oświadczyli: Arcykapłan Jonatan i naród żydowski posłali nas, aby odnowić wzajemną przyjaźń i przymierze, podobnie jak to było poprzednio.

⁴Wtedy Rzymianie dali im listy polecające, skierowane do poszczególnych urzędników, aby w pokoju mogli powrócić do ziemi judzkiej.

⁵A oto odpis listu, który Jonatan napisał do Spartan:

⁶Arcykapłan Jonatan i starszyzna narodu, kapłani i pozostały lud żydowski braciom Spartanom, pozdrowienie!

⁷Już wcześniej zostały wysłane listy do arcykapłana Oniasza od królującego u was Arejosa, stwierdzające, że jesteście naszymi braćmi, co poświadcza odpis.

⁸Oniasz zaś wspaniale przyjął posłańca i odebrał listy, w których jasno było napisane o przymierzu i przyjaźni.

⁹Mimo że nie potrzebujemy tego, mając pociechę w świętych księgach, które są w naszych rękach,

¹⁰staraliśmy się jednak wysłać do was posłów w celu odnowienia braterstwa i przyjaźni, abyśmy nie stali się dla was obcy. Wiele bowiem czasu upłynęło, odkąd wyprawiliście do nas posłów.

¹¹My zaś w każdym czasie, nieustannie was wspominamy: podczas świąt i podczas innych wyznaczonych dni, podczas składania ofiar i w modlitwach. Jest bowiem słuszne i stosowne wspominać braci.

¹²Radujemy się z waszej chwały.

¹³Nas natomiast nękają liczne utrapienia i wojny, gdyż walczą z nami okoliczni królowie.

¹⁴Nie chcieliśmy jednak podczas tych wojen niepokoić ani was, ani pozostałych naszych sprzymierzeńców i przyjaciół,

¹⁵bo mamy z Nieba pomoc, która nas wspomaga. Dzięki niej zostaliśmy uratowani z rąk naszych nieprzyjaciół, a nasi wrogowie doznali upokorzenia.

¹⁶Wybraliśmy więc Numeniusza, syna Antiocha, oraz Antypatra, syna Jazona, i posłaliśmy do Rzymian, aby odnowić z nimi wcześniejszą przyjaźń i przymierze.

¹⁷Posłaliśmy ich, aby udali się również do was, pozdrowili was i oddali wam listy od nas, mówiące o odnowieniu braterstwa z wami.

¹⁸Teraz zaś dobrze uczynicie, jeśli dacie nam na nie odpowiedź.

¹⁹A oto odpis listu, który wysłano do Oniasza:

²⁰Arejos, król Spartan, Oniaszowi, wielkiemu kapłanowi, pozdrowienie!

²¹W pewnym piśmie o Spartanach i Żydach odnaleziono zapis, że są braćmi i pochodzą z rodu Abrahama.

²²Teraz więc, skoro już to wiemy, dobrze uczynicie, jeśli nam napiszecie, jak się wam powodzi.

²³My z naszej strony piszemy: Wasze bydło i wasze mienie należą do nas, a nasza własność jest wasza. Poleciliśmy też, aby was o tym powiadomiono.

²⁴Jonatan dowiedział się, że wodzowie Demetriusza powrócili z większym niż poprzednio wojskiem, aby z nim walczyć.

²⁵Wyszedł więc z Jeruzalem i spotkał ich w kraju Chamat, by nie dać im okazji do wkroczenia do swego kraju.

²⁶Posłał też zwiadowców do ich obozu. Gdy powrócili, donieśli mu, że tamci właśnie zdecydowali uderzyć na nich w nocy.

²⁷Kiedy zaszło słońce, Jonatan rozkazał swoim ludziom czuwać pod bronią i być w gotowości do bitwy przez całą noc. Rozstawił także straże dookoła obozu.

²⁸Gdy przeciwnicy dowiedzieli się, że Jonatan ze swoimi ludźmi jest gotów do bitwy, przestraszyli się i zwątpili. Rozpalili ogniska w swoim obozie i odeszli.

²⁹Jonatan i jego żołnierze nie zauważyli tego aż do świtu, gdyż widzieli płonące ogniska.

³⁰Jonatan wyruszył za nimi w pościg, ale nie zdołał ich dogonić, bo przekroczyli już rzekę Eleuteros.

³¹Wtedy Jonatan skierował się przeciwko Arabom, zwanym Zabadejczykami, podbił ich i zabrał łupy.

³²Następnie wyprawił się stamtąd i udał do Damaszku, przemierzając cały kraj.

³³Wyruszył także Szymon i dotarł aż do Askalonu i do sąsiednich twierdz. Skierował się też do Joppy, zajął ją

³⁴i umieścił tam załogę, by jej strzegła. Dowiedział się bowiem, że mieszkańcy chcą przekazać twierdzę zwolennikom Demetriusza.

³⁵Gdy Jonatan powrócił, zgromadził starszych ludu i razem z nimi postanowił wybudować twierdze w Judei

³⁶i podwyższyć mury Jerozolimy. Postanowili także wznieść wielki nasyp, który odgrodziłby twierdzę od miasta. W ten sposób twierdza pozostałaby odcięta, a jej mieszkańcy nie mogliby kupować ani sprzedawać.

³⁷Zgromadzili się więc, aby przebudować miasto. Wtedy runął fragment muru nad potokiem od strony wschodniej, a Jonatan odbudował tak zwaną Chafenatę.

³⁸Szymon zaś zbudował Adidę na równinie Szefeli, umocnił ją i zabezpieczył bramami i zasuwami.

³⁹Tryfon zamierzał zostać królem Azji, włożyć diadem i zgładzić króla Antiocha.

⁴⁰Obawiał się jednak, że Jonatan mógłby na to nie pozwolić i walczyć z nim. Usiłował więc go pochwycić i zabić, dlatego wyruszył i udał się do Bet-Szean.

⁴¹Jonatan zaś wyszedł przeciwko niemu z czterdziestoma tysiącami żołnierzy zaprawionych w walce i także udał się do Bet-Szean.

⁴²Gdy Tryfon zobaczył, że Jonatan przybył z licznym wojskiem, bał się podnieść na niego rękę.

⁴³Przyjął go wspaniale, przedstawił wszystkim swoim przyjaciołom i dał mu prezenty. Nakazał też swoim przyjaciołom i wojsku, aby byli mu tak posłuszni, jak jemu samemu.

⁴⁴Potem zwrócił się do Jonatana: Dlaczego trudziłeś cały ten lud, skoro nie ma wojny między nami?

⁴⁵Odeślij więc ich do domów, a sam dobierz sobie tylko kilku ludzi, którzy będą ci towarzyszyć, i chodź ze mną do Ptolemaidy. Oddam ją tobie wraz z pozostałymi twierdzami, wojskiem i wszystkimi urzędnikami, a potem zawrócę i odjadę. Przybyłem bowiem w tym celu.

⁴⁶Jonatan uwierzył mu i uczynił zgodnie z jego propozycją. Odesłał wojsko, które powróciło do ziemi judzkiej.

⁴⁷Przy sobie zaś pozostawił trzy tysiące ludzi, z których dwa tysiące zwolnił w Galilei, a tysiąc szedł razem z nim.

⁴⁸Gdy Jonatan wszedł do Ptolemaidy, jej mieszkańcy zamknęli bramy i go pochwycili. Wszystkich zaś, którzy razem z nim weszli, pozabijali mieczem.

⁴⁹Wtedy Tryfon posłał wojsko i konnicę do Galilei i na wielką równinę, aby pozabijali wszystkich ludzi Jonatana.

⁵⁰Gdy ci się dowiedzieli, że został on pochwycony i zabity wraz z towarzyszącymi mu żołnierzami, dodali sobie wzajemnie odwagi i wyszli w szyku gotowi do bitwy.

⁵¹Ci, którzy ich ścigali, widząc, że zanosi się na walkę na śmierć i życie, zawrócili.

⁵²Oni wszyscy zaś udali się w pokoju do ziemi judzkiej i opłakiwali Jonatana i jego towarzyszy. Zapanowało ogromne przerażenie i cały Izrael pogrążył się w wielkiej żałobie.

⁵³Wówczas wszystkie okoliczne narody starały się ich zgładzić. Mówili bowiem: Nie mają wodza ani nikogo, kto by ich wspierał. Teraz więc zaatakujmy ich i usuńmy z ludzkiej pamięci.