Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Pierwsza Księga Machabejska 3 Bible Online

Pierwsza Księga Machabejska 3 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Pierwsza Księga Machabejska 3

¹Juda więc, jego syn, zwany Machabeuszem, zajął jego miejsce.

²Wspomagali go wszyscy jego bracia i wszyscy, którzy przyłączyli się do jego ojca. I z radością walczyli za Izraela.

³Rozsławił on swój lud. Przywdział zbroję jak olbrzym, przypasał sobie broń wojenną i stanął do wojny, ochraniając wojsko mieczem.

⁴Dzięki swoim dziełom stał się podobny do lwa, podobny do lwiątka ryczącego nad zdobyczą.

⁵Ścigał nieprawych, których wykrył, i spalił tych, którzy niepokoili jego lud.

⁶Przerazili się nieprawi jego gniewu i zadrżeli wszyscy, którzy czynią nieprawość. Jego ręką pomyślnie dokonywało się wybawienie.

⁷Swoimi czynami rozgniewał wielu królów, a uradował Jakuba. Jego pamięć pozostanie na zawsze błogosławiona.

⁸Przeszedł przez miasta Judy, wytępił bezbożnych i odwrócił gniew od Izraela.

⁹Był wymieniany z imienia aż po krańce ziemi, zgromadził tych, którzy mieli zginąć.

¹⁰Apoloniusz zgromadził pogan i wielkie wojsko z Samarii, aby walczyć z Izraelem.

¹¹Juda dowiedział się o tym, wyszedł mu naprzeciw, pokonał go i zabił. Padło wielu rannych, pozostali zaś uciekli.

¹²Wzięli zdobyte na nich łupy, a Juda wziął miecz Apoloniusza i walczył nim po wszystkie dni.

¹³Seron, dowódca wojska syryjskiego, usłyszał, że Juda zgromadził wiernych sobie ludzi, aby wyruszyć na wojnę.

¹⁴Powiedział: Rozsławię swoje imię i okryję się chwałą w królestwie. Pokonam Judę i jego towarzyszy, którzy lekceważą nakaz króla.

¹⁵Wyruszył więc, a z nim silne wojsko bezbożnych, aby pomóc mu zemścić się na Izraelitach.

¹⁶Zbliżył się aż do wzniesienia Bet-Choron, Juda zaś z niewieloma ludźmi wyszedł mu naprzeciw.

¹⁷Kiedy dostrzegli wojsko idące przeciw nim, powiedzieli Judzie: Jak możemy, będąc nieliczni, walczyć z tak potężnym tłumem? Jesteśmy osłabieni, bo dzisiaj pościliśmy.

¹⁸Juda zaś odpowiedział: Łatwo jest pokonać wielu rękoma niewielu, bo dla Nieba nie ma różnicy, czy ocalenie nastąpi dzięki wielu, czy niewielu.

¹⁹Zwycięstwo w bitwie nie zależy bowiem od wielkiej liczby wojska, lecz od siły pochodzącej z Nieba.

²⁰Oni przychodzą przeciwko nam pełni pychy i bezprawia, aby wygubić nas, nasze żony i dzieci i aby nas złupić.

²¹My zaś walczymy o nasze życie i nasze prawa.

²²On zetrze ich przed naszym obliczem – więc ich się nie bójcie.

²³Skoro tylko skończył przemawiać, uderzył na nich nagle, pokonał Serona i jego wojsko.

²⁴Ścigali go po pochyłości Bet-Choron aż do równiny. Padło spośród nich około ośmiuset ludzi, pozostali zaś uciekli do ziemi Filistynów.

²⁵Zaczęto bać się Judy i jego braci. Przerażenie padło na narody mieszkające wokół nich.

²⁶Jego imię doszło do króla, o bitwach Judy opowiadały zaś narody.

²⁷Kiedy król Antioch usłyszał te opowieści, rozgniewał się, wysłał rozkazy i zgromadził całe wojsko swojego królestwa, bardzo silną armię.

²⁸Otworzył swój skarbiec, dał wojskom roczny żołd i rozkazał im być w gotowości w każdej potrzebie.

²⁹Zobaczył jednak, że zabrakło pieniędzy w skarbcach i że wpływy podatkowe z kraju są małe w wyniku rozruchów i nieszczęść, które spowodował przez zniesienie praw, istniejących od zawsze.

³⁰Przeląkł się, że nie ma – jak to się już raz albo dwa wydarzyło – na wydatki i dary, które wcześniej rozdawał szczodrą ręką, bo był bogatszy niż poprzedni królowie.

³¹Jego dusza była bardzo zgnębiona. Postanowił więc udać się do Persji, aby zebrać podatki z prowincji i zgromadzić jak najwięcej pieniędzy.

³²Pozostawił Lizjasza, człowieka sławnego, z królewskiego rodu, aby zarządzał królestwem od rzeki Eufrat aż do granic Egiptu

³³i wychowywał Antiocha, jego syna, aż do jego powrotu.

³⁴Przekazał mu połowę wojsk i słonie oraz wydał polecenia co do wszystkich swoich zamiarów i co do mieszkańców Judei i Jeruzalem.

³⁵Miał przeciw nim wysłać wojsko, aby starło i zniszczyło siłę Izraela i to, co pozostało z Jeruzalem, aby wymazać pamięć o nich z tego miejsca,

³⁶oraz osiedlić cudzoziemców w całej ich krainie i losowo porozdawać ich ziemię.

³⁷Król zabrał pozostałą połowę wojsk i wyruszył z Antiochii, ze swojego królewskiego miasta, w sto czterdziestym siódmym roku. Przekroczył rzekę Eufrat i udał się do krain północnych.

³⁸Lizjasz wybrał Ptolemeusza, syna Dorymenesa, oraz Nikanora i Gorgiasza, walecznych ludzi spośród przyjaciół króla.

³⁹Posłał z nimi czterdzieści tysięcy pieszych i siedem tysięcy jazdy, aby udali się do ziemi Judy i zniszczyli ją zgodnie z rozkazem króla.

⁴⁰Wyruszyli z całym swoim wojskiem, przybyli w pobliże Emmaus i rozbili obóz na równinie.

⁴¹Kupcy z tamtej okolicy usłyszeli o nich, wzięli bardzo dużo srebra, złota i kajdan i przyszli do obozu, aby wziąć Izraelitów jako niewolników. Dołączyły się do nich wojska Syrii i Kraju Cudzoziemców.

⁴²Juda i jego bracia zobaczyli, że namnożyło się zła i wojska stanęły obozem w ich okolicy. Dowiedzieli się też o słowach króla, który nakazał wygubić i zniszczyć lud.

⁴³Powiedzieli jeden do drugiego: Przeciwstawmy się poniżeniu naszego narodu. Walczmy za nasz naród i świątynię.

⁴⁴Zwołano więc zgromadzenie, aby przygotować się do wojny, modlić się i błagać o miłosierdzie i litość.

⁴⁵Jeruzalem było wyludnione jak pustynia, nie było wchodzącego ani wychodzącego spośród w nim urodzonych, świątynia była podeptana, cudzoziemcy byli w twierdzy, mieszkaniu pogan. Radość została zabrana Jakubowi, zamilkł flet i cytra.

⁴⁶Zgromadzili się i przyszli do Mispy, naprzeciw Jeruzalem, ponieważ wcześniej Mispa było miejscem modlitwy Izraela.

⁴⁷Tego dnia pościli, nałożyli wory pokutne, posypali głowy popiołem i rozdarli swoje szaty.

⁴⁸Rozwinęli zwój Prawa, aby zasięgnąć rady, podobnie jak poganie, którzy radzą się wyobrażeń swoich bożków.

⁴⁹Przynieśli szaty kapłańskie, pierwociny i dziesięciny, sprowadzili nazirejczyków, którym upłynęły dni ślubowania.

⁵⁰Wołali głośno do Nieba: Co z nimi uczynimy i dokąd zabierzemy?

⁵¹Twoja świątynia została podeptana i zbezczeszczona, Twoi kapłani trwają w żałobie i upokorzeniu.

⁵²Poganie zgromadzili się przeciwko nam, aby nas zniszczyć. Ty wiesz, co obmyślają przeciwko nam.

⁵³Jak stawimy im opór, jeśli Ty nas nie wesprzesz?

⁵⁴Zadęli w trąby i głośno wołali.

⁵⁵Potem Juda ustanowił dowódców ludu: tysiączników, setników, pięćdziesiątników i dziesiętników.

⁵⁶Powiedział też tym, którzy budują domy, żenią się, sadzą winnice oraz ludziom bojaźliwym, aby każdy wrócił do swojego domu, zgodnie z Prawem.

⁵⁷Wyprowadził wojsko i rozbili obóz na południe od Emmaus.

⁵⁸Następnie Juda powiedział: Przepaszcie się i bądźcie dzielni. Bądźcie gotowi, aby rano walczyć z poganami, którzy zgromadzili się przeciwko nam i chcą zniszczyć nas i naszą świątynię.

⁵⁹Lepiej nam umrzeć w walce niż oglądać klęskę naszego ludu i świątyni!

⁶⁰Niech się stanie zgodnie z wolą Nieba!