Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Pierwsza Księga Machabejska 6 Bible Online

Pierwsza Księga Machabejska 6 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Pierwsza Księga Machabejska 6

¹Król Antioch, przechodząc przez wszystkie północne krainy, usłyszał, że w Persji istnieje miasto Elymais, słynne z bogactwa, ze srebra i złota.

²Była w nim pełna bogactw świątynia, w której znajdowały się złote zbroje, pancerze i tarcze, pozostawione tam przez Aleksandra, syna Filipa, króla macedońskiego, który jako pierwszy królował nad Grekami.

³Przybył więc i starał się zdobyć miasto i je złupić, lecz nie zdołał, gdyż o jego zamiarze dowiedzieli się mieszkańcy miasta.

⁴Gdy stanęli do walki przeciwko niemu, on uciekł. Odszedł stamtąd z wielkim smutkiem i powrócił do Babilonii.

⁵Jakiś posłaniec przybył do Persji i zawiadomił go, że wojska, które weszły do ziemi judzkiej, zostały zmuszone do odwrotu;

⁶że najpierw Lizjasz udał się tam z potężnym wojskiem, lecz uciekł na widok Żydów; że tamci wzmocnili się dzięki broni, wojsku i licznym łupom, które zabrali pokonanym przez siebie wojskom;

⁷że zburzyli obrzydliwość, którą król zbudował na ołtarzu w Jeruzalem, a świątynię, tak jak dawniej, otoczyli wysokimi murami, podobnie jak Bet-Sur, jego miasto.

⁸Gdy król usłyszał te wiadomości, osłupiał i przeraził się, padł na łóżko i zachorował ze smutku, gdyż nie stało się tak, jak pragnął.

⁹Przebywał tam wiele dni, bo ponownie opanował go wielki smutek i sądził, że umrze.

¹⁰Przywołał wszystkich swoich przyjaciół i powiedział do nich: Sen oddalił się od moich oczu, a serce czuje się przygnębione ze zmartwienia.

¹¹Powiedziałem sobie: Do jakiego utrapienia i wielkiego zamętu doszedłem, w którym teraz się znajduję. Przecież byłem życzliwy i miłowany za sposób sprawowania władzy.

¹²Teraz jednak przypomniałem sobie nieszczęścia, które spowodowałem w Jeruzalem. Wziąłem wszystkie srebrne i złote naczynia, które się w niej znajdowały, i poleciłem, aby bez powodu wygubić mieszkańców Judy.

¹³Zrozumiałem, że dlatego dotknęły mnie te nieszczęścia. I oto ginę z powodu wielkiego smutku na obcej ziemi.

¹⁴Potem przywołał Filipa, jednego ze swoich przyjaciół, i ustanowił go zarządcą całego swojego królestwa.

¹⁵Dał mu diadem, swoją szatę i pierścień, aby wychował jego syna Antiocha i przygotował go do królowania.

¹⁶Król Antioch zmarł tam w roku sto czterdziestym dziewiątym.

¹⁷Gdy Lizjasz dowiedział się, że król umarł, ustanowił królem jego syna, Antiocha, którego wychowywał od dzieciństwa, i nadał mu imię Eupator.

¹⁸Ci, którzy byli w twierdzy, nękali Izraelitów wokół świątyni. Na różne sposoby wyrządzali zło i wspomagali pogan.

¹⁹Dlatego Juda postanowił ich wytępić. Zwołał więc cały lud, aby przystąpić do oblężenia.

²⁰Zebrali się razem i rozpoczęli oblegać twierdzę w roku sto pięćdziesiątym. Zrobili wyrzutnie i machiny oblężnicze.

²¹Spośród oblężonych wydostało się jednak kilku. Przyłączyli się do nich niektórzy bezbożni z Izraela.

²²Udali się do króla i powiedzieli: Jak długo jeszcze nie wymierzysz sprawiedliwości i nie pomścisz naszych braci?

²³Chętnie służyliśmy twojemu ojcu, postępowaliśmy zgodnie z jego postanowieniami i wykonywaliśmy jego nakazy.

²⁴Dlatego synowie naszego narodu oblegli twierdzę i stali się naszymi przeciwnikami. Ponadto kogo z nas znaleźli, tego zabili, a nasze dobra rozgrabili.

²⁵Nie tylko na nas samych podnieśli rękę, lecz także na wszystkie sąsiednie krainy.

²⁶I oto dzisiaj oblegają twierdzę w Jeruzalem, aby ją wziąć w posiadanie. Obwarowali też świątynię i Bet-Sur.

²⁷Jeśli ich szybko nie uprzedzisz, to uczynią jeszcze gorsze rzeczy od tych i nie będziesz mógł ich powstrzymać.

²⁸Król rozgniewał się z powodu tego, co usłyszał. Zgromadził wszystkich swoich przyjaciół, dowódców swego wojska i tych, którzy byli przełożonymi nad jazdą.

²⁹Także z innych królestw i wysp morskich przybyły do niego wojska najemne.

³⁰Liczba jego wojska wynosiła sto tysięcy pieszych, dwadzieścia tysięcy jeźdźców i trzydzieści dwa słonie, przysposobione do bitwy.

³¹Przeszli przez Idumeę i uderzyli na Bet-Sur. Walczyli wiele dni i budowali machiny oblężnicze. Obrońcy jednak wychodzili, podpalali je i walczyli mężnie.

³²Wtedy Juda odstąpił od twierdzy i rozbił obóz przy Bet-Zacharia, naprzeciw obozu króla.

³³Król wstał wczesnym rankiem i szybko poprowadził wojsko drogą do Bet-Zacharia. Wojska zajęły pozycje do bitwy i zadęto w trąby.

³⁴Słoniom pokazano sok z winogron i czarnych jeżyn, aby pobudzić je do walki.

³⁵Zwierzęta przydzielono falangom. Przy każdym słoniu postawiono tysiąc ludzi okrytych w pancerze z ogniw łańcuszkowych, w hełmach z brązu na głowach. Ponadto do każdego zwierzęcia przydzielono pięćset wyborowych jeźdźców.

³⁶Poprzedzali oni zwierzę, gdziekolwiek się znalazło. Gdzie tylko szło, szli razem z nim – nie oddalali się od niego.

³⁷Na każdym zwierzęciu były dobrze zabezpieczone drewniane wieże, umocowane machiny i czterech żołnierzy, którzy z nich walczyli, i kierujący nim Hindus.

³⁸Pozostałą część jazdy król umieścił z jednej i drugiej strony, po obu skrzydłach wojska, aby niepokoili nieprzyjaciół i osłaniali falangi.

³⁹Kiedy słońce zabłysło na złotych i brązowych tarczach, rozbłysły od nich góry i rozświetliły się jak ogniste pochodnie.

⁴⁰Część wojska króla rozeszła się na wyżyny, a część w doliny. Ruszyli pewnie i w szyku.

⁴¹Wszyscy, którzy usłyszeli odgłosy tłumu, marsz i szczęk broni, zadrżeli. Było to bowiem bardzo wielkie i silne wojsko.

⁴²Juda także zbliżył się ze swoim wojskiem, by walczyć. Z królewskiego wojska padło sześciuset żołnierzy.

⁴³Eleazar Auaran zobaczył, że jedno ze zwierząt przewyższa wszystkie inne zwierzęta i jest osłonięte królewskim pancerzem. Sądził więc, że jest na nim król

⁴⁴i ofiarował siebie, aby ocalić swój lud i zdobyć wieczną sławę.

⁴⁵Pobiegł ku niemu przez środek falangi, zabijając na prawo i lewo, tak że nieprzyjaciele rozstępowali się przed nim.

⁴⁶Wszedł pod słonia, ugodził go od spodu i zabił. Słoń jednak, padając na ziemię, przygniótł go, tak że zginął.

⁴⁷Żydzi, widząc siłę króla i impet wojsk, wycofali się.

⁴⁸Część wojska królewskiego ruszyła przeciwko nim w kierunku Jeruzalem, a król rozbił obóz w Judei, naprzeciw góry Syjon.

⁴⁹Zawarł pokój z tymi, którzy byli w Bet-Sur. Wyszli oni z miasta, bo z powodu roku szabatowego w kraju nie było tam dla nich żywności, aby mogli przetrwać oblężenie.

⁵⁰Król zajął więc Bet-Sur i umieścił tam załogę, by je strzec.

⁵¹Przez wiele dni oblegał świątynię. Ustawił tam wyrzutnie i machiny oblężnicze, miotacze ognia i kamieni, skorpiony do miotania strzał i proce.

⁵²Oni zaś także zbudowali machiny przeciwko ich machinom oblężniczym i walczyli przez wiele dni.

⁵³Nie było już żywności w magazynach, bo był to rok szabatowy, a ci, którzy schronili się w Judei przed poganami, zjedli resztę zapasów.

⁵⁴W świątyni pozostało więc niewielu mężczyzn, gdyż dotknął ich głód i rozproszyli się, udając się do swoich domów.

⁵⁵Wtedy Lizjasz usłyszał, że Filip, którego jeszcze za życia król Antioch ustanowił wychowawcą swojego syna Antiocha, by nauczył go rządzić królestwem,

⁵⁶powrócił z Persji i Medii, razem z wojskiem, które poszło z królem, i stara się przejąć władzę.

⁵⁷Zgodził się więc pospiesznie na odstąpienie od oblężenia i powiedział królowi, dowódcom wojska i ludowi: Każdego dnia ponosimy straty i mamy niewiele jedzenia, a miejsce, które oblegamy, jest silnie obwarowane. Tymczasem sprawy królestwa nas przynaglają.

⁵⁸Podajmy więc teraz rękę tym ludziom i zawrzyjmy pokój z nimi i z całym ich narodem.

⁵⁹Pozwólmy im postępować według ich praw, jak to było poprzednio, bo z powodu odrzucenia przez nas ich praw, rozgniewali się i uczynili to wszystko.

⁶⁰Królowi i dowódcom spodobała się ta mowa. Wysłał więc do Żydów poselstwo w celu zawarcia pokoju, a oni wyrazili zgodę.

⁶¹Gdy król i dowódcy potwierdzili to przysięgą, obrońcy wyszli z twierdzy.

⁶²Następnie król wszedł na górę Syjon, ale gdy zobaczył umocnienia tego miejsca, złamał złożoną przysięgę i nakazał zburzyć mur, biegnący dookoła.

⁶³Potem pośpiesznie odszedł, powrócił do Antiochii, gdzie znalazł Filipa, panującego nad miastem. Stoczył z nim walkę i siłą zdobył miasto.