Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Druga Księga Machabejska 14 Bible Online

Druga Księga Machabejska 14 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Druga Księga Machabejska 14

¹Po upływie trzech lat doszła do otoczenia Judy wiadomość, że Demetriusz, syn Seleukosa, wpłynął z silnym wojskiem i flotą do portu w Trypolisie.

²Przejął władzę nad regionem, zgładził Antiocha i jego opiekuna Lizjasza.

³Niejaki zaś Alkimos, były arcykapłan, który dobrowolnie się splamił w czasach rozruchów i wiedział, że nie ma dla niego żadnego sposobu ocalenia ani możliwości ponownego dostępu do świętego ołtarza,

⁴udał się do króla Demetriusza około roku sto pięćdziesiątego pierwszego, ofiarował mu złoty wieniec i palmę, a do tego zwyczajowe gałązki oliwne świątyni. Tego dnia nie zrobił nic więcej.

⁵Korzystając z okazji, kiedy został wezwany na radę przez Demetriusza i spytany o nastrój i zamiary Żydów, w głupocie swojej odpowiedział:

⁶Ci Żydzi, którzy zwą się asydejczykami, a którym przewodzi Juda Machabeusz, utrzymują stan wojny i wywołują rozruchy, nie pozwalając na to, by w królestwie mógł zapanować pokój.

⁷Z tego powodu, pozbawiony godności pochodzącej od przodków, a mówię o arcykapłaństwie, przyszedłem właśnie teraz,

⁸najpierw troszcząc się szczerze o interesy króla, potem zaś dbając o moich rodaków. Cały nasz ród cierpi niemało z powodu braku rozwagi wcześniej wspomnianych.

⁹Dlatego ty, królu, po zapoznaniu się z tymi wszystkimi sprawami, według łaskawej życzliwości, jaką masz dla wszystkich, zatroszcz się o kraj i o nasz udręczony lud.

¹⁰Dopóki bowiem Juda żyje, w państwie nie będzie spokoju.

¹¹Skoro tylko to powiedział, natychmiast i inni przyjaciele króla, wrogo nastawieni do Judy, jeszcze bardziej podburzyli Demetriusza.

¹²Zaraz więc wybrał Nikanora, dowódcę słoni i, po ogłoszeniu go wodzem Judei, wyprawił go,

¹³rozkazując mu zgładzić Judę, rozproszyć jego ludzi i ustanowić Alkimosa arcykapłanem największej świątyni.

¹⁴Wówczas poganie, którzy uciekli z Judei w obawie przed Judą, przyłączyli się gromadnie do Nikanora, spodziewając się, że niepowodzenia i nieszczęścia Żydów staną się ich szczęściem.

¹⁵Kiedy Żydzi usłyszeli o wyprawie Nikanora i dołączeniu się pogan, posypali głowy ziemią i błagali Tego, który na wieki ustanowił swój lud i zawsze w widoczny sposób wspierał swoje dziedzictwo.

¹⁶Na rozkaz swego wodza wyruszyli stamtąd natychmiast i zwarli się z nimi przy wiosce Dessau.

¹⁷Szymon zaś, brat Judy, starł się gwałtownie z Nikanorem, lecz na skutek nagłego przybycia nieprzyjaciół, musiał się wycofać.

¹⁸Jednak Nikanor, gdy usłyszał o waleczności ludzi Judy i odwadze, z jaką walczyli za ojczyznę, zaczął obawiać się krwawego rozstrzygnięcia.

¹⁹Dlatego posłał Posidoniosa, Teodota i Mattatiasza, aby zawarli pokój.

²⁰Po dokładnym rozważeniu tych spraw, wódz oznajmił je całemu wojsku, a gdy okazało się, że są jednomyślni, zgodzono się na układy.

²¹Ustalono dzień, w którym mieli się w tej sprawie spotkać w odosobnionym miejscu. Z każdej strony nadjechał rydwan i ustawiono siedzenia.

²²Juda rozstawił w gotowości zbrojnych w dogodnych miejscach, aby ze strony nieprzyjaciół nie dokonano nagle żadnej nikczemności. Doszli więc do ugody.

²³Nikanor przebywał w Jerozolimie i nie uczynił nic niestosownego. Odprawił nawet zebrany gromadnie tłum.

²⁴Zawsze miał przy sobie Judę i serdecznie mu sprzyjał.

²⁵Namówił go, aby się ożenił i miał dzieci. Juda ożenił się więc i był szczęśliwy, ciesząc się życiem.

²⁶Alkimos, widząc ich wzajemną życzliwość i zawarte układy, udał się do Demetriusza i oskarżył Nikanora o nieprzychylność państwu oraz o to, że spiskującego przeciw królestwu Judę, wyznaczył na swego następcę.

²⁷Król zatem, rozgniewany i rozdrażniony oszczerstwami tego arcyłotra, napisał Nikanorowi, że jest niezadowolony z układów. Rozkazał też zakutego w kajdany Machabeusza wysłać natychmiast do Antiochii.

²⁸Gdy te rozkazy doszły do Nikanora, zdziwił się i bardzo zmartwił, bo kazano mu unieważnić postanowienia z człowiekiem, który nie popełnił żadnej niesprawiedliwości.

²⁹Ponieważ jednak nie mógł przeciwstawić się królowi, czekał na stosowną okazję, aby podstępem wykonać ten rozkaz.

³⁰Machabeusz, widząc, że Nikanor stał się wobec niego oschły i że podczas zwyczajnych spotkań zachowuje się w sposób szorstki, doszedł do wniosku, że ta oschłość nie wróży nic dobrego. Zebrał więc niemało swoich żołnierzy i ukrył się przed Nikanorem.

³¹Kiedy tamten zrozumiał, że został w tak odważny sposób wyprowadzony w pole przez tego człowieka, udał się do największej i świętej świątyni, gdy kapłani składali odpowiednie ofiary, i nakazał wydać Judę.

³²Chociaż pod przysięgą wyznali, że nie znają miejsca, gdzie znajduje się poszukiwany,

³³wyciągnął prawą rękę w kierunku świątyni i tak przysiągł: Jeśli nie wydacie mi związanego Judy, zrównam z ziemią to Boże sanktuarium. Zburzę też ołtarz, a w tym miejscu postawię wspaniałą świątynię Dionizosowi.

³⁴To powiedziawszy, odszedł. Kapłani zaś wyciągnęli ręce do nieba i tak błagali Tego, który był zawsze obrońcą naszego ludu:

³⁵Ty, Panie wszystkich rzeczy, który sam niczego nie potrzebujesz, zechciałeś, aby pośród nas powstała świątynia, w której mieszkasz.

³⁶Teraz więc Święty Panie, od którego pochodzi wszelka świętość, zachowaj nieskażony na wieki ten dom, który niedawno został oczyszczony.

³⁷Nikanorowi złożono donos na niejakiego Razisa, należącego do starszych Jerozolimy, człowieka miłującego miasto i cieszącego się wielkim poważaniem, a z powodu swojej życzliwości zwanego ojcem Żydów.

³⁸Był bowiem w czasach poprzednich zamieszek skazany za judaizm i z całym zapałem narażał dla judaizmu ciało i duszę.

³⁹Nikanor, pragnąc pokazać publicznie swą wrogość do Żydów, posłał ponad pięciuset żołnierzy, aby go aresztowali.

⁴⁰Spodziewał się bowiem, że gdy go pojmie, wyrządzi im krzywdę.

⁴¹Lecz gdy oddział miał już zająć wieżę i siłą wyłamać bramę prowadzącą na dziedziniec, i wołano o przyniesienie ognia, aby podpalić bramy, wówczas Razis, zewsząd otoczony, rzucił się na miecz.

⁴²Wolał raczej szlachetnie umrzeć, aniżeli wpaść w ręce grzeszników i być znieważony w sposób niegodny swojego szlachetnego urodzenia.

⁴³Jednak z powodu pośpiechu wywołanego walką cios nie był dokładny, gdy więc wojsko wdarło się już do wnętrza bram, wybiegł na mur i odważnie rzucił się na dół, na tłum żołnierzy.

⁴⁴Ponieważ oni szybko się cofnęli, powstało wolne miejsce i dlatego spadł na środek pustej przestrzeni.

⁴⁵Jeszcze oddychał, ale pełen gniewu wstał, mimo że krew płynęła strumieniem z jego strasznych ran. Biegiem minął tłumy i wspiął się na urwistą skałę.

⁴⁶Całkowicie już wykrwawiony, wyrwał z siebie wnętrzności, wziął je w obie ręce i rzucił tłumom, wzywając Władcę życia i ducha, aby mu je ponownie oddał. W ten sposób umarł.