Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Druga Księga Machabejska 15 Bible Online

Druga Księga Machabejska 15 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Druga Księga Machabejska 15

¹Nikanor dowiedział się, że ludzie Judy znajdowali się w pobliżu Samarii i chciał bez żadnego ryzyka zaatakować ich w dzień odpoczynku.

²Żydzi, którzy pod przymusem mu towarzyszyli, mówili: Nie postępuj z nimi w tak dziki i barbarzyński sposób, lecz okaż cześć dla dnia, który został obdarzony najwyższą czcią oraz świętością przez Stróża wszystkiego.

³Ten zaś potrójny grzesznik zapytał: Czy jest w niebie Władca, który nakazuje obchodzić dzień szabatu?

⁴Gdy oni oświadczyli: Sam żyjący Pan jest Władcą w niebie i to On nakazał świętować siódmy dzień,

⁵tamten odpowiedział: Ja zaś jestem panem na ziemi, który rozkazuje wyciągnąć broń i wykonać królewskie polecenia. Nie udało mu się jednak doprowadzić do końca okrutnego zamiaru.

⁶Nikanor przechwalał się z całą chełpliwością, że chce wznieść pomnik upamiętniający zwycięstwo nad ludźmi Judy.

⁷Natomiast Machabeusz stale ufał i był pełen nadziei, że nadejdzie pomoc od Pana.

⁸Napominał swoich ludzi, aby nie bali się napaści pogan, ale mieli w pamięci wcześniejsze przykłady pomocy udzielonej im z Nieba. Również i teraz powinni oczekiwać na zwycięstwo, które przyniesie im Wszechmogący.

⁹Dodał im otuchy, odwołując się do Prawa i Proroków. Przypomniał im także bitwy, z których wychodzili zwycięsko.

¹⁰Podnosząc ich na duchu, wskazywał równocześnie, że poganie są niewierni oraz że łamią przysięgi.

¹¹Każdego z nich uzbroił nie tyle w poczucie bezpieczeństwa, jakie dają tarcze i włócznie, ile w pociechę płynącą z dobrych słów. Opowiedział też wiarygodny sen – rodzaj wizji – którym wszystkich ucieszył.

¹²Takie zaś było jego widzenie: Oniasz, poprzedni arcykapłan, człowiek piękny i dobry, skromny w zachowaniu, łagodnie postępujący, pełen godności w mowie i od dziecka wyćwiczony we wszelkich cnotach, z wyciągniętymi rękami modlił się za całą wspólnotę Żydów.

¹³Potem ukazał się też człowiek wyróżniający się siwizną i powagą, a otaczało go jakieś podziwu godne i wspaniałe dostojeństwo.

¹⁴Oniasz zaś odezwał się i powiedział: To jest przyjaciel naszych braci, który wiele modli się za naród i za święte miasto, Jeremiasz, prorok Boga.

¹⁵Jeremiasz wyciągnął prawą rękę i podał Judzie złoty miecz, mówiąc:

¹⁶Przyjmij ten święty miecz jako dar od Boga, dzięki któremu rozgromisz nieprzyjaciół.

¹⁷Pocieszeni prawdziwie pięknymi słowami Judy, które zdołały zachęcić do dzielności dusze młodzieńców i uczynić je odważnymi, zdecydowali, aby nie rozkładać obozu, ale odważnie uderzyć i, atakując z całym męstwem, rozstrzygnąć sprawę, ponieważ miasto, święte przedmioty i świątynia były w niebezpieczeństwie.

¹⁸O żony bowiem i dzieci, o braci i krewnych w mniejszym stopniu odczuwali obawę; najbardziej obawiali się o poświęcony przybytek.

¹⁹Trwoga wśród pozostałych w mieście nie była wcale mniejsza, ponieważ byli zaniepokojeni o wynik walki na otwartym polu.

²⁰Wszyscy oczekiwali bliskiego rozstrzygnięcia. Nieprzyjaciele podeszli blisko: wojsko było już rozstawione w bojowym szyku, zwierzęta umieszczono w dogodnym miejscu, a jazdę ustawiono na skrzydłach.

²¹Machabeusz widząc liczną armię, różnorodność przygotowanej broni oraz dzikość zwierząt, wyciągnął ręce do nieba i wezwał Pana, który sprawia cuda. Rozumiał, że On godnym daje zwycięstwo mocą swojego wyroku, a nie siłą oręża.

²²Błagając, tak się modlił: Ty, Władco, za Ezechiasza, króla Judei, posłałeś swojego anioła, który unicestwił sto osiemdziesiąt pięć tysięcy ludzi z obozu Sennacheryba.

²³A więc i teraz, Władco Niebios, poślij dobrego anioła przed nami, aby wzbudził trwogę i drżenie.

²⁴Niech potęga Twojej prawicy napełni przerażeniem tych, którzy bluźnierczo napadli Twój święty lud. Tymi słowami zakończył.

²⁵Wojska Nikanora szły naprzód z trąbami i pieśniami wojennymi.

²⁶Natomiast ludzie Judy wśród błagań i modlitw rzucili się na nieprzyjaciół.

²⁷Walcząc rękami, sercem zaś modląc się do Boga, położyli trupem co najmniej trzydzieści pięć tysięcy ludzi, ciesząc się wielce z tego przejawu mocy Boga.

²⁸Kiedy po bitwie powracali z radością, rozpoznali leżącego w pełnej zbroi Nikanora.

²⁹Wywołało to krzyki i zamieszanie, a potem błogosławili Władcę w ojczystym języku.

³⁰Ten, który całym ciałem i duszą w pierwszej linii walczył za obywateli i zachował życzliwość młodzieńczego wieku dla współrodaków, rozkazał odciąć głowę Nikanora i rękę wraz z ramieniem, i zanieść do Jerozolimy.

³¹Kiedy tam przyszedł, zwołał współrodaków, a kapłanów ustawił przed ołtarzem. Kazał też przywołać tych z twierdzy.

³²Pokazał im głowę nikczemnego Nikanora i rękę bluźniercy, którą ten, chełpiąc się, wyciągnął przeciwko domowi Wszechmogącego.

³³Wyciął również język bezbożnego Nikanora, kazał go posiekać na kawałki i rzucić ptakom, a ramię, znak głupoty, powiesić naprzeciw świątyni.

³⁴Wszyscy błogosławili pod niebo Pana, który się objawił, mówiąc: Niech będzie błogosławiony Ten, który ustrzegł swoje miejsce przed zniewagą.

³⁵Następnie Juda powiesił głowę Nikanora na murach twierdzy jako wyraźny i oczywisty dla wszystkich znak Bożej pomocy.

³⁶Wszyscy wspólnie zadecydowali, że w żaden sposób nie można pozostawić tego dnia bez wyróżnienia, ale dla wszystkich powinien być znakiem. Był to trzynasty dzień dwunastego miesiąca, który w języku syryjskim nazywa się Adar, przeddzień Dnia Mardocheusza.

³⁷Tak wyglądały sprawy dotyczące Nikanora. Od tego czasu miasto było we władaniu Hebrajczyków, dlatego zakończę w tym miejscu opowiadanie.

³⁸Jeśli jest ono skomponowane pięknie i zgrabnie, to właśnie tego pragnąłem. A jeśli jest marne i pospolite, to tylko na tyle było mnie stać.

³⁹Podobnie jak picie samego wina jest szkodliwe, tak też i samej wody. Natomiast wino zmieszane według miary z wodą jest smaczne i sprawia przyjemność. Podobnie umiejętne połączenie stylu opowiadania z kompozycją jest miłe dla uszu czytelników. Niech zatem tutaj będzie koniec.