Read Biblia Ekumeniczna, 2018 Druga Księga Machabejska 4 Bible Online

Druga Księga Machabejska 4 - Biblia Ekumeniczna, 2018 bible

Druga Księga Machabejska 4

¹Natomiast wspomniany Szymon, który stał się donosicielem w sprawie skarbów i ojczyzny, oczerniał Oniasza, mówiąc, że to on spowodował pobicie Heliodora i był sprawcą tych nieszczęść.

²Dobroczyńcę miasta, obrońcę współrodaków i gorliwego stróża praw ośmielał się nazywać przeciwnikiem ładu publicznego.

³Wzajemna wrogość doszła do tego stopnia, że jeden z zaufanych ludzi Szymona dopuścił się morderstw.

⁴Oniasz, widząc niebezpieczeństwo walk oraz to, że Apoloniusz, syn Menesteusa, wódz Celesyrii i Fenicji podsycał złość Szymona,

⁵udał się do króla. Uczynił tak nie po to, aby stać się oskarżycielem swoich rodaków, lecz po to, by mieć na względzie prywatne i wspólne dobro całego ludu.

⁶Zobaczył bowiem, że bez królewskiego starania niemożliwe było osiągnięcie pokoju w sprawach publicznych ani położenie kresu głupocie Szymona.

⁷Gdy po śmierci Seleukosa królestwo przejął Antioch, zwany Epifanesem, Jazon, brat Oniasza, w wyniku przekupstwa przejął urząd arcykapłana.

⁸Podczas spotkania z królem obiecał mu trzysta sześćdziesiąt talentów srebra i osiemdziesiąt talentów z innych dochodów.

⁹Oprócz tego przyrzekł przekazać jeszcze sto pięćdziesiąt talentów, jeśli otrzyma zezwolenie, by utworzyć gimnazjon i efebion oraz zapisać mieszkańców Jerozolimy jako Antiocheńczyków.

¹⁰Gdy król się zgodził, Jazon natychmiast po zdobyciu władzy przystąpił do wprowadzania wśród swoich rodaków helleńskiego stylu życia.

¹¹Zniósł korzystne dla ludu przywileje królewskie, nadane Żydom za wstawiennictwem Jana, ojca Eupolemosa, który sprawował poselstwo do Rzymian w sprawie zawarcia układu o przyjaźni i koalicji na wypadek wojny. Unieważnił obowiązujące przepisy prawne, a wprowadził nowe zwyczaje sprzeczne z Prawem.

¹²Z satysfakcją wzniósł gimnazjon u stóp samej twierdzy i najznakomitszych młodzieńców nakłonił do noszenia kapelusza.

¹³Z powodu niespotykanej przewrotności bezbożnego pseudoarcykapłana Jazona doszło do takiego rozkwitu hellenizmu i napływu obcych obyczajów,

¹⁴że nawet kapłani zatracili gorliwość w sprawowaniu służby przy ołtarzu. Lekceważąc świątynię i zaniedbując ofiary, spieszyli na wezwanie do rzutu dyskiem, by wziąć udział w przeciwnych Prawu zawodach w palestrze.

¹⁵Nie mając poszanowania dla ojczystych godności, za najpiękniejsze uważali helleńskie zaszczyty

¹⁶i dlatego właśnie znaleźli się w ciężkim położeniu. Ci bowiem, którym zazdrościli stylu życia i do których chcieli się upodobnić, stali się ich wrogami i prześladowcami.

¹⁷Brak bowiem szacunku dla Bożych praw nie jest drobnostką, co pokażą przyszłe wydarzenia.

¹⁸Kiedy obchodzono w Tyrze – w obecności króla – co pięć lat urządzane zawody,

¹⁹bezbożny Jazon posłał tam jako obserwatorów mieszkańców Jerozolimy, którzy stali się Antiocheńczykami, aby zanieśli trzysta drachm srebra na ofiarę dla Heraklesa. Doręczyciele uznali jednak, że nie przystoi przekazywać ich na ofiarę, a lepiej przeznaczyć je na inny cel.

²⁰Dlatego pieniądze, które ofiarodawca chciał przekazać na ofiarę dla Heraklesa, za przyczyną doręczycieli zostały przekazane na wyposażenie trójrzędowych statków.

²¹Po wyprawieniu do Egiptu Apoloniusza, syna Menesteusa, na uroczystość wstąpienia na tron króla Filometora, Antioch dowiedział się, że Ptolemeusz jest nieprzychylny jego rządom, i zatroszczył się o swoje bezpieczeństwo. Udał się więc do Joppy, a następnie dotarł do Jerozolimy.

²²Gdy został przyjęty wspaniale przez Jazona i miasto, wjechał wśród pochodni i wiwatów. Potem skierował się z wojskiem do Fenicji.

²³Po trzech latach Jazon posłał Menelaosa, brata wspomnianego Szymona, aby zawiózł pieniądze królowi i złożył sprawozdanie, dotyczące pilnych spraw publicznych.

²⁴Ten zaś, przedstawiony królowi, oczarował go pochlebstwami i uzyskał dla siebie urząd arcykapłański, ponieważ zaproponował o trzysta talentów srebra więcej niż Jazon.

²⁵Po otrzymaniu królewskich rozkazów wrócił do miasta. Nie wykazał się jednak niczym godnym urzędu arcykapłańskiego i miał raczej usposobienie okrutnego tyrana i zapalczywość dzikiej bestii.

²⁶Tak oto Jazon, który poprzednio przekupstwem oszukał własnego brata, sam został oszukany przez kogoś innego i jako wygnaniec musiał uciekać do kraju Ammonitów.

²⁷Menelaos tymczasem przejął władzę, ale nie dał obiecanych królowi pieniędzy,

²⁸chociaż dowódca twierdzy, Sostratos, do którego należało ściąganie pieniędzy, domagał się ich przekazania. Z tego powodu obaj zostali wezwani do króla.

²⁹Menelaos pozostawił jako zastępcę na urzędzie arcykapłańskim swego brata, Lizymacha, Sostratos zaś Kratesa, dowódcę Cypryjczyków.

³⁰W trakcie tych wydarzeń, doszło do buntu mieszkańców Tarsu i Mallos, ponieważ zostali ofiarowani w darze królewskiej konkubinie, Antiochis.

³¹Król udał się więc szybko, aby zaprowadzić porządek, pozostawiając w zastępstwie Andronika, jednego z wyższych urzędników.

³²Menelaos sądząc, że nadeszła stosowna chwila, zabrał część złotych przedmiotów ze świątyni i podarował je Andronikowi. Inne udało mu się sprzedać w Tyrze i w okolicznych miastach.

³³Oniasz, gdy uzyskał pewność w tej sprawie, zganił go surowo i schronił się do miejsca azylu w Dafne, która leżała w pobliżu Antiochii.

³⁴Z tego powodu Menelaos, w poufnej rozmowie nakłaniał Andronika do zabicia Oniasza. Ten udał się do Oniasza i namawiał go podstępnie, podając mu prawą rękę i przysięgając, a chociaż Oniasz był ciągle nieufny, to jednak przekonał go do wyjścia z miejsca azylu. I natychmiast go zabił, nie zważając na to, co sprawiedliwe.

³⁵Dlatego też nie tylko Żydzi, ale i wielu spośród innych narodów oburzało się i wyrażało niezadowolenie z niesprawiedliwości, jaką było zabójstwo tego człowieka.

³⁶Kiedy król wrócił z okolic Cylicji, udali się do niego mieszkający w tym mieście Żydzi oraz Hellenowie, zjednoczeni w oburzeniu na zło wyrządzone bezprawnym zamordowaniem Oniasza.

³⁷Antioch zasmucił się w głębi duszy, a powodowany współczuciem płakał, wspominając mądrość i wielką łagodność zmarłego.

³⁸Rozpalony gniewem natychmiast zdarł z Andronika purpurowy strój, a po odarciu z szat poprowadził go przez całe miasto aż do tego samego miejsca, gdzie dopuścił się bezbożnego czynu na Oniaszu, i tam uśmiercił mordercę. W ten sposób Pan wymierzył mu zasłużoną karę.

³⁹Lizymach, za przyzwoleniem Menelaosa, popełnił w mieście wiele świętokradztw. Gdy się wieść o tym rozeszła, zgromadził się tłum przeciwko Lizymachowi. Wiele złotych przedmiotów zostało już jednak rozgrabionych.

⁴⁰Gdy więc powstały tłumy przepełnione gniewem, Lizymach uzbroił około trzech tysięcy ludzi pod dowództwem niejakiego Auranosa, posuniętego w latach i nie mniej w głupocie, i w swojej niegodziwości zaczął dopuszczać się przemocy.

⁴¹Kiedy zdali sobie sprawę z ataku Lizymacha, jedni chwycili za kamienie, inni za grube kije, a jeszcze inni chwytali garściami leżący popiół i bezładnie rzucili się na ludzi Lizymacha.

⁴²Tak poranili wielu jego ludzi, niektórych nawet zabili, a pozostałych zmusili do ucieczki. Samego zaś świętokradcę zabili w pobliżu skarbca.

⁴³W związku z tymi wydarzeniami wszczęto proces przeciwko Menelaosowi.

⁴⁴Gdy król przybył do Tyru, trzej ludzie wysłani przez starszyznę przedstawili mu sprawę.

⁴⁵Menelaos, widząc swą przegraną, obiecał znaczne sumy Ptolemeuszowi, synowi Dorymenesa, za zjednanie króla.

⁴⁶Ptolemeusz zaprowadził więc króla do portyku, niby dla zaczerpnięcia powietrza, i nakłonił go do zmiany zdania.

⁴⁷Ten zaś uwolnił Menelaosa, sprawcę całego zła, o które był oskarżony, natomiast skazał na śmierć tych nieszczęśników, którzy – jak mawiają – nawet przez Scytów zostaliby uznani za niewinnych.

⁴⁸Ponieśli więc natychmiast niesprawiedliwą karę ci, którzy przemawiali w obronie miasta, ludzi i świętych naczyń.

⁴⁹Dlatego nawet mieszkańcy Tyru oburzeni krzywdą, wspaniałomyślnie zapewnili im pogrzeb.

⁵⁰Menelaos zaś, ze względu na chciwość panujących, pozostał przy władzy i, pogrążając się coraz bardziej w złu, stał się wielkim prześladowcą obywateli.